Kermis zonder drank
Elke zomer, als augustus nadert en mensen me vragen: ,,Nou heb je al zin in Kermis?”, slaak ik meteen een zucht. Elk jaar zijn er weer mensen aan wie ik moet verantwoorden hoe het komt dat ik niet drink. Best gek als je erover nadenkt. Er kunnen twee antwoorden zijn die mensen geven. Dat zijn: ,,Zo erg goed van je!” en ,,zo erg ongezellig.”
De reden is eigenlijk heel simpel: ik vind alcohol gewoon niet te zuipen. Na de 26e poging om een wijntje te drinken dat ‘naar ranja smaakt’ en mijn gezicht al vertrekt bij de geur uit het glas, vraag ik me serieus af wat er mis met me is. Waarom lust ik dit niet? Ik begrijp niet wat iedereen hier nou zo lekker aan vindt. Als ik anderen zie proosten en hoor praten over de smaak van druiven en wijnstreken, voelt dat als een geheim genot dat ik nooit zal ervaren.
Ook deze kermis ben ik weer drie dagen ‘ongezellig’ geweest, op de vrijdag met de NIVO na dan. Het voorzitten begon al vroeg in de middag, waardoor mijn sociale batterij vroeg op de avond al leeg was. De teleurstelling van mijn collega’s toen ik aankondigde, of gebaarde, dat ik wegging zorgde er wel voor dat ik me even schuldig voelde. Na een regenachtige fietsrit kwam ik thuis met stickers op mijn armen en benen, glitters op mijn gezicht, een piep in mijn oren en nog een verdwaalde zonnebril op mijn hoofd. Terwijl ik na één avond al op zoek ben naar rust, lijken anderen er juist geen genoeg van te krijgen. Petje af voor iedereen die elk jaar weer deze marathon van gezelligheid doorstaat! Ik kan wel degelijk genieten van de foto’s en filmpjes die ik zie van een overvolle tent of dijk waarbij ik mensen volledig uit hun plaat zie gaan op bijvoorbeeld het liedje ‘Blikkendag’ van Likke Pêhp. Zo geniet ik als Volendammer toch op mijn eigen manier van Kermis.
Laden ...