Job draagt het zoals het komt

Vijftien jaar is hij nog maar. En dan al zoveel meegemaakt. Als peuter van tweeënhalf verloor Job één oog, als gevolg van een kwaadaardige tumor. Dit voorjaar, twaalf jaar later, keerde de kanker terug, maar dan in zijn been. Als door een wonder heeft hij dat been mogen behouden, maar zijn grote passie, voetballen, dat gaat helaas niet meer. Toch blijft Job opgewekt: ,,Misschien kan ik straks gaan helpen als coach.” Wat de toekomst brengt, weet niemand, ook zijn ouders Frank en Jeanet niet, maar voor nu tellen zij hun zegeningen. ,,We zijn elke dag dankbaar, dat hij nog in ons midden is.” Ze ondernamen álles wat in hun macht lag om genezing te realiseren, soms tegen de stroom in. In hun overlevingsstrijd voelen ze zich gedragen door de gemeenschap, door de kracht die zij mochten ontvangen van zoveel mensen om hen heen.