Ingeburgerde Rob Gomersbach kwart eeuw tennisleraar TV Dijkzicht

Zondagskind telt zijn zegeningen

De branie van het Amsterdamse jochie heeft plaatsgemaakt voor een man in balans. ,,Ik ben nederig; ik heb een fantastisch mooi leven. Ik ben mijn vrouw Ingrid hier tegen gekomen, we hebben twee prachtige kinderen, ik sta buiten op de baan tennisles te geven. Maar dat het zo mooi is geworden, in hoeverre ben ik daar nou zelf verantwoordelijk voor? Is het iets wat ik zelf allemaal creëer? Of is er iets dat daar samen met mij voor zorgt – daarvan ben ik overtuigd – want zelf ben ik heel klein. Dat ik dit allemaal verdien, dat is heel mooi.”
,,Ik werkte destijds als twintiger op de Adidas Tennisschool van Popeye Goldstar in Amsterdam, op het oog een geweldige omgeving. Alleen was het er onbetrouwbaar. Vroeg Nico Bank - zoon Eddy had jaren bij Popeye getraind - namens TV Dijkzicht of ik misschien in Volendam als trainer les wilde komen geven. Ik kende Volendam alleen van BZN en paling, dacht als Amsterdammer - zoals velen destijds buiten het dorp - dat het onderontwikkeld gebied was. Ik ging het toch proberen en na twee weken liep ik Ingrid tegen het lijf. Heel puur, gelovig en een spirituele vrouw. Zij heeft iets in mij gezien, wat ik zelf nog niet had gezien. Maar wat er wel in zat.”
,,Vervolgens ging het balletje ’stuiteren’ en bleek Dijkzicht een fantastische vereniging. Een vereniging is een totaliteit van individuen. Volendammers zijn goede mensen. Ze kunnen hard zijn als ze de dingen tegen je zeggen, maar aan de andere kant ook heel vergevingsgezind, want het gaat daarna namelijk wel weer door, mét elkaar. Als het klaar is, helpen ze je ook weer. Je krijgt altijd kansen.”

‘Ik was 28 jaar,
patserig en zou
hier wel even het
selectietennis op
de rit zetten’

Hoewel de samenwerking bij de vereniging de nodige opstartproblemen kende. ,,In de beginperiode heb ik moeite gehad. Ik kwam bij Popeye vandaan en zou hier in Volendam wel even het selectietennis op de rit zetten. Maar hier was het heel anders. Ik zat zo in de doctrine van Popeye, waar ’s lands beste talenten precies deden wat van hen verlangd werd, dat wilde ik hier ook neerzetten. Ik was 28, patserig, ik zou hier even de beuk er in gooien, dat had ook met een stukje ijdelheid te maken. Maar in de eerste week hier stond ik al ter discussie. Want ik had Jasper Smit en nog een speler uit de selectie gezet, omdat er geen land mee te bezeilen was. Werd er een vergadering belegd, of ik wel geschikt was voor deze job. Ik wilde het strak houden, maar dat stuitte op weerstand.”
,,Dat gaf een moeilijke start, maar ik moest gewoon wat water bij de wijn doen en vond vanzelf mijn plek. Deze vereniging was gewoon niet ingericht om op topniveau te spelen. Terwijl hier in de loop der jaren hele goede spelers zijn geweest. Dat die ambities in de ijskast bleven, vond ik best moeilijk te accepteren. Zes jaar geleden is nog – samen met Peter Tol en Dennis Bank, die als spelers in de nationale top 100 hebben gestaan – een opleidingsplan neergelegd bij een aantal partijen, maar dat bleek niet haalbaar. Misschien is zo’n plan gewoon te zwart-wit voor hier.”
,,Daarbij is het een bedrijfstak waarbij je vaak te maken hebt met mensen die de vereniging leiden, maar geen tennisachtergrond hebben. Ik waardeer vrijwilligers altijd enorm, maar op bepaalde posities heb je kennis en diepgang van het tennis nodig, zodat je door dingen heen kunt kijken en weet hoe deze wereld echt in elkaar zit, want da’s moeilijk.”
,,Ik heb gewoon altijd mijn best gedaan, probeerde aardig te zijn. Het is leraar en leerling, maar met de meeste krijg je een band, het voelt ook als vriendschap. Het maakt mij daarbij niet uit met wie ik op de baan sta, of dat nou een selectiespeler of een recreant is: als diegene er maar hard voor wil werken. Ik heb met jongeren gewerkt die districtskampioen werden en enkele dagen in de week serieus trainden. Maar het geeft me net zo veel voldoening als ik huisvrouwen op les heb en dat zij vooruitgang boeken. Als degene die tegenover me staat maar zijn of haar best doet.”
Gomersbach verdiepte zich ondertussen in de Kundalini yoga- en meditatieleer. ,,Tennisles geven is mijn passie. Ik ben de laatste jaren veel bezig met het geven van yogalessen, maar ik wil dit niet missen. Ik ga zeker nog zo’n vijf jaar door. Als mensen tennissen, kom je veel dingen tegen van een karakter van een persoon. Ik geef graag complimentjes, leer mensen graag uit hun comfortzone te komen.”
Baard
,,Veel mensen maken zichzelf namelijk klein; denken of zeggen dat ze iets toch niet kunnen. Maar dat is niet zo. Je moet alleen willen investeren en dat is het mooie waar je bij kunt helpen: dat je mensen buiten hun grenzen leert denken en doen. Als je op de baan stagneert, dat is niet leuk, maar doordat we op de tennisbaan aan die dingen werken, dat zorgt ervoor dat mensen ook de andere situaties in hun leven beter tegemoet kunnen treden. Ik werk daarom niet alleen aan de verbetering van de forehand of backhand. Ik kijk daar doorheen.”
Zoals hij ook hoopt dat de medemens niet alleen naar zijn buitenkant kijkt, maar de binnenkant wil ontmoeten. ,,De baard die ik draag is een uiting van een leefstijl, vanuit de Kundalini-yoga. Die leefstijl heeft te maken met het behandelen van mensen zoals je zelf bent en graag behandeld wilt worden; vanuit liefde en behulpzaamheid. Ik waardeer de mensen, ik hoop dat mensen mij waarderen om wie ik ben. Het is iets wat diep in mij zit en ik ga dat niet verloochenen, als andere mensen het misschien niet mooi vinden. Ik heb die baard één keer afgeschoren omdat ik veel commentaar kreeg en toen werd ik er op aangesproken door mijn kinderen, bij wie ik altijd aangeef dat ze moeten kunnen zijn wie ze willen zijn en dat ze zich bij hun keuzes niet moeten laten beïnvloeden door anderen, zoals ik dus wel had gedaan. Dat was een eye-opener voor mij, dan zijn je kinderen voor even je leermeester.”
,,Maar het feit dat het bestuur van TV Dijkzicht me de ruimte heeft gegeven om een HBO-opleiding Sporttherapie en de opleiding tot yogaleraar te volgen, de ruimte om mezelf te ontwikkelen, daarom voel ik me enorm dankbaar en gezegend. Net als de dankbaarheid die ik voel dat de leden ervoor gezorgd hebben dat ik mijn kinderen op een gezonde manier kan opvoeden.”
Naast de ontelbare dagen van zonneschijn heeft zijn tijd als ’jas’ ook momenten van duisternis gekend. ,,Er is een aantal dieptepunten geweest. Tijdens de Nieuwjaarsbrand heb ik zelf Eerste Hulp verleend op de dijk, in het voormalige Hotel Schilder. Kinderen die in totale shock-toestand verkeerden, zoveel pijn, maar omdat ze zo verbrand waren, uitten ze het nauwelijks. Dat was heel apart. Die nacht en de dag erna hing er een ongekend donkere aura over Volendam. Een week lang had ik nachtmerries, kwamen de beelden van die nacht op me af. Pas toen ik tijdens een cursus als tennistrainer looppatronen moest analyseren en er in de groep enorm werd gelachen, raakte ik de nachtmerries kwijt.”
,,Twee van mijn voormalige leerlingen kwamen te overlijden in die rampnacht: Yvonne Veerman en Edward Jonk. Met Yvonne had ik een bijzondere relatie. Op een of andere manier klikte het niet tussen ons als ze op de tennisbaan stond, ze vond mij te streng. Ze stopte op jonge leeftijd, maar enkele jaren later, toen ik zelf en dochter kreeg, kwam ze kijken en had ik heel goed contact met haar. En dan gebeurt zoiets triests. Zoals het plotse overlijden van mijn schoonvader Jan Tol van Aart een enorme klap was.”
In het jaar van de Nieuwjaarsbrand werd zijn zoon Tom geboren. Tom groeide uit tot een tennistalent dat zich in de top-20 van Nederland nestelde. ,,Onlangs is hij gestopt. Een hele aparte maar ook een hele mooie ervaring. Hij belde mij op een maandagavond op. Huilend. ’Pa, ik weet niet of ik het nog langer kan opbrengen’. Hij is naar huis gekomen en we hebben er samen over gepraat. Tien jaar lang stond het grootste deel van zijn leven extreem in het teken van tennis en ook dat van ons. Dan is het goed om even afstand te nemen en kijken hoe het zich ontwikkelt. Hij trainde drie uur per dag en zat ook nog op 5VWO. Iedere dag voelde hij lichamelijke pijn. Hij heeft altijd in zijn leeftijdscategorie in de top 20 van Nederland gestaan, maar vroeg zich ook af of dat goed genoeg is. Goed genoeg om nog eens tien jaar lang dagelijks te investeren. Hij is mijn zoon en ik wil dat hij gelukkig wordt van dingen waar hij zich goed bij voelt.”
,,Toen hij na een zestal weken nog altijd twijfelde, betekende dat eigenlijk een grote ’nee’. Hij is voorlopig gestopt en dan zien we wel welke kant het op gaat. Tom heeft nu tijd voor dingen waar leeftijdsgenoten al mee bezig waren en dat is ook heerlijk om te zien. Maar hij trainde sinds kort met Eddy Bank en dat vond hij – samen met Vincent van Gelderen – helemaal fantastisch. Ik ben trots dat hij het na zoveel investeren heeft durven zeggen tegen zijn ouders, in plaats van met zijn ziel onder de arm te gaan lopen en het te verbergen. Hij heeft en hele mooie basis voor het leven opgebouwd.”

‘Als ik stop
met het geven
van tennisles,
ga ik een
bestuursfunctie vervullen,
omdat ik me
verantwoordelijk voel’

Zo zag Gomerbach tal van talenten komen en vaak ook gaan. ,,Dijkzicht heeft veel goede spelers en speelsters voortgebracht. In de hoogtijdagen van het competitietennis speelden ‘de Vlugten’ bijna in de Hoofdklasse. Dijkzicht bracht prachtige ambassadeurs voor het tennis. Eddy Bank is voor mij een voorbeeld als trainer. Hij is niet alleen een goede coach maar ook een enorme liefhebber, iemand die nog het liefst tot zijn knieën in het gravel staat. Als je kijkt naar wat Jasper Smit heeft bereikt: zes keer kampioen van Nederland. Ik ben erg blij dat hij in de trainersstaf van Dijkzicht is gekomen. Een echte tennisman. Hij durft te denken als iemand anders, out of the box.”
,,Cindy Burger is hier op gegroeid, er zijn altijd door de jaren heen goede spelers en districtskampioenen geweest bij TV Dijkzicht, waarbij een enkeling het lef heeft gehad om er helemaal voor te gaan. Nu heb je ook weer talenten als Frank Kemper, Roos Molenaar, Nina Kwakman.”
,,Het werken met Nina op te baan, dat is genieten: ik houd van dat proces, van het stapsgewijs werken, dat is zo mooi. Het gaat mij niet om het product en het einddoel, maar om wat er op de baan gebeurt. Ballen missen, dat kan ook mooi zijn. Veel leerlingen begrijpen niet dat dat ook nodig is, dat je fouten maakt, net zo lang tot je het bewustzijn hebt dat het anders moet en kan.”
,,De mensen, de leerlingen, zijn hier zo goed voor mij geweest. Ze hebben me in staat gesteld onze kinderen een mooie en gezonde opvoeding te geven. Door Volendam en Dijkzicht. Er zijn zat uidagingen geweest en er gaan nog zat uitdagingen komen. Maar als je kijkt waar ik vandaan kom, uit een familie waar spiritualiteit nooit aan de orde is geweest. Dan word je opgevangen in een gelovig gezin met warmte.”
Tuurlijk deden zich botsingen voor binnen zijn werkomgeving. ,,Mijn relatie met de besturen is dat we toch altijd door een deur konden, ook al was het niet altijd even makkelijk. Waarbij ik altijd besef dat de mensen die er in hebben gezeten of in zitten, dat altijd vanuit hun oogpunt goed proberen te doen voor de vereniging. Dan kan het altijd zo zijn dat zij een andere kijk op zaken hebben dan jijzelf. Maar je moet wel proberen samen de schouders er onder te zetten. En ik weet absoluut zeker dat als ik geen les meer geef, ik zelf een functie in het bestuur ga vervullen. Omdat ik mezelf verantwoordelijk voel en ik kan als speler, trainer en ouder denken, heb diversiteit in ervaring om die te kunnen gebruiken als bestuurder.”