Thuiskomen
Onze redactie aan het woord: Gerie Bond
Regelmatig snijd ik na het afleveren van de kinderen op school af langs de Haven. Dat voelt immer als thuiskomen met Maria die vertrouwd en beschermend over het IJsselmeer tuurt, maar schenkt deze periode een extra adembenemend schouwspel met de zon die rond dat tijdje eigenwijs boven ‘t Havengat probeert uit te piepen. Kan een plek op aarde in je bloed zitten? Ik geloof heilig en voel intens sterk dat het water en de visserij in mijn DNA zitten. Dat Volendam in elke vezel vertegenwoordigd is.
Eens onderweg naar een vakantiebestemming in Toscane reden we door de dorre vlaktes aldaar in rondjes de berg omhoog. Na iedere bocht hoopte mijn binnenste vurig op water. Hoe hoger we kwamen en hoe kleiner de kans op ook maar iets van een rivier, meertje of poel, deed het me steeds meer benauwen. Waar was het water? Zou ik hier een week moeten doorbrengen zonder de geur, het geluid en aanzicht van ook maar iets van, al was het maar een plasje? De laatste avond van die vakantie, in een tijd nog zonder apps, laat staan Google Maps, vonden we een restaurantje genaamd Il Lago in een foldertje. Daar aangekomen, ontdekten we waarom het restaurant die naam had.
Het lag aan een meertje, WATER! Opluchting sidderde door me heen. Een bijzondere gewaarwording hoe ik het gevoel kreeg, dat er iets van me afviel en ik weer lucht kreeg. Blijkbaar snakte mijn lichaam ernaar. Het water had zo’n sterke en positieve uitwerking op me. Alleen al de aanblik ervan. Best wel paradoxaal, gezien ik groot thalassofoob ben.
De aanblik van ‘onze’ Haven geeft me rust. Hij ligt in m’n voortuin en brengt me thuis, ook al is m’n huis nog niet in zicht.
Fotogalerij
Laden ...