Verhalen

Machteloos, hulpeloos, radeloos, reddeloos

Door De redactie
berry_molenaar_moeder_en_zus_1

Gezin Molenaar probeert scherven op te rapen na verlies van zoon Berry

 

,,De zon moet weer gaan schijnen”, zegt Jaap Molenaar ergens in zijn relaas. De wens is al geruime tijd de vader van diepere gedachten, zoals Jaap en zijn vrouw Jacqueline het voorbije decennium de stralen wel zagen, maar nooit voelden. Ook op de drempel van 2011 sprak de vader des huizes de hoop uit, dat na alle privésores de donkere wolken eindelijk eens aan de Oostwal voorbij zouden gaan. De storm ging echter niet liggen, er bleek zelfs een orkaan op komst. Halverwege dit jaar besloot hun zoon Berry (22) uit het leven te stappen. Na tien jaar van drugsverslaving. Een verscheurd gezin achterlatend. ,,Ze kunnen wél op de maan komen; waarom konden ze mijn kind niet helpen?”, vraagt moeder Jacqueline zich af. Elke reddingsboei werd gepakt, overal gingen ze te rade, steun was er uit vele hoeken, maar niet altijd werd de helpende hand geboden. En omdat een goede gezamenlijke aanpak van instanties nog steeds ontbreekt, stonden ze uiteindelijk machteloos. Alcohol, de drugs- en gokverslaving, ze blijven maar slachtoffers maken. In Edam-Volendam meer dan ooit. Hoeveel volgen er nog? Eddy Veerman zocht het gezin op.

Sinterklaas, Kerstmis, Oud & Nieuw. De ultieme familiemaand. Rijmpjes, surprises, cadeautjes, kaarsjes, omhelzingen, warmte in de kou, lichtjes in de duisternis. Voor het gezin Molenaar een fase van weemoed binnen het rouwproces. Gemis, verlangen, omkijken naar hoe het ooit was. Langzaam maar zeker raakten zij een zoon en broer kwijt. Een geliefde jongen, getuige de tweeduizend mensen die kwamen condoleren en getuige de stampvolle kerk bij de begrafenis begin juni.
Jacqueline: ,,Elk mens heeft zijn goede kanten. Ook Berry. Maar ‘die troep’ onderdrukte dat steeds. Vanaf zijn twaalfde gebruikte hij al drugs. Eerst kreeg hij lijntjes cocaïne, later moest hij er uiteraard voor betalen, dat pakken ze slim aan, de dealers.” Iets wat hij zelf ook een tijdje heeft gedaan. ,,Om maar aan geld te komen. Maar omdat hij al op zo’n jonge leeftijd begon te gebruiken, was er al een hoop kapot in zijn hoofd.” Van het één kwam het ander. ,,Hij werd manisch depressief. Van een euforisch moment kon hij opeens in een depressie raken.”
Als zijn ouders en zus Diane proberen op zoek te gaan naar waar wat is gebeurd: ,,Hij zocht graag het extreme op, wilde het uiterste, als kind al. Zat op de basisschool vaak met z’n neus tegen het bord.” Jaap: ,,Ergens hadden ze op school dingen aan hem kunnen zien. Op de diverse scholen hebben ze hem misschien teveel aan z’n lot overgelaten.” Op 01-01-01 werd hun jongste telg indirect slachtoffer van de Nieuwjaarsbrand. Jacqueline: ,,Onze zoon Jan en dochter Diane zaten in De Hemel. Jan belandde in een ziekenhuis in Rotterdam, Diane had problemen met haar longen. Alle aandacht ging naar hen en anderen uit. Onze buurt was enorm getroffen, met veel dodelijke en zwaar verminkte slachtoffers. Daar had Berry moeite mee, maar wij zagen dat niet. Als er toen meer begrip voor hem zou zijn geweest en we hadden tevens tijdig kunnen vaststellen dat hij aan adhd leed en de juiste medicijnen had gekregen, dan hadden we misschien een hoop ellende kunnen voorkomen.”
Diane: ,,Later, als hij er mee geconfronteerd werd, zei hij dat die medicijnen hem sloom maakten en cocaïne juist rust in z’n hoofd gaf.” Alleen greep hij er steeds vaker naar en raakte ondertussen verslaafd. Feit was dat zijn ouders pas na drie jaar ontdekten dat hun zoon gebruikte. En toen was hij nóg maar vijftien jaar. Diane: ,,Ik had wel eens gehoord dat hij een pilletje nam en heb mijn ouders gewaarschuwd. Maar zoals vele ouders leefden zij in ontkenning.” Haar moeder knikt bevestigend: ,,In de eerste jaren wilden we het ook niet ontdekken. Bang als we waren voor de realiteit en de consequenties. Als hij zou gebruiken, wat dan? Toen we het bevestigd kregen, sloten we ons meteen aan bij Moedige Moeders, eigenlijk vanaf hun oprichting.”
Het Volendamse gezin doorleefde alle mogelijke aan verslaving gerelateerde fases. Harde woorden, tranen, ruzies, verontschuldigingen, zachte hand, beloften, confrontaties, angsten, onzekerheid. ,,Er hebben zich zoveel dingen hier thuis afgespeeld”, zucht Jacqueline. ,,Hij had chaos in z’n hoofd. Zó vaak zei hij als hij weer iets geks had gedaan of juist niemand toeliet, dat hij rust in z’n hoofd wilde. ‘s Nachts stond de tv altijd aan. Anders kon hij niet slapen. Hij ging voor opname naar de Behandelkliniek Mistral, maar na zes weken kwam hij doodleuk weer thuis. In de kliniek van Parnassia in Den Haag heeft hij het op z’n achttiende wel zeven maanden volgehouden. Maar tijdens Oud en Nieuw stak een groepje patiënten vuurwerk af ná de tijd dat zij van de leiding toestemming hadden. Berry liet zich ompraten om even mee te gaan en kreeg net als de anderen de rode kaart en moest de kliniek meteen verlaten. Hij mocht later weer terug, maar hij hield niet van onrecht en wilde niet meer.”

 

‘Echt alles hebben we geprobeerd. Klinieken, cursussen, workshops, psychologen. Drie keer heeft zijn koffer buiten gestaan’

 

,,Dat was jammer”, weet Jaap. ,,Z’n therapeuten daar zaten hem niet teveel op de huid en gaven vaak toe aan hoe Berry het wilde. Dat deden ze in de hoop een vertrouwensband op te bouwen, zodat ze daarna aan het volgende stukje konden beginnen”, doelend op het ontleden van zijn persoonlijkheid en trauma’s. ,,Maar dat is nooit gebeurd.” Ze klopten daarna aan bij de nodige instanties, maar vingen vaak bot. ,,Hij heeft wel bij de Brijder Stichting ‘gelopen’ en als hij wel eens niet kwam opdagen, dan zocht de Brijder-medewerker hem gewoon een paar keer hier op. Dat was bijzonder.”
Diane: ,,Maar een aantal jaren lang hebben we hier dag in dag uit in een groot spanningsveld geleefd. Er was áltijd spanning thuis.” Jacqueline: ,,Tot drie keer aan toe heb ik zijn koffer ingepakt. Eén keer stond-ie in de keuken, met een brief erop. De tweede keer op straat, zodat iedereen het kon zien. De derde keer heb ik de koffer met spullen gewoon het huis uit geslingerd. De emmer liep gewoon langzaam maar zeker over.”
Diane: ,,Elke keer dachten we het ergste. Want hij riep vaak genoeg dat hij dan wel van een flat zou springen. En je weet dat ze met die troep op tot veel in staat zijn. Maar het waren loze dreigementen. Hij manipuleerde ons. Dat is verslaving.” Jacqueline: ,,Dan zat-ie huilend aan de tafel. Vertellend dat hij wilde springen, maar hij kon het niet. Tuurlijk schrik je dan enorm. Alles, maar dan ook alles deden we eraan om het goed te krijgen. Overal klopten we aan. We volgden cursussen, congressen en workshops, spraken en spreken nog steeds af met een psycholoog om handvaten te krijgen hoe met een drugsverslaafde om te gaan. Toen het weer een keer uit de hand liep, belde ik de moeders van zijn toenmalige vrienden, om te waarschuwen dat hen hetzelfde kon gebeuren. Dat kwam bij Berry terecht, die daardoor woest was. Je weet niet wat de goede manier is. Staat machteloos.”
,,Een enkele keer zei hij ‘sorry’. Als hij het heel bont had gemaakt.” Diane: ,,Op die momenten was hij al het sociale kwijt. Hij zag niet in wat hij ons gezin aandeed. Terwijl ik ál mijn geld wel wilde besteden om hem beter te krijgen. Beter. Dát is het. Want hij was ziek. En kon het gevecht van die ziekte uiteindelijk niet winnen.” Met betraande ogen: ,,Toen hij in de verslavingskliniek zat, schreef ik hem brieven en hij schreef me brieven terug. Vlak voor zijn dood heb ik die weggegooid, daar heb ik zo’n spijt van...”
,,Omdat hij zó vaak voor ruzie zorgde, heb ik hem vaak genoeg iets toegewenst. Maar het blijft wel je broer... En je hoopt steeds dat het een keer omdraait, dat hij stopt.” Jacqueline: ,,Tegen anderen gedroeg hij zich vaak als een optimist, met een grote smile. Niemand kon dichter bij hem komen, ook wij niet. Zijn psychiater zei het later nog, dat hij iedereen op gereserveerde afstand hield. Berry liet aan anderen nooit zijn binnenkant zien.” Jaap: ,,Wat me steeds bij is gebleven, is de keer dat ik eens de bus miste en plaatsnam in het bushokje. Kwam er een Volendamse jongen aanlopen, waaraan ik kon zien dat hij een zware nacht had gehad. Hij vroeg of hij een joint mocht opsteken. Ik zei dat z’n vader en moeder daar ongetwijfeld niet blij mee zouden zijn. Begon hij z’n verhaal te vertellen. Ik kende zijn ouders. Het liet me niet los. Omdat ik me afvroeg hoe vaak Berry op die manier misschien bij anderen die hij niet kende zijn beklag had gedaan. Ik was er kapot van.”
Hij was impulsief, hun zoon en broer. ,,Kocht grote dingen, terwijl hij schulden had. Dat hoort bij die manische depressies. Als hij wat verdiende, ging het gelijk op. Hij was miljonair zonder cent. Stortte een vast bedrag als donatie aan CliniClowns en KWF (Kankerfonds). Want die kinderen moesten ook kunnen lachen...”
Maar ook impulsief in de andere zin. ,,Altijd maar die vraag: komt hij wel thuis, hoe laat en hoe?” Eén keer ging hij relaxed het huis uit, om vervolgens vier dagen niets van zich te laten horen. Zijn ouders gaven hem op als vermist. Via het bankpasje leidde het spoor naar Schiphol en... Egypte. ,,Had hij nodig, om rust in z’n hoofd te krijgen, zei hij. Dan legde hij het uit. En je snapte hem ook. Maar je zit wel in de zenuwen thuis. Zo vaak hebben we gedacht dat ze hem ergens dood zouden aantreffen. Met name na de zelfdoding van Jan Schilder, anderhalf jaar daarvoor, nam de angst toe. In een bliksemflits dacht ik: dit overkomt ons ook. Ik ging nadenken over waar de kist moest komen te staan. Zo bang was ik...”
,,Weet je”, zegt Jacqueline: ,,De jeugd van tegenwoordig heeft te maken met een soort van prestatieplicht. Ze moeten voldoen aan een verwachtingspatroon van en in deze maatschappij. Dan moeten ze heel sterk in hun schoenen staan, willen ze – als dat aangeboden wordt – drugs kunnen weerstaan terwijl ze denken dat die hen helpen overeind te blijven. Als je dan kwetsbaar bent in je hoofd... Er zijn er teveel die deze druk niet aankunnen. Druk die onze generatie vroeger niet op die manier had.” Jaap: ,,Met die telefoon kunnen ze bovendien alles. Beschikken over geld via bankzaken. Maar ook hun belminuten verkopen, allerlei dingen om aan geld te komen.”
Diane: ,,Vaak zaten we samen te praten. Zag hij het allemaal in en zei hij dat hij ging sparen, stelde zichzelf doelen.” Jacqueline: ,,Dan vergat ik meteen alle voorgaande jaren. Ik kon tenslotte niet boos blijven. Ik had met hem te doen. Wist dat hij er niks aan kon doen. Maar het kon thuis vaak uit de hand lopen. Dan lig je als man en vrouw ook niet altijd op één lijn.” Diane: ,,Bovendien gaven ze alle aandacht aan Berry. Als hij weer eens niet at, bijvoorbeeld. Hij woog op een gegeven moment 55 kilo, terwijl hij 1.80 meter was. Dat deed pijn, maar ik probeerde het ook te begrijpen. M’n vader gaf dan ook aan dat hij wist dat het met ons wel goed zou komen. Dat het even zo moest.”
Jacqueline: ,,De minste geringste prikkel vormde aanleiding om te gaan gebruiken. En therapeuten wist hij gemakkelijk om zijn vinger te winden. Hij had overal een smoes voor. Vaak genoeg zei hij dat de therapeuten die hem hielpen, niet het zelfde hadden meegemaakt en dus niet wisten hoe het was. Overal zijn we geweest. Ook de gemeente, de woningbouw, de plaatselijke horeca, waar ze te jong naar binnen kunnen, alles kunnen krijgen en kunnen gokken. Zó vaak kregen we dichte deuren of vonden geen gehoor.” Ze vrezen dat meer ouders in onze gemeente hetzelfde lot wacht. Dat hun kind uiteindelijk voor een andere bestemming kiest dan het hier en nu.
Een vreselijke afloop, die het gezin Molenaar juist de laatste tijd niet meer had verwacht. Diane: ,,In de tussenliggende jaren ging het met ups en downs. Zoals hij ‘Parnassia’ graag had willen afmaken, heeft hij daarna zó vaak zelf geprobeerd om van de drugs af te komen. Dan lukte het een maandje, dan twee. Dan viel hij weer terug.” Jacqueline: ,,Hij heeft gevochten, gevochten en nog eens gevochten. En leefde in de veronderstelling dat het ooit lukken zou. Toen hij een vriendin had, ging het een tijdje lang goed. Hij had ook veel pech en tegenslagen. Begon als ZZP-er een eigen bedrijfje, toen kwam de recessie.” Diane: ,,Hij kon voor iedereen klaar staan. Twee jaar geleden heeft hij als stucadoor het hele huis gedaan van mij en m’n vriend Jan én het huis van onze broer Jan. Zelfs op zondag kwam-ie. En alles uiteraard ‘waterpas’. Wat was ik trots op hem...”

 

‘De jeugd van tegenwoordig moet voldoen aan een verwachtingspatroon van deze maatschappij. Er zijn er teveel die de druk niet aankunnen’

 

Vanaf kermis 2010 zat Berry als stucadoor een half jaar lang thuis, zonder werk. ,,Hij leefde op zijn kamer. Ging nauwelijks de deur uit. Dus ook niet richting het uitgaansleven. Hij had geen cent. Nauwelijks kleding. Maar hij werd wel wat socialer. Buiten Berry om hadden we nog een scala aan problemen in onze familie en omgeving. Op de rand van het nieuwe jaar bespraken we nog eens wat voor ‘klotejaar’ we weer op onze schouders hadden moeten nemen. 2011 moest ons jaar worden.” Dat liep heel anders.
De spanningen eisten hun tol. Zowel vader Jaap als moeder Jacqueline moest worden opgenomen. ,,We zaten psychisch gezien op nul. Vlak voor zijn dood kwam Berry nog naar me toe. Mensen zeiden dat het zijn schuld was dat wij ons moesten laten opnemen. Ik heb hem gezegd dat als we alleen zijn problemen hadden en niet al die andere problemen, we het wel gered hadden. En andersom. Maar nu was het teveel tegelijk. Ik ben wel blij dat ik hem dat nog heb kunnen zeggen.”
In maart keerde hij terug ‘in de bouw’. Had weer een loonzakje. Had voor het eerst sinds lange tijd zelf een cadeautje voor zijn zus, toen zij jarig was. Het lievelingetje van beide oma’s bezocht zelfs één van de twee, toen die herstellende was in de Gouwzee.
Nu de andere gezinsleden op die periode terugkijken, heeft het er volgens hen veel van weg dat hij op een positieve manier heeft willen afsluiten. Hoewel ze nooit hebben kunnen achterhalen in welke gedachtestaat hun zoon was toen hij de dramatische daad verrichtte. ,,Een dag eerder, op Hemelvaartsdag, zou hij nog naar het festival met bandjes in het park gaan”, herinnert zijn moeder. Wisselden we nog van gedachten over zijn kleding. Ik vroeg of hij het netjes wilde houden. Hij wist waar ik op doelde. ‘Ma’, zei hij. ‘Dat weet je toch, het gaat al acht maanden goed’. Het was ons laatste gesprek. Hij is nooit in het park beland. Zat in de bar en daarna thuis bij een maatje van zijn broer Jan. Niet veel later heeft hij bij thuiskomst nog ingelogd op een computerspel...” Dat was het laatste tastbare bewijs van zijn leven.
Zijn zus kwam de vrijdagavond (3 juni) als eerste binnen. ,,Maar ik ben niet naar boven gegaan, dacht dat hij nog sliep.” De volgende morgen kwamen zijn ouders terug op het dorp. Vader Jaap mocht na negen weken opname voor het eerst een weekeinde naar huis en moeder Jacqueline een dagje. Jaap: ,,We wilden wat van die dag maken samen.” Jacqueline: ,,Gingen wat lekkers halen toen we in Volendam aankwamen en daarom ging ik het huis in om te kijken of Ber ook wat lekkers wilde. Nooit liep ik zomaar naar boven. Nu wel. Toen vond ik hem...”

Geblokkeerd

Duidelijk was dat haar zoon zich al geruime tijd daarvoor had verhangen. Een paar uur later werd Jacqueline zelf met een ambulance afgevoerd, omdat haar lichamelijke toestand zorgen baarde. Dochter Diane nam de honneurs waar. ,,Pas ‘s avonds mochten we Berry weer zien, we waren gevraagd het huis te verlaten, want dat was immers het ‘plaats delict’. Wij wilden naderhand weten of hij ‘iets’ in zijn lichaam had, maar na een paar dagen bleek dat ze op één of andere manier hadden nagelaten om autopsie te verrichten. We kregen sowieso weinig informatie. Ze wilden kennelijk voor hun statistieken niet weten in welke staat hij het heeft gedaan. Of hij nou geblokkeerd is geweest, of onder invloed van, we weten het niet.”
Jacqueline: ,,Een dag later kwam ik thuis. Op een gegeven moment moest ik toch de mars naar boven maken. Trof ik op de kamer allerlei lakens aan en handschoentjes van de mensen die hem moesten onderzoeken en op het bed hadden gelegd. Dat hadden ze niet opgeruimd. Door dat beeld durf ik sindsdien niet meer op dat bed te zitten. Terwijl het mijn eigen kind is.”
Hun kind, waarvoor ze allerlei oplossingen hadden gezocht, om het tij te keren. Diane: ,,Bijvoorbeeld dat hij op zichzelf zou gaan wonen. Twee weken voor z’n dood ben ik nog naar ‘de woningbouw’ geweest, vertelde alles, maar hij was niet urgent genoeg. Ben ik zo boos geworden. Heb ik na zijn overlijden zo’n briefje voor het invullen van een flat zelf ingevuld met de woorden ‘jammer dat jullie niet hebben ingezien hoe urgent het was’. Maar ik heb ‘m niet gepost.” Jaap: ,,Aan de andere kant ben je blij dat hij die flat nog niet had. Stel dat hij het daar had gedaan, dan had je je schuldig gevoeld omdat wij zo nodig wilden dat hij op zichzelf ging wonen.”
Jacqueline: ,,Pijnlijk was wel dat we niet veel later een brief kregen van de gemeente, aan Berry gericht, dat hij mee mocht loten voor woningen in de Broeckgouw. Heb ik een brief teruggestuurd, wetende dat de gemeente als eerste aan de weet komt van zijn overlijden, maar de administratie kennelijk niet had aangepast en dat het de nabestaanden veel pijn deed zo’n brief te ontvangen. Ik was woest. Maar heb nooit meer wat gehoord.”
Na zijn dood kwamen de vooroordelen. Diane: ,,Die bestonden al eerder.” Jacqueline: ,,Mochten ze op jonge leeftijd hier met vrienden of vriendinnen zitten. Wij bleven thuis. Dan hadden we toezicht. Dat andere jongeren dan zelf alcohol meenamen, dat was niet onze verantwoording, maar we spraken hen er wel op aan.” Na Berry’s dood nam het grotere proporties aan. Diane: ,,Hoorde ik mensen roepen over Berry: ‘Toen en toen heeft hij dat gedaan. Nou, als ik dat had gedaan, dan hadden m’n vader en moeder dit of dat met me gedaan. Mijn vader en moeder hebben er zóveel aan gedaan. Zóveel. Iemand zei: ‘Nu hebben je vader en moeder rust’. Dat is niet zo. Er is een mooi karakter weg. Oké, soms kon ik hem wel wat aandoen, maar hij had een hart van goud, zat vol met humor. Hij laat zo’n groot gat achter.”
Jacqueline: ,,Mensen oordelen vaak snel, zonder na te denken. ‘Het was toch maar een drugsgebruiker’. Maar waar men niet bij nadenkt, is dat die verslaafde een chronisch zieke patiënt is, die ook een vader en moeder heeft én een broer en zus. Dat hij kleinkind van grootouders is en dat het kind ook een karakter met goede kanten heeft. Dat er mensen zijn die van hem houden, soms nog meer dan van een ‘gewoon’ kind, omdat het een zorgenkind is. Dat is liefde voor een verslaafde die het gevecht aan gaat met de drugs, met zichzelf en de maatschappij, wat voor de buitenwereld niet zichtbaar is, maar wel voor naasten. En de pijn van het gemis is voor de nabestaanden net zo erg als het verdriet van het verlies van een niet-verslaafde.”

Netvlies

Een half jaar later is het voor hen een echte donkere decembermaand. Jacqueline: ,,Deze tijd roept herinneringen op.” Jaap: ,,In deze periode denken we aan een jaar geleden. Dat we met Sinterklaas met het gezin samen gingen koken en Berry het lootje met het voorgerecht had getrokken en dat wilde hij graag maken. Hij had tenslotte geleerd te koken in de verslavingskliniek van Parnassia.” Jacqueline: ,,De Kerstperiode is sowieso een emotionele periode. Maar Ber zit élke dag op mijn netvlies. Ik mis hem elke dag. Als ik zijn foto zie, denk ik op het ene moment: oh, hij komt zo meteen. Op het andere moment kijk ik naar de foto en denk: ik zie je nooit meer anders dan op die foto...”
Jaap: ,,We moeten proberen het te accepteren. Als dat lukt, voelt de pijn door de jaren heen misschien ietsje zachter.” Jacqueline, met gebroken hart en gebroken stem: ,,We voelen onszelf slecht. Ik mis hem. In alles, ook de minder leuke dingen. Het is de ongrijpbare leegte. Voor zoiets als dit breng je je kinderen toch niet groot... Je probeert te denken dat hij ‘daar’ misschien gelukkiger is dan dat hij hier was. Ik had ook mijn leven er voor willen geven, om hem beter te krijgen. Maar als het zo door was gegaan, had het ons leven gekost. Hij heeft nu misschien rust, nu wij nog...”
Medicijnen houden beide ouders op de been. ,,Ik had geen behoefte aan een Kerstboom, maar Diane heeft ‘m als verrassing neergezet. En we moeten ook verder leven voor onze twee andere kinderen. Je leidt voorlopig een dubbelleven. Het verdriet draag je met je mee. Maar we moeten ook het leven proberen op te pakken, de leuke herinneringen aan Ber te zien. Hij zou niet willen dat we in ons verdriet blijven hangen.”
,,We hebben zoveel kerstkaarten gekregen met bijzondere verhaaltjes, met woorden van begrip. Dat er nog zoveel lieve mensen zijn, die ons blijven steunen, dat had ik niet kunnen bedenken. Al die lieve mensen wil je zo graag bedanken, ook de hulpverlening, vriendinnen en moeders die ook hun kind hebben verloren. Aan hen hebben we heel veel steun. Ik wil wel, maar kán gewoon geen kerstkaarten schrijven.” Als zij dan toch een kerstwens mag uitspreken. ,,We hopen dat Berry’s dood niet voor niets is geweest. Daar is zijn leven te waardevol voor geweest. Met al die mooie plannen die hij had. Als hij destijds had geweten dat dit het toekomstbeeld zou worden, had hij het eerste ‘lijntje’ laten liggen. Laat het een les zijn voor anderen, al is het maar voor één persoon.”


Moeder en dochter, Jacqueline en Diane Molenaar: ,,Mensen oordelen vaak snel, zonder na te denken. ‘Het was toch maar een drugsgebruiker’. Maar waar men niet bij nadenkt, is dat die verslaafde een chronisch zieke patiënt is, die ook een vader en moeder heeft én een broer en zus. Dat er mensen zijn die van hem houden.”
 

|Doorsturen

Uw reactie


Sportweddenschappen zijn big business in Nederland, met meer dan 2 miljard euro die jaarlijks in online casino's wordt ingezet. Deze activiteit is toegenomen omdat Nederlandse spelers zich steeds meer op hun gemak voelen bij het wedden met hun computer. Bovendien is er met de opkomst van de technologie een toegenomen belangstelling voor goede online casino's die gratis spins zonder storting Nederland aanbieden. Naast traditionele sporten zoals voetbal en basketbal, kunnen Nederlandse gokkers nu ook weddenschappen afsluiten op allerlei andere evenementen, waaronder paardenraces, darts en zelfs eSports-toernooien. Tegenwoordig bieden veel Nederlandse online casinosites sportweddenschappen aan als een van hun belangrijkste attracties. Nederlandse spelers zijn vooral dol op weddenschappen op wedstrijden tussen Europese topcompetities, zoals Premier League clubs Manchester City en Chelsea of Bundesliga Borussia Dortmund tegen teams uit lagere divisies. Ze wedden ook graag op losse wedstrijden of series met bekende sporters of teams uit andere landen.

Akár egy lakos, aki naprakész szeretne maradni a városban zajló eseményekr?l, vagy egy kíváncsi utazó, aki a régió gazdag történelmébe szeretne betekintést nyerni, ez a webhely digitális útmutatóként szolgál Edam-Volendam lényegéhez. A rengeteg információ között harmonikus egyensúlyt ér el a weboldal, amely a magyar 22bet casino dinamikus világának felfedezésére hívja a szórakozás iránt érdekl?d?ket. Miközben helyi híreket néz az oldalon, merüljön el az online játékok izgalmas univerzumában. Számos online platformjátékkal és fogadási lehet?séggel a 22bet casino a szerencsejáték varázslatos vonzerejét hozza a képerny?re. Tegyen egy utazást a hagyományos asztali játékokon, a modern játékgépeken és egy izgalmas él? osztói élményen keresztül. Ahogy az Edam-Volendam gazdag örökséget testesít meg macskaköves utcáin, a 22bet casino a véletlen örömét testesíti meg, így a webhely kett?s menedéket nyújt az információkeres?k és a szórakozás számára.

Casino's hebben de laatste tijd aan populariteit gewonnen, vooral online casino's. Dit komt door een aantal redenen, waaronder het feit dat ze handiger zijn dan fysieke casino's en dat ze een spannende gokervaring bieden, waarover u meer kunt vinden op https://onlinecasinosnl.com/casino-bonus/. De stad Nieuw-Volendam is geen uitzondering op deze trend, en er zijn nu verschillende online casino's beschikbaar voor spelers daar. Bezoekers kunnen een verscheidenheid aan online casino's vinden die spellen aanbieden zoals gokkasten, roulette, blackjack en poker. Naast online casino's zijn er ook veel goede fysieke casino's die goed verlicht zijn en ruime gokruimtes hebben met comfortabele stoelen en tafels. Sommige casino's hebben ook grote LCD-schermen waarop de actuele speluitslagen te zien zijn. Online casino's zijn de laatste jaren steeds populairder geworden, en de stad heeft verschillende opties voor spelers. Of u nu op zoek bent naar een veilige en beveiligde online casino ervaring of uw geluk wilt beproeven op enkele van de grootste en beste merken in de business, u zult vinden wat u nodig heeft in Nieuw Volendam.


Nieuw-Volendam in beeld


Laatste nieuws

Ondernemend nieuws

Laatste vacatures

Meest gelezen

Laatste reacties

text ankor text





Ook hier adverteren?








Weer

 

Poll

Dowiedz si? o najnowszych wydarzeniach w Edam-Volendam, od wydarze? spo?ecznych po polityk? miejsk?, aby nad??y? za biciem serca tego malowniczego regionu. Ale emocje na tym si? nie ko?cz? – dla tych, którzy szukaj? innego rodzaju przygody, nasza platforma p?ynnie ??czy geograficzne podzia?y, daj?c wgl?d w legalne kasyno polska. B?d? na bie??co z dynamicznym krajobrazem gier hazardowych w kasynach, zmianami regulacyjnymi i ofert? rozrywkow? w Polsce. Od ol?niewaj?cych ?wiate? warszawskich kasyn po strategiczn? atrakcyjno?? sto?ów do blackjacka i pokera, nasza strona internetowa informuje Ci? o kwitn?cej bran?y legalne kasyno polska. Niezale?nie od tego, czy jeste? urzeczony beztroskim urokiem Edam-Volendam, czy kuszony t?tni?cym ?yciem ?wiatem polskich kasyn, nasza strona internetowa b?dzie dla Ciebie miejscem, w którym znajdziesz ró?norodne informacje i do?wiadczenia.