De redactie Algemeen | 14-2-2023 | 4 min. leestijd

De tattoo en z'n verhaal

Jeanine verloor twee dochters, maar kan het donker van het licht onderscheiden

In 2011 schonk Jeanine van Schendel het leven aan dochter Jolie. Het was haar tweede dochter. En in 2013 beviel ze van Avery. Beide meisjes kwamen ter wereld met tien vingertjes, tien teentjes en volle wangen. Toch werden zij als pasgeborenen uit het leven weggenomen. Jolie na één dag, haar zusje negen weken na de geboorte. Bizarre wendingen in Jeanines gezin, die een pijnlijke leegte, maar ironisch genoeg, ook geluk achterlieten. De meisjes leven voort in gekleurde inkt op hun moeders onderarm, met elkaar verbonden in een yin-yang teken. Het symbool dat voor het donkere en het lichte staat, het alles en het niets.

Door: Gina Schilder

Jolie kwam om twaalf uur ’s nachts ter wereld, een mooi meisje met alles erop en eraan. De volgende dag rond drie uur ’s middags vond Jeanines (toenmalige) man hun dochter levenloos in de box. De wereld stond stil. ,,Je weet op zo’n moment niet wat je moet doen. We schakelden direct hulpdiensten in en in no time stonden er drie politiewagens, twee ambulances en een traumahelikoper klaar om Jolie naar het VU ziekenhuis in Amsterdam te vervoeren.”

‘Na vele onderzoeken waren we er namelijk achter gekomen dat ik drager ben van een gen dat een longafwijking veroorzaakt’

Onderweg naar het ziekenhuis maakte blinde paniek voorzichtig plaats voor flauwe hoop, maar eenmaal aangekomen voelden Jeanine en haar (ex-)man: ,,Dit gaat ze niet overleven.” Die angst werd waarheid. De artsen konden niets meer doen voor Jolie. Hun dochter was al overleden. ,,Mijn werk hield me staande, maar vooral mijn oudste dochter Robyn. Zij was drie jaar toen Avery overleed. Het laatste wat ik wilde, was haar een trauma meegeven. Dat de dood iets angstigs is. Natuurlijk is het doffe ellende, maar ik wilde haar vooral niet bang maken en de herinneringen aan haar beide zusjes wilde ik mooi en levend houden. Zoals ze waren.” Ook al ging Jeanine door een donkere periode, haar wens om nog een kind te krijgen was groot. ,,Na het verlies van Jolie en Avery doorstond ik nog drie zwangerschappen waarvan er twee bij vijftien weken moesten worden afgebroken vanwege afwijkende testuitslagen. Dat viel op z’n zachtst gezegd niet mee. Na vele onderzoeken waren we er namelijk achter gekomen dat ik drager ben van een gen dat een longafwijking veroorzaakt. Ik heb er zelf geen last van, maar ik kan het wel doorgeven. Sectie wees uit dat zowel Avery als Jolie daaraan zijn gestorven.” Jeanine heeft de gave om te relativeren, dat hielp bij het verder leven. ,,Mensen zeiden weleens: wat ben je sterk. Ik zie dat niet zo. De manier waarop je met gebeurtenissen omgaat, zit in je karakter, sterk zijn is niet iets dat je zomaar kan zijn. Ik heb wat dat betreft geluk denk ik. Ik kan mijn aandacht richten op wat ik wél heb, wat wél is gelukt. Ik voelde me geen slachtoffer. Was het wel eerlijk geweest als het mijn buurvrouw had getroffen? Nee toch? Ik had het grote geluk dat ik al een gezonde dochter had, dat heeft me er doorheen gesleept.”
,,Mijn man ging heel anders om met het verdriet dan ik. Dat verschil begon ons in de weg te zitten, dus gingen we met elkaar in therapie. We leerden dat je het niet voor de ander kan oplossen door elkaars goedbedoelde adviezen om de oren te slingeren. We leerden: ieder doet het op zijn eigen manier. Het hielp ons.”

‘Ik zou niet willen dat het anders was gelopen. Dat zou betekenen dat ik mijn zoontje niet zou hebben’

Uiteindelijk was het gezin goddank toch nog een gezonde zoon gegund, Aiden werd geboren. ,,Test na test onderging ik tijdens de zwangerschap, het zou echt een gezonde jongen zijn. Toch ben je bang dat het niet goed gaat. Ik zette zijn wiegje ’s avonds naast mijn bed. De angst om in je slaap opnieuw een kind te verliezen is er nog lang. Het vertrouwen dat het goed gaat, en je je baby alleen kan laten, dat moet groeien. Gelukkig kreeg ik dat vertrouwen op een gegeven moment weer terug.”

Jeanine is een bekend gezicht op middelbare school De Triade in Edam. Ze werkt er inmiddels zestien jaar en heeft sinds drie jaar de leiding over de school. In de periode van het moeten begraven van haar twee dochters, werkte ze al dagelijks op De Triade. ,,Ik merkte dat sommige collega’s het moeilijk vonden om met mijn verlies om te gaan. Op een gegeven moment kreeg ik door dat ik van sommigen het stempel van ‘die vrouw van de dode kindjes’ had gekregen. Lastig vond ik dat. Maar zo gaat dat bij mensen. Met het verstrijken van de tijd wisselde het team op school. Nu weten heel veel collega’s niet dat het is gebeurd. En dat is prima. Niet dat ze het niet mogen weten, maar het bepaalt niet meer hoe mensen mij zien.” Na de dood van Jolie liet Jeanine een tatoeage zetten op haar onderarm. Het was een maantje met een meisje, een soort schommeltje. ,,Ik wilde die na Avery’s overlijden aanvullen, maar dat werd zo ontzettend lelijk. Uiteindelijk heb ik hem laten overdoen, in Alkmaar bij een Hongaarse tatoeëerder. Het is een yin-yang symbool in kleur geworden, met in elke helft van het symbool een baby. De donkere kleuren en het yin en yang staan voor het donker van toen, tegenover het licht en het geluk dat mij ook nog is gegund. Ik ben er heel blij mee. En het klinkt misschien gek, maar nu, met twee blije en gezonde kinderen in mijn leven, zou ik niet willen dat het anders was gelopen. Dat zou betekenen dat ik mijn zoontje niet zou hebben.”