Deze is voor jou
Aan de wieg van de Beste Zangers pikte ik wel eens een afleveringetje mee. Het verwaterde, tot ik vier jaar geleden tijdens een hypnosesessie liedjes uit het programma hoorde die veel los maakten. Ik ploegde bij thuiskomst afleveringen van dat seizoen door, waaraan tevens Stef Bos deelnam. Het liedje dat mij als meisje zoveel deed – hartverscheurend dat Stef dacht dat hij na de dood zijn vader nooit meer zou zien, omdat die in God geloofde en hij zelf niet – bleek eveneens mijn kinderen te raken. We werden allemaal fan.
De dag voor de start van het nieuwe seizoen stond ik te praten met wat vrouwen. ,,Ik hoor steeds vaker mijn moeder praten,” zei iemand over zichzelf. We beaamden allen de herkenning. Realisaties als deze slaan blijkbaar tussen je dertigste en veertigste regelmatig in. Alsof het zo moest zijn, klonk die volgende avond ‘Geen kind meer’. Zoals Stef eerder verhaalde over hoe hij nu praat, zoals zijn vader vroeger praatte, zong Karin reeds decennia terug over hoe de eigenschappen van je moeder binnenkort herkend zullen gaan worden in jou.
Net als tijdens andere afleveringen vloeiden tranen, die ruimte maakten voor nieuwe inzichten. Voor generaties voor ons gesneden koek en niks nieuws onder de zon. Zoals mijn moeder immers altijd zegt, wellicht iets minder poëtisch dan Stef en Karin, maar niet minder treffend: ,,Waar ik al lang gepoept heb, moeten jullie nog ruiken”. Binnenkort is blijkbaar aangebroken, want die uitspraak floept er bij mij inmiddels ook uit.
Uniek en onmisbaar hoe muziek emoties en inzichten losmaakt, die wij Volendammers nooit zo goed durven te delen. Ondertussen wekelijks ‘gillend met snot’ ontstaan diepe gesprekken uit de teksten die voorbij komen. Hoe kan ik mijn kinderen mooier zeggen dat ze zichzelf mogen zijn, dan met de woorden van Matthijn Buwalda? Niet alleen voor hen, maar ook voor jou: ,,Wie pas van je houdt als je verandert, die zal nooit snappen hoe bijzonder je al bent.”
Laden ...