De Heilige Graal van… Jaap de Witte

,,In de vroege tachtiger jaren was het aantal gitaarreparateurs in Nederland op één hand te tellen. Piet Visser, een grote, nuchtere Noord-Hollander was één van hen”, blikt Jaap de Witte terug. ,,Hij repareerde niet alleen gitaren, hij bouwde ze ook zelf. Dat deed hij in het schuurtje achter zijn huisje ergens aan de kust van de Noordzee. In het Spartaanse werkplaatsje stonden een versterker en een werkbank. En tussen de met gereedschap beschoeide wanden stond Piet op zijn klompen, met een grote, wollen trui aan. Hij verrichtte wonderen in dat schuurtje. Hoewel Piet tot op de dag van vandaag online onvindbaar is, had hij veertig jaar terug al klanten uit andere landen.” Tijdens een bezoek aan het notoire atelier viel Jaaps oog op een project waar Piet aan werkte. ,,In de hoek stond een nagelnieuwe Stratocaster, hij was nog niet eens gespoten. Piet zag dat de gitaar me fascineerde, pakte hem, sloot hem aan op zijn versterker en duwde hem in mijn handen. Ik was helemaal weg van de gitaar. Niet alleen vanwege de extra dunne, maar brede hals, maar ook vanwege de onverwachte sound. De klank beschikte over veel mid en laag, waardoor hij een beetje naar de beroemde Les Paul-sound neigde. Ik besefte maar al te goed dat dit een bijzonder instrument was voor een zeer schappelijke prijs. Piet zou de gitaar alleen nog even rood moeten schilderen. Spuiten zou een meerprijs opleveren, bovendien beschikte Piet naar eigen zeggen over uitstekende schilderskwaliteiten. Ik was verkocht. Het enige minpuntje was dat ik net een andere gitaar had gekocht. Ik had een voorgevoel dat mijn vrouw mijn enthousiasme over weer een nieuwe gitaar niet zou delen.”

Eenmaal thuisgekomen liet Jaap er geen gras over groeien. ,,’Ik heb nu een gitaar gezien…’, zei ik. Tiny vroeg of ik hem nodig had, ik had immers al een aantal gitaren staan. Na een paar nachtjes peinzen besloot ik het idee van een nieuwe gitaar los te laten. Als ik hem zou kopen zou ik een week later namelijk weer een ander mooi instrument treffen.” Dat weekend vond Jaap een dichtgevouwen briefje op de bestuurdersstoel van zijn busje. ,,Ik vouwde het papiertje open en las ‘Jaap, gefeliciteerd. Ik heb besloten dat je de gitaar moet kopen.’ Ik sprong achter het stuur vandaan om terug naar huis te rennen, waar ik Tiny een dikke knuffel gaf. Zij had het besluit voor me genomen. Als zij dat gebaar niet had gemaakt, had ik mijn heilige graal nooit gehad. Dat stukje rock-‘n-roll-romantiek zal altijd bij dit instrument blijven horen.”

Zielsgelukkig vertrok Jaap weer richting de kust om zijn inmiddels rood geschilderde gitaar op te halen. ,,In mijn hoofd zag ik een mooie, flitsend rode kleur voor me”, lacht de songwriter. ,,Piet had de gitaar in een matte, levenloze kleur geschilderd. Als op een tuinhek zag je de kwaststrepen gewoon zitten. Dat was een kleine teleurstelling, maar zoals Piet zou zeggen: ‘je ziet hem toch niet als je erop speelt’.” Wat kleuren betreft heeft het de Stratocaster niet bepaald meegezeten in zijn veertigjarig bestaan. ,,Dit instrument heeft inmiddels vier kleuren gehad. Mijn zoon Jan is de dader van deze laatste gewaagde verfcombinatie. ‘Hoe vind je hem?’, vroeg hij met enige twijfel in zijn stem toen hij mijn gitaar had laten overspuiten. De kleur doet me denken aan een kabeljauw, een week of twee na zijn overlijden. Maar ondanks dat is dit absoluut mijn favoriete instrument. Het is altijd een genot geweest om op deze gitaar te spelen.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel