Volendamse zorgmedewerkers delen hun ervaringen (deel 2)
‘Bang voor wat misschien nog komen gaat’
In de strijd tegen het coronavirus bevinden zorgmedewerkers zich op dit moment in de frontlinie. Van alle Volendammers die werkzaam zijn in ziekenhuizen en zorginstellingen in de regio, hebben een aantal de afgelopen weken de zware taak toebedeeld gekregen de coronapatiënten op te vangen of direct bij te staan op de Intensive Care afdelingen. Ondanks hun angsten en onzekerheid zetten zij zich moedig in om te helpen waar dat op dit moment het hardst nodig is.
Door Leonie Veerman
Qiara Veerman,
verpleegkundige OLVG West
De 23-jarige Qiara Veerman was nog maar net geslaagd voor haar HBO-opleiding Verpleegkunde, toen ze afgelopen september op de afdeling Interne Geneeskunde en Nefrologie van het OLVG West kwam werken. ,,Deze afdeling richt zich op het behandelen van ziekten van de inwendige organen”, vertelt Qiara. ,,Een zeer breed specialisme dat me enorm aantrok. Als verpleegkundige deel ik er de medicatie uit, doe ik verschillende controles en metingen, ben ik verantwoordelijk voor de dagelijkse zorg, en mobiliseer patiënten voor onderzoek.”
Twee weken geleden kreeg Qiara tijdens een avonddienst te horen dat haar afdeling de ‘Covid Cohort’-afdeling zou worden van het ziekenhuis, waar coronapatiënten behandeld zouden worden. ,,Eerlijk gezegd schrok ik hier heel erg van. Voordat dit bekend werd gemaakt, had ik me eigenlijk nog niet echt druk gemaakt over het virus, maar toen ik hoorde dat ik in direct contact met ernstige coronapatiënten zou komen te werken, vond ik dit een angstig idee.”
Veel tijd om het nieuws te verwerken kreeg Qiara niet. ,,Na deze mededeling werd van ons verwacht dat we meteen in actie zouden komen. We hebben alle normale patiënten zo snel mogelijk overgeplaatst, alles grondig schoongemaakt en de hele afdeling gereed gemaakt voor de verwachte coronapatiënten.” Die avond maakte een enorme indruk op Qiara. ,,Het was zo heftig, bijna onwerkelijk, en het gebeurde allemaal erg snel. Gelukkig was ik daarna twee dagen vrij, zodat ik het goed heb kunnen laten bezinken.”
Inmiddels werkt Qiara al twee weken op de afdeling, waar zowel coronapatiënten als patiënten met een verdenking op Corona liggen. Als ze terugblikt is ze er vrij kalm over. ,,Eigenlijk is de zorg die we verlenen vrijwel hetzelfde als voorheen. Het grote verschil op de Covid-afdeling is de beschermende kleding die we moeten dragen. Dat is wel echt even wennen, want we kunnen niet zomaar even in en uit de kamers lopen.”
Qiara: ,,De beschermende kleding bestaat uit een schort met lange mouwen, handschoenen, een mondkapje, een spatbril en een muts. Iedere keer dat we bij een patiënt de kamer ingaan, moeten we dit allemaal opnieuw aan- en uittrekken”. Hoewel ze nog niets heeft gemerkt van een tekort aan beschermende materialen, kan Qiara wel bevestigen dat ze erg snel door de voorraden heen gaan. ,,Gelukkig blijft de toevoer tot nu toe voldoende. Om het gebruik van de materialen te minimaliseren, proberen we onze handelingen ook te clusteren, zodat we zoveel mogelijk in één keer kunnen doen.”
Nu de aanvankelijke angst bij Qiara een beetje is vervaagd, merkt ze wel op dat het nog steeds heel hectisch en chaotisch is op haar werk. ,,We moeten het wiel nog uitvinden met z’n allen. Het is echt een nieuwe situatie die we nog niet eerder hebben meegemaakt. Het OLVG houdt ons gelukkig erg goed op de hoogte. Elke dag worden er weer protocollen aangepast of komt er weer nieuwe informatie, waar we ons dan weer op aan moeten passen.”
‘Als het nog veel
drukker wordt en
artsen net als in
Italië de afweging
moeten maken over
wie ze wel en niet
moeten behandelen,
zou dat verschrikkelijk
zijn; dat wil
niemand meemaken’
[ads id=66]
Qiara is enorm onder de indruk van de drive en het saamhorigheidsgevoel dat heerst onder haar collega’s. ,,We zetten er samen echt onze schouders onder. Iedereen doet wat nodig is om de patiënten zo snel mogelijk de juiste zorg te bieden. Het is hartverwarmend om te zien dat ook veel (oud-)stagiaires bijspringen om de situatie werkbaar te houden.”
Bang om zelf besmet te raken is Qiara niet echt. ,,In zekere zin werk ik misschien wel op de veiligste afdeling. Wij weten namelijk zeker dat onze patiënten het virus hebben en daarom zijn wij helemaal beschermd. Ik denk dat de kans groter is om besmet te raken wanneer je zonder beschermende kleding in de buurt komt van mensen die het virus al ongemerkt met zich meedragen.”
Om die reden snapt Qiara ook niet waarom mensen zich niet houden aan de regels van het RIVM. ,,Soms krijg ik berichtjes van kennissen die zeggen dat ze erg veel respect hebben voor het werk dat ik doe en dat ze me veel succes wensen de komende periode. En dan zie ik daarna foto’s van ze voorbij komen waarop ze gezellig met z’n allen op de bank zitten. Ik zie ook veel ouderen die zich niet aan de nieuwe regels houden in de winkels, dat vind ik zo jammer. Kom op, we kunnen het ons in deze tijd niet veroorloven om dwars of egoïstisch te zijn. Alleen als iedereen meewerkt kunnen we ervoor zorgen dat de ziekenhuizen niet overbelast raken.”
Want wat dat aangaat is Qiara wel degelijk bang. ,,Ik hou van mijn beroep, en wil graag helpen in deze periode, maar ik ben wel bang voor wat misschien nog komen gaat. Het zorgpersoneel zal alles moeten incasseren. Maar als het nog veel drukker wordt dan dit, en artsen net als in Italië de afweging moeten gaan maken over wie ze wel en niet moeten behandelen, zou dat verschrikkelijk zijn. Dat wil niemand meemaken.”
Greetje Veerman,
verpleegkundige Meeuwvleugel Jaap van Praag in Purmerend
Greetje Veerman is eveneens 23 jaar oud en werkt al vijf jaar voor de Zorgcirkel in Volendam. Als coördinerend verpleegkundige is ze normaal gesproken werkzaam in het Kloosterhof, een complex van aanleunwoningen en zorg-appartementen. Daar is Greetje verantwoordelijk voor de uitvoering van zorgtaken en interventies van de cliënten. Daarnaast begeleidt en ondersteunt ze medewerkers en cliënten bij complexe situaties en waarborgt ze de kwaliteit van het totale zorgproces.
,,Het is heel divers werk, dat varieert van simpele zorgtaken, zoals bijvoorbeeld hulp bij het aan- en uittrekken van steunkousen of de algemene verzorging, tot het toedienen van medicatie, het verlenen van palliatieve zorg en wondverzorging of het ondersteunen van het revalidatieproces na operaties. Geen dag is hetzelfde in de thuiszorg en dat vind ik erg leuk aan mijn werk”, vertelt Greetje.
Met de komst van het Coronavirus is het dagelijkse werk van Greetje drastisch veranderd. Vorige week opende de Zorgcirkel een corona-unit voor 38 personen in de Meeuwvleugel van de Jaap van Praag zorginstelling in Purmerend. Er werden verschillende Zorgcirkel-medewerkers uit de regio opgetrommeld om deze nieuwe afdeling te bemannen, waaronder Greetje.
,,Toen ik dit hoorde, voelde ik me in eerste instantie zowel zenuwachtig als enthousiast”, zegt Greetje. ,,Ik hou normaal gesproken wel van een uitdaging en was blij dat ik mijn steentje kon bijdragen in deze bizarre situatie. Maar ik was ook zenuwachtig, want ik wist niet zo goed wat me te wachten stond. Ik had nog niemand gezien die met het virus besmet was, dus wist niet hoe ziek deze patiënten konden worden.”
,,Om eerlijk te zijn ben ik nu nog steeds zenuwachtig”, vervolgt Greetje, ,,ik heb onderschat hoe intensief het is om de hele dag in die beschermingskleding te werken. Het is ontzettend warm in het schort en het is moeilijk om te ademen door zo’n mondkapje. Je bent namelijk bezig met intensieve zorg waardoor je snel uitgeput raakt. En dan was het ook nog even flink wennen aan de nieuwe locatie en het nieuwe team. Op onze afdeling hadden we afgelopen week nog niet eens zoveel patiënten, maar ik maak me best zorgen over hoeveel drukker het nog gaat worden.”
‘Het is ontzettend
warm in het schort
en het is moeilijk
om te ademen door
zo’n mondkapje;
je bent namelijk
bezig met intensieve
zorg waardoor je
snel uitgeput raakt’
De patiënten die in de Meeuwvleugel worden opgevangen, hebben te milde klachten voor de intensive care. ,,Sommige zijn al aan het opknappen”, legt Greetje uit. ,,Maar we hebben ook patiënten waar het virus net is vastgesteld. Er zit geen duidelijke lijn in het verloop van de ziekte en het is moeilijk te voorspellen wat er met hen gaat gebeuren. Sommigen worden steeds zieker. Dat is erg moeilijk.”
In de Meeuwvleugel worden ook patiënten opgevangen die uit het ziekenhuis of zorginstellingen komen. Greetje wijst erop dat dit de zorg extra lastig maakt. ,,We hebben bijvoorbeeld ook mensen die van een gesloten afdeling komen en dementerende patiënten. Dat is de zwaarste groep om te behandelen. Zij zien ons in die vreemde pakken en weten niet wat er aan de hand is.”
Door de beschermende maskers en brillen wordt de communicatie met deze patiënten ook nog eens bemoeilijkt. ,,Het is moeilijk voor ze om onze emotie te zien, waardoor zij snel in paniek raken”, vertelt Greetje. ,,En het is erg moeilijk om ze vervolgens weer te troosten en tot rust te brengen. Gelukkig hebben de begeleiders van de dagactiviteiten nu ook toegang tot de patiënten, dat geeft ze toch een zekere houvast.”
Uiteindelijk heeft Greetje er vertrouwen in dat de situatie uiteindelijk onder controle komt. ,,De teamcoaches en regiomanagers van de Zorgcirkel vergaderen iedere ochtend en houden de zorgteams voortdurend op de hoogte over nieuwe afspraken en ontwikkelingen. Ik merk dat iedereen zijn uiterste best doet.”
Bang om besmet te raken is Greetje niet. ,,Ik ben niet bang voor mezelf, maar wel voor de mensen die op dit moment bijvoorbeeld tegen kanker vechten, en de ouderen in de zorginstellingen die geen benul hebben van wat er aan de hand is en heel eenzaam zijn. Maar het meeste nog ben ik bang voor alle gezonde mensen die de RIVM-maatregelen niet serieus nemen. Iedereen roept het al weken, maar helaas voelt het nog steeds nodig om het te herhalen: Blijf thuis, houd afstand en bezoek geen mensen uit de kwetsbare groep. Als iedereen in Nederland zich aan de regels van het RIVM houdt, zorgen we er samen voor dat zij veilig blijven.”
