Ziekte en tegenslagen teisteren het leven van de ondanks alles vechtende Danny Tol en Rianne Tol-Steur
n
Een nachtmerrie zonder einde
Danny Tol – een boom van een vent en, mede door zijn werk als tegelzetter, loeisterk – had zichzelf nooit als zwak of kwetsbaar beschouwd. Tot hij twee jaar terug iets in zijn nek voelde. Wat in eerste instantie op een opgezette lymfeklier leek, bleek een kwaadaardige tumor die het leven van de destijds dertigjarige vader en zijn jonge gezin volledig op zijn kop zette. Danny’s lichaam reageerde uitzonderlijk heftig op de zware behandelingen. Daarbij had hij ook nog eens de pech dat hij voor dit specifieke type kanker maar liefst vijfendertig bestralingen en drie chemokuren moest ondergaan. De sympathieke tegelzetter overleefde de beproeving ternauwernood. Ondertussen verloor hij zijn vader, zijn geliefde tante, en heeft hij zijn jonge kinderen dat jaar amper zien opgroeien. Nu alle behandelingen ten einde zijn, incasseren Danny en zijn vrouw Rianne nog steeds veel geestelijke en financiële klappen, bovenop alles dat zij al te verduren hebben gehad. Ze willen absoluut niet klagen: ,,Daar heb je niets aan”, zegt Danny. ,,Ik ben ontzettend blij dat ik nog leef.” Maar het leven zal voor hem en zijn gezin nooit meer hetzelfde zijn, want volledig herstel is uitgesloten.
Door Leonie Veerman
Twee nieuwsgierige kinderhoofdjes steken boven de rugleuning van de bank uit om te zien wie er donderdagavond de voorstraat op komt lopen. In de stijlvol ingerichte huiskamer van Danny Tol en Rianne Tol-Steur is het een gezellige boel. Een T-rex ligt gemoedelijk tussen alle andere knuffels in de speelgoedhoek, op tv speelt de film Frozen en aan de uiteinden van de bank liggen twee prachtige Ragdolls in diepe slaap, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de onstuimige kinderen die rond de salontafel dartelen.
Als Rianne de kleintjes tot de orde roept, stellen zij zich netjes voor. Dan herinnert Rianne haar dochter Elody (4) en zoon Dex (3) eraan dat we allemaal voldoende afstand moeten bewaren. De kinderen knikken instemmend. ,,Dat is voor de Corona”, weet de vierjarige Elody te vertellen.
In eerste instantie doet niets aan dit gemoedelijke tafereel vermoeden dat er zich in deze huiskamer onlangs nog een groot drama afspeelde. In dezelfde bank lag Danny immers tussen alle behandelingen door rillend, misselijk en te zwak om iets te eten of met de kinderen te communiceren. Op het aanrecht stonden steevast twaalf kartonnen bekertjes gevuld met zware medicijnen. ,,Met daarop stickers van alle verschillende tijdstippen waarop ik Danny die specifieke set pillen moest geven”, vertelt Rianne. ,,Totdat dit op een gegeven moment niet meer ging, en ik zowel zijn medicatie als zijn voeding via een sonde moest toedienen.”
Uit de berging haalt Danny een grote, gaasachtig mal van zijn gezicht en schouders tevoorschijn. ,,Dit masker klemde mijn hoofd vast aan de tafel tijdens de bestralingen”, legt hij uit. Opeens klinkt er een klein stemmetje vanaf de bank: ,,Ik vind papa’s masker een beetje eng”, zegt de kleine Dex. Rianne en Danny slaan direct een arm om hun kinderen heen en stellen hen gerust. ,,Dat snap ik wel een beetje”, zegt Rianne, ,,maar het is ook een erg mooi masker, want het heeft papa geholpen om beter te worden.”
Later, als de kinderen op bed liggen, en Rianne en Danny vanaf de andere hoek van de tafel hun verhaal doen, komt het masker weer ter sprake. ,,We kunnen het niet weggooien”, vertelt Rianne, ,,maar tegelijkertijd is het ook erg raar om nog in huis te hebben.”
Danny herinnert zich het begin van alle ellende nog als de dag van vandaag. ,,Het was ergens midden augustus 2018. Ik dronk een kop koffie op de dijk met mijn vrienden, waaronder mijn maatje Tom Kemper. Hij is arts dus ik vroeg hem of de bult die ik sinds kort in mijn nek voelde nou last kon. Tom vond dat ik voor de zekerheid even naar de dokter moest gaan. De volgende dag belde hij me weer op. Hij wilde weten wat de dokter zei, maar ik was helemaal vergeten om langs te gaan. Uiteindelijk ben ik door de huisarts doorverwezen naar het Dijklander ziekenhuis om een echo te laten maken. Voor de zekerheid.”
Danny: ,,Drie weken later, de bult was ondertussen flink gegroeid, kon ik terecht, en zodra ik thuiskwam ging de telefoon. Een arts had allemaal bloedvaten door de bult heen zien lopen, dus hij wilde het nader onderzoeken.” Rianne vult aan: ,,We hadden geen idee wat dit precies inhield, dus belde Danny z’n maatje Tom weer even op en hij kon ons geruststellen. Het kon nog van alles zijn. Maar net voor kermis kregen we te horen dat de artsen zich zorgen maakten. Op maandag van kermis wilden ze Danny weer zien voor een punctie.”
Tijdens kermis heeft Danny gewoon nog z’n vrienden opgezocht. ,,Ik heb niks gedronken, maar vond het fijn om even afleiding te hebben. Tegen mijn vrienden deed ik er lacherig over, maar van binnen maakte ik me natuurlijk wel erg veel zorgen.”
Omdat Rianne, Danny en hun kinderen woensdag na kermis op vakantie gingen, zouden de artsen de uitslag van de punctie extra snel – dinsdag al – doorgeven. ,,Die woensdag zouden we voor het eerst met het hele gezin op vakantie gaan”, vertelt Rianne. ,,Naar Sanguli. Samen met drie bevriende stellen en hun kinderen. Omdat we ons best wel zorgen maakten, durfden we onze koffers aanvankelijk nog niet in te pakken, maar omdat we woensdagochtend om 03:00 uur al zouden vertrekken naar het vliegveld, heb ik dinsdag evengoed alles ingepakt, anders had ik dat niet meer gered. Toen we gebeld werden door het ziekenhuis, stond ik al in de keuken voor het avondeten.”
‘Tegen mijn vrienden
deed ik er
lacherig over,
maar van binnen
maakte ik me
natuurlijk wel
erg veel zorgen’
[ads id=66]
Danny knikt: ,,Het was half zes ’s avonds. Ik was naar buiten gelopen om de telefoon aan te nemen, maar kon amper volgen wat me allemaal verteld werd.” Rianne stond ondertussen voor het raam. ,,Ik stond met mijn duim omhoog en omlaag te gebaren, in de hoop dat Danny uitsluitsel zou geven”, vertelt ze, ,,maar ik zag geen emotie op zijn gezicht. Hij schudde nee en wenkte me naar buiten.” Danny gaf zijn telefoon aan Rianne. ,,Hier heb je m’n vrouw”, zei hij nog, ,,ik kan het allemaal niet verwerken en ik kan het niet onthouden dus overleg het even met haar.”
Rianne: ,,Ze hadden ontdekt dat het om kwaadaardige cellen ging. Dat was het moment waarop onze wereld helemaal instortte. Ik heb meteen alle koffers weer uitgepakt. Mijn ouders kwamen die avond ook langs om zich over de kids te ontfermen en John, Margriet, Johan, Joke, Jolanda en Rob – de vrienden waarmee we weg zouden gaan – hebben geholpen met alle administratieve rompslomp rondom het annuleren van de vakantie, waaronder het afzeggen van de camping, de vlucht en het regelen van alle verzekeringszaken.”
De volgende ochtend vertrok het vliegtuig zonder ons. Onze vrienden gingen wel, en keken de hele week naar het lege vakantiehuisje aan de andere kant van het grasveldje waar wij eigenlijk zouden zitten. Het moeilijkste was nog dat ik m’n dochter Elody moest uitleggen dat de vakantie niet doorging. Zij was inmiddels oud genoeg om alles te begrijpen, ze keek al weken uit naar het vliegtuig en het zwembad.”
In plaats van naar het vliegveld, reden Rianne en Danny die woensdag naar Purmerend voor een afspraak bij de KNO-arts. ,,Het was fijn dat we zo snel terecht konden”, vertelt Danny. ,,Hij onderzocht mijn neusholte met een camera en zag wat slijmerigs zitten. Normaal zou hij daar geen acht op slaan, maar omdat de cellen in mijn keel kwaadaardig waren, wilde hij het voor de zekerheid laten onderzoeken. Hij nam een biopt, en dat was de ergste pijn die ik ooit in mijn leven gehad heb.”
,Mijn neusholte werd plaatselijk verdoofd door een watje met ether. Vervolgens ging er een lamp, een tang en een camera in, allemaal in m’n neus. Met die tang trok hij een stuk weefsel van de binnenkant van m’n schedel af. Het deed zo verschrikkelijk veel pijn. Ik vergeet het geluid ook nooit meer, net alsof je een takje door midden breekt…” Toen het eindelijk over was, zei de arts dat hij er nu nog een moest hebben.” Er valt een bedompte stilte over de tafel. ,,Het was echt verschrikkelijk”, zegt Rianne, zichtbaar aangedaan.
Diezelfde week volgde een PET CT scan in Hoorn. Een paar dagen later zaten Danny en Rianne bij de internist in Purmerend. ,,Het zit niet door je hele lijf, dat was de boodschap waar die dame ons op bleef hameren”, herinnert Danny zich. Rianne: Ze vertelde dat het slijm in Danny’s neus de haard van de kwaadaardige cellen was. Daar was de kanker ontstaan. Danny knikt. ,,De bult in mijn nek was in feite al een uitzaaiing.”
Houvast
Voor Danny en Rianne was het een bizar gesprek. ,,Wij zochten erg naar houvast”, vertelt Rianne. ,,We bleven maar vragen of dit nou positief nieuws was, maar de dame bleef neutraal. Ze wees ons alleen op de feiten: het zat nog niet in z’n longen, en nog niet in z’n hoofd.” Danny: ,,Uiteindelijk heb ik het haar gewoon op de man af gevraagd: ‘Maar moet ik nou m’n kist al bestellen?’ Nog altijd bleef de internist neutraal: ‘Daar kan ik niet over oordelen’, zei ze.”
De angst en onzekerheid die Danny en Rianne voelden, was bijna ondraaglijk. ,,Maar we hadden het grote geluk dat diezelfde avond nog Eduard Koning bij ons op bezoek kwam”, vertelt Rianne. Danny: ,,Hij heeft precies dezelfde vorm van kanker gehad en kon ons die avond de houvast bieden die we zochten. Hij kon mij op het hart drukken dat ik mijn kist nog niet hoefde te bestellen, maar hij was er wel erg duidelijk over dat we een verschrikkelijke tijd tegemoet zouden gaan. Hij kon ons toen precies vertellen wat ons allemaal te wachten stond, en hoewel dat heel veel ellende was, kon ik die avond met een gerust hart op bed gaan. Ik zou niet sterven…”
Danny zou de volle laag krijgen, zo had Eduard voorspeld: 35 bestralingen en 3 zware chemokuren. En dat klopte. ,,In het Antonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis nam een heel team van specialisten het over. Tegen die tijd had ik inmiddels erge pijn in mijn hoofd. De tumor drukte tegen m’n nekspieren aan. Ik kreeg meteen morfine voorgeschreven, dat zou ik uiteindelijk toch wel krijgen, zeiden ze. Binnen twee weken kon ik starten met m’n eerste chemo.”
Er stond Rianne en Danny nog een nare tegenvaller te wachten. Van alle patiënten die de artsen ooit behandeld hadden, hadden ze zelden iemand gezien die zo slecht op de chemo’s reageerde. ,,Danny was er zo verschrikkelijk ziek van”, herinnert Rianne zich. ,,Al bij de eerste chemo, die voor anderen vaak nog meevalt, kon hij niet meer functioneren, zo misselijk en ziek dat hij ervan was. Normaliter gaan patiënten zondag aan het infuus, krijgen ze maandag de chemo, en hebben ze dinsdag en woensdag om te herstellen voordat ze naar huis gestuurd worden. Danny was pas op zaterdag sterk genoeg om naar huis te gaan, en elke keer moest hij dan ‘s avonds weer terug naar het ziekenhuis omdat hij thuis te snel achteruit ging.”
Danny: ,,In die tijd had ik heel erg veel medicijnen tegen misselijkheid. Ik begon met 5 mg morfine. Maar die dosering liep tegen het einde van alle behandelingen op naar maar liefst 100 mg. Niets gaf. Ik heb me uren, dagen, wekenlang zo intens misselijk en ziek gevoeld dat ik meerdere momenten heb overwogen om het op te geven. Ik heb zoveel pijn gehad, mijn lichaam wilde gewoon niet meer.”
In de periode dat Danny te horen kreeg dat hij deze heftige vorm van kanker had, was zijn vader al lange tijd ernstig ziek. ,,Mijn vader had MSA (Multi Systeem Atrofie, red.)”, vertelt Danny. ,,Dat wil zeggen dat zijn kleine hersenen langzaam afstierven. Hij behield zijn volle verstand, maar veranderde in vier jaar tijd langzaam in een kasplantje. Hij lag op een bed in de huiskamer en kon niks meer.”
Rianne vult aan. ,,We vroegen ons op dat moment al af hoe lang hij het nog ging volhouden, en toen Danny hem moest vertellen dat hij kanker had, heeft dat hem echt gebroken.” Danny: ,,Zijn verdriet was verschrikkelijk. Hij huilde als een klein kind.”
Hoewel z’n vader aanvankelijk nog stellig aangaf dat hij pas zou sterven als Danny genezen was, ging hij vervolgens met grote stappen achteruit. ,,Nadat Danny het nieuws met hem deelde, was het eigenlijk een kwestie van dagen”, vertelt Rianne. ,,Het ging echt niet meer, dus koos hij voor euthanasie. Danny is toen naar zijn vader gegaan om te overleggen, wanneer het zou uitkomen om zijn sterfdag in te plannen, want anders zou Danny door alle chemokuren en bestralingen misschien niet op zijn begrafenis kunnen zijn.”
‘Ik stelde mijn
vader een specifieke
vrijdag voor, waarop hij
dood zou kunnen gaan.
Dan had ik een paar
dagen rust en kon ik
na de begrafenis door
naar mijn
volgende bestraling’
Danny herinnert zich dit absurde gesprek met z’n pa nog goed. ,,Ik stelde hem een specifieke vrijdag voor waarop hij dood zou kunnen gaan. Als we het op die vrijdag doen, zei ik, en we begraven jou op woensdagochtend, heb ik precies een paar dagen rust en kan ik woensdagmiddag gelijk door naar mijn volgende bestraling.” Danny slikt: ,,In die periode werd ik zo opgeslokt door alle ellende, dat ik in pure overlevingsmodus zat.”
Rianne: ,,Tijdens het condoleren was Danny erg zwak, en hij had bijna geen weerstand meer. Met alle laatste beetjes kracht die hij had stond hij al het bezoek te woord. Omdat zijn vader nog maar zestig was, kwam er ook zo veel visite, dat het voor Danny ontzettend zwaar was. We moesten hem op een stoel zetten en constant alles ontsmetten.”
Voor Rianne was die periode als partner op een andere manier heel zwaar. Ze moest machteloos toezien hoe haar man – als hij al sterk genoeg was om een paar dagen thuis te komen – lag te creperen op de bank. ,,Ik was de hele dag bezig met hem te verzorgen. Hij moest twaalf keer per dag medicijnen hebben, en ondertussen moest ik ervoor zorgen dat hij voldoende vocht en voeding binnen kreeg. Ik mocht hem af en toe Abstral geven, een hele zware morfinepil. Dan kwam hij voor twee minuten even bij zinnen. Dan kon hij weer wat zinnen formuleren, en een paar slokken ranja drinken. Maar dit duurde maar twee minuten, daarna zakte hij weer weg in alle pijn en misselijkheid. Ik had zo intens veel medelijden met hem.”
Omdat Danny zijn medicijnen niet meer binnenhield en uitdrogingsverschijnselen begon te vertonen, kreeg hij uiteindelijk een maagsonde. ,,Ook daarvan zal ik de pijn nooit meer vergeten”, zucht Danny. ,,Ze grepen onder mijn ribben naar mijn maag en zette deze met klemmen vast aan mijn buikwand. Vervolgens prikten ze met een spies een gat in je maag. Omdat ik vrijwel resistent was voor alle morfine en andere pijnbestrijding op dat moment, heb ik het extreem slecht gehad die eerste nacht. Ik had geen zin meer in het leven. Ik heb gesmeekt of mijn vader me op kon komen halen, want ik kon niet meer. Alle pijn en ellende was niet meer te behappen.”
,,Dat was zeker wel je dieptepunt?”, vraagt Rianne. Danny knikt even, maar twijfelt dan. ,,Nou”, vervolgt hij, ,,die week erop kwam mijn tante ook nog eens te overlijden. Zij had ook kanker en was al een tijd erg ziek. Ik was ontzettend close met haar, zag haar erg vaak en hield ook constant contact via WhatsApp. Ze was echt mijn tweede moeder. Omdat ik zelf op dat moment zo slecht lag en het ziekenhuis niet uit mocht, heb ik nooit afscheid van haar kunnen nemen. Daar heb ik het nu nog steeds moeilijk mee.”
Jack Schilder
Maar zelfs daar stoppen de tegenslagen voor Danny en Rianne niet. Gedurende alle behandelingen hadden Danny en Rianne veel contact met Jack Schilder en Mandy Mooijer. Danny: ,,Jack had ook kanker en wij liepen samen in het Antonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis. Op dinsdagen kwam hij altijd bij me op bezoek in mijn kamer. Hij had mij natuurlijk ook slecht gezien, maar ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe Jack op een gegeven moment achteruit ging. Toen ik klaar was met alle behandelingen en inmiddels het goede nieuws had gehad dat ik ‘schoon’ was, zat de kanker bij hem al door zijn hele lijf. Hij werd steeds zieker, tot hij mij vertelde dat hij het opgaf.” Wij waren even oud en ik kon verschrikkelijk goed met hem opschieten. Zijn dood heeft echt een enorme impact op me gemaakt.”
Achteraf denken Rianne en Danny dat het nog een mazzel was dat Danny een maagsonde kreeg. ,,Normaal zou ik een keelsonde krijgen, maar omdat al het weefsel in mijn keel kapot was van alle bestralingen moest de sonde rechtstreeks in mijn maag. Misschien maar goed ook, want zo zat het uit het zicht van mijn kinderen”, aldus Danny.
Rianne en Danny benadrukken dat de kinderen enorm hebben moeten lijden onder alle stress van de afgelopen twee jaar. Rianne: ,,Als Danny weer eens in het ziekenhuis was, vonden ze dat verschrikkelijk, ze misten hun pa heel erg. Maar als Danny dan weer een paar dagen doodziek thuis was, gaf dat ook enorm veel stress. Na de zware chemo’s was hij radioactief. De kinderen mochten niet bij hem in de buurt. Zijn kleding moest apart gewassen worden, en ik moest het beddengoed iedere dag verschonen. Iedere keer als hij naar de wc ging of douchte, moest ik daarna alles schoonmaken.”
Voor Danny was het een huiveringwekkende situatie. ,,Als ik in het ziekenhuis, was wilde ik dolgraag naar huis, maar als ik thuis was, kon ik de kinderen niet hebben. Door alle pijn en misselijkheid had ik de energie en de focus niet om me over hen te ontfermen. Dus moesten ze uit mijn buurt blijven”, vertelt Danny met tranen in zijn ogen.
Ondanks al haar zorgen, stress en verdriet, hield Rianne het huishouden draaiende. ,,Ik kon niet anders, ik moest bezig blijven. Als ik niets te doen had, begon ik meteen te hyperventileren. Maar nu zie ik pas hoe zwaar het voor me was. Elodie was op een leeftijd dat ze alles bewust mee kreeg, en die bleef me constant vragen stellen die ik niet kon beantwoorden. Dex kreeg door alle stress enorme driftbuien. Dan stond ik in de supermarkt en lag hij krijsend op de vloer. Ik kreeg geregeld commentaar van oudere dames die daar liepen. Waarschijnlijk goedbedoeld, maar één keer werd het me even teveel en heb ik zo’n dame afgesnauwd. Achteraf voel ik me wel schuldig, maar ik trok het op dat moment allemaal niet meer.”
‘Toen Danny thuiskwam,
hadden zijn vrienden
een spandoek met
Welcome home gemaakt,
maar dezelfde avond
moest hij terug naar
het ziekenhuis en werd
het spandoek opgerold’
Tegen de tijd dat Danny door al zijn chemo’s en bestralingen heen was, was hij fysiek en geestelijk verschrikkelijk achteruit gegaan. ,,Ik ben in die tijd 22 kilo afgevallen. Ik heb vijf maanden lang niet zelfstandig kunnen eten en drinken, waarvan ik vier maanden een maagsonde had.” Vrijwel al zijn vitale functies waren ermee gestopt. ,,Omdat mijn darmen er op een gegeven moment ook mee stopten, ben ik ook vier maanden lang afhankelijk geweest van klysma’s.”
Bij zijn laatste bestraling lukte het Danny niet meer om het beschermende bitje in zijn mond te houden. ,,Zo misselijk was ik”, zegt Danny. ,,Omdat het de laatste keer was, heb ik gezegd dat ik het zonder bitje wilde doen. Achteraf was dat zeer onverstandig, want dit bitje moest mijn tanden beschermen tegen de straling.” Rianne herinnert zich dat er zelfs brandplekken op Danny’s nek en hals verschenen. ,,Niet omdat zijn huid was bestraald, maar door alle hitte van binnenuit.”
Omdat het zijn laatste behandeling was, stonden al Danny’s vrienden hem bij thuiskomst op te wachten. Ze hadden een groot spandoek in het grasveld tegenover het huis van Danny en Rianne neergezet, met de tekst: Welcome Home. Maar Danny herinnert zich hier helemaal niets meer van. ,,Ik heb er niets van meegekregen.” Rianne: ,,Hij was nog helemaal verdwaasd en misselijk van de pijn, we hebben hem uit de auto moeten ondersteunen tot hij op de bank lag.” Danny’s toestand verslechterde en hij moest diezelfde avond weer terug naar het ziekenhuis. ,,Diezelfde avond werd het spandoek weer van het grasveld afgehaald en opgerold.”
Toen het weer iets beter leek te gaan met Danny, moest hij de enorme dosering morfine nog afbouwen. ,,Hij werd weer zo ziek dat ik doodsbang was dat hij nooit meer beter zou worden”, zegt Rianne. Danny: ,,Ik dacht dat ik vanaf 37,5 mg morfine wel in één keer kon stoppen. Achteraf gezien ben ik dus cold turkey afgekickt. Daarbij heb ik verschillende heftige afkickverschijnselen gehad, zoals restless arms en legs, erge nachtmerries, extreem rillen en zweetaanvallen.” Rianne herinnert zich nog hoe koud Danny het had: ,,Hij droeg twee truien en daarover nog een duster. En hij bleef maar zeggen dat het zo extreem koud was, terwijl het hier gewoon 21 graden was.”
Zelfs nu Danny volledig hersteld is verklaard, durft het stel geen opluchting te voelen. ,,Eens in de zoveel maanden moet Danny weer op controle komen in het ziekenhuis. En dat blijft zo, in ieder geval voor de komende tien jaar.” Rianne merkt op dat Danny niet meer blij durft te zijn als de uitslag goed is. ,,Binnen de kortste keren maakt hij zich alweer zorgen over het volgende controlemoment.” Danny knikt: ,,Een paar weken terug ben ik gebeld door de zoon van een man die bij mij op de afdeling lag in het Antonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis. Zijn vader was net als mij genezen verklaard, maar bij zo’n controle is nu vastgesteld dat de kanker toch weer terug is, en zo ver uitgezaaid dat behandelen geen zin meer heeft…”
Ondraaglijk
Ondertussen blijven zich nieuwe tegenslagen voordoen in het leven van het jonge stel. ,,Bij mijn moeder is onlangs borstkanker geconstateerd”, vertelt Rianne. ,,Daarnaast maken we ons zorgen om mijn schoonmoeder, want zij is nu helemaal alleen. Gelukkig hebben we veel contact met elkaar.” Danny knikt. ,,Ze komt hier drie keer in de week eten, maar met de huidige Coronamaatregelen kan dat niet meer. Dat is erg moeilijk. Ik hou verschrikkelijk veel van mijn moeder en zou alles voor haar doen. Dat we er nu niet voor haar kunnen zijn, is ondraaglijk.” Danny slikt. ,,En onlangs kreeg ik te horen dat een maatje van me ook kanker heeft. Ik kan het allemaal maar moeilijk een plekje geven. Het lijkt wel alsof alles om mij heen ziek wordt.”
Nog iedere dag is Danny dankbaar voor het feit dat hij nog leeft: ,,Als ik nu mijn kinderen in de speeltuin zie spelen, voel ik me zielsgelukkig. Ik voel me zo gezegend dat ik er nog ben om ze te zien opgroeien.” Maar hij geeft aan dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voorheen. ,,Ik zal mijn leven lang bijwerkingen blijven houden van alle zware behandelingen die ik gehad heb. Het weefsel in mijn keel zal nooit volledig herstellen, ik krijg weinig lucht, produceer de helft minder speeksel en ben binnen de kortste keren buiten adem. Daarnaast zal ik altijd een gebrek aan energie houden, en erg snel moe zijn.”
In zijn omgeving komt Danny veel mensen tegen die denken dat hij weer helemaal de oude is. ,,Dat is ook de reden dat we dit interview wilden doen”, zegt Danny. ,,Om mensen te laten weten dat ik nog steeds kamp met alle gevolgen. Dat het nog niet ‘klaar is’, zeg maar.”
,,Bij het Antonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis vertelden ze me dat ik waarschijnlijk nooit meer zou kunnen werken als tegelzetter. Dat kon ik echter niet accepteren. Mijn werk is altijd een erg belangrijk deel van mijn leven geweest, ik vind het heerlijk om lekker met de radio aan, aan de slag te gaan en prachtige tegelvloeren te leggen. Ik ben dan ook ontzettend blij en trots dat het me eind februari evengoed gelukt is om weer aan het werk te gaan. Ik moet goed naar mijn eigen lichaam luisteren, en omdat ik geen stof meer kan verdragen heb ik de hele dag een stofkapje op, maar het is heerlijk om weer lekker aan de slag te kunnen”, zegt Danny.
‘Ik ben ontzettend
blij en trots dat
het me evengoed
gelukt is om weer
aan het werk
te gaan’
Geestelijk zal het nog wel even duren voordat Rianne en Danny er volledig bovenop zijn. ,,Waarschijnlijk komt dat nooit meer helemaal goed”, zegt Rianne. ,,We zijn er beide erg sterk uitgekomen, maar ik denk niet dat we ooit weer dezelfde zorgeloze jonge mensen zullen worden die we hiervoor waren.”
Ook die langverwachte vakantie van Danny en Rianne zal nog een tijdje op zich moeten laten wachten. Danny: ,,Ik werkte als ZZP’er, dus het viel de afgelopen jaren niet mee, de rekeningen liepen gewoon door en we zijn ons spaargeld kwijtgeraakt. We zullen die financiële klap eerst nog te boven moeten zien te komen.” Rianne vult hem direct aan: ,,Maar dat is niet erg hoor. We hopen dat we weer lekker samen weg kunnen als we weer een buffertje hebben opgebouwd. Als het volgend jaar nog niet lukt, gaan we dat jaar daarna, of anders helemaal niet meer. Het belangrijkste is dat we gezond zijn.”
Verschrikkelijk dankbaar
Het is voor Rianne en Danny lastig om de dankbaarheid in woorden uit te drukken die ze voor vele mensen voelen die hen door deze heftige periode heen sleepten. ,,Ten eerste voor Danny z’n vrienden”, begint Rianne. “Zij hebben ons zo enorm goed en vaak geholpen. Ze hebben alle ritjes naar het ziekenhuis op zich genomen, maar bijvoorbeeld ook Dex z’n grote bed in elkaar gezet toen hij daar aan toe was en z’n hele verjaardag geregeld.”
Danny noemt zijn moeder, zijn, zus en schoonouders. ,,Ze waren er de afgelopen tijd altijd voor me.” Bijzonder dankbaar zijn Rianne en Danny ook voor Eduard Koning en zijn vrouw Petra voor alle begeleiding en ondersteuning die zij boden en voor hun buren Jolanda (Poep) en Edwin Bosma. ,,Mijn buurman hoorde dat ik in beweging moest blijven, dus stond hij erop dat ik iedere dag met hem meeging voor een loopje om het blokje heen.”
Daarnaast wijzen Rianne en Danny op alle bekenden en onbekenden die op uiteenlopende manieren hun steun betuigden. ,,Er stonden meerdere keren per week mensen of ondernemers met eten aan de deur. Dat was hartverwarmend.”
Tenslotte kan Danny ontzettend blij zijn met dokter De Vries: ,,Het is ongekend hoe hij met ons meeleefde. Hij nam vrijwel iedere dag contact met me op, om te checken hoe het met me ging.” De huisarts van Rianne, dokter Agatha, hield op haar beurt de gezondheid van Rianne goed in de gaten. Rianne: Ze kwam regelmatig even langs om te kijken of ik het allemaal nog wel aankon. Een verschrikkelijk lieve vrouw.”
