De docu, de boodschap van Paul en dan ook de Ring?
Als je avonden achtereen in volle stadions of op andere uitzonderlijke locaties hebt gespeeld, interessante mensen hebt ontmoet, je geniet van het vaderschap en de meeste deuren voor jou opengaan, valt je mond niet zo gauw meer open van verbazing. Toch werden Nick & Simon recentelijk overvallen, toen Paul Simon hen toesprak en zijn waardering deelde. Dat maakte de cirkel van hun docu ‘Homeward Bound’ symbolisch rond, maar fysiek gezien zouden ze helemaal verguld zijn als zij samen met Kees Tol de Televizier Ring om de vinger mogen schuiven. Tot maandag kan er worden gestemd, op Televizier.nl/Ring
Door Eddy Veerman
[ads id=66]
Ze komen op allerlei manieren voor het voetlicht: Beste Zangers, podcasts, Hit the Road, volgende week dinsdag begint hun programma ‘De 3 sterren camping’, met een rits interessant gasten als Sanne Hans, Sander Lantinga, Bibian Mentel, rapper Donnie, Kiki Bertens, Thomas Acda, Dionne Stax, Monic Hendrickx en André Hazes. De cultuurbranche heeft het zwaar te verduren, maar Nick & Simon en in hun kielzog dorpsgenoot Kees Tol mogen hele mooie dingen doen.
,,En met de nominatie voor de Televizier Ring zitten we in één van de meest spannende fases die we in tv-land hebben gekend”, meent Nick. Simon: ,,We maken het met ons eigen kleine productiehuis Fast Forward en die heeft het zwaar door de coronacrisis, daarom gunnen wij het die partij ook enorm als het deze beloning krijgt.”
‘Ze merkten dat wij
twee liefhebbers zijn.
Dat gold kennelijk ook voor
Paul Simon zelf’
Simon zat in de zaal ten tijde dat Jan met ‘Gewoon Jan Smit’ de Ring won en als juryleden bij The Voice wonnen zij de kleinood met grote betekenis al eens. ,,Dan vorm je een team, maar dat we nu, met onze naam gedrieën in de titel van een programma kans maken om die Ring te winnen, dat is grandioos”, is Simon eerlijk.
Nick: ,,Het is de grootste prijs op tv-gebied. Kees is zijn leven lang tv-dier geweest, wij twee jongens die in de muziek begonnen zijn en het is ook iets uitzonderlijks, dat we met een muziekdocumentaire genomineerd zijn.”
Albums van Simon & Garfunkel verschenen weer in de hitlijsten en de mannen werden overladen met publiciteit. ,,Ook in ons dorp is er zoveel liefde voor het programma geweest. Mensen die al hebben gestemd, hebben we ervoor gezorgd dat we bij de laatst 25 kwamen, daarna zijn de tellers echter op nul gezet. Dus men kan weer stemmen. Het is een ‘once in a lifetime opportunity’ voor ons. Alle bekende programma’s worden vaker genomineerd; dat wij een docu die zo past als een jas en zoveel impact heeft gebracht, nu ook in de race zijn, dat gaat ons volgend jaar niet weer lukken. Dus we gooien alle gêne overboord om stemmen in ons dorp te werven”, lacht Nick.
Simon: ,,Waar vaak aan voorbij wordt gegaan, is dat het een nieuwe manier van tv maken geweest. Daarvoor verdient Fast Forwards de credits. We hebben met z’n allen een wiel opnieuw uitgevonden. Daarom ook die gunfactor naar die partij.”
Ze gingen het avontuur samen aan en maakten onderweg fantastische ontmoetingen mee. Nick: ,,Het voordeel was dat wij het niet als journalistieke docu hebben benaderd. Sommige mensen die we ontmoetten, waren eerst wat gereserveerd, maar enkele keren gebeurde er iets als wij een liedje speelden.” Dan ging er een deur, een doos met documenten of een hart met weemoed open. Nick: ,,Ze merkten dat wij twee liefhebbers zijn. Dat gold kennelijk ook voor Paul Simon zelf. Hij zag ons op een video Homeward Bound zingen en reageerde daar op. Terwijl voorafgaand aan het vertrek naar New York via allerlei wegen geprobeerd is in contact te komen met die twee grote mannen, maar we waren ‘nummer zoveel’ die iets wilden, dus ‘sluit maar achter aan’, was wat we te horen kregen.”
‘Zelfs daar, waar ze
zijn opgegroeid,
wordt niet met
zoveel achting en schatplichtigheid
naar hen gekeken
als bijvoorbeeld hier in Volendam’
,,En wat wij al vermoeden werd bewaarheid: wat zij hebben gedaan, is naderhand onderbelicht gebleven. Zelfs daar, waar ze zijn opgegroeid, wordt niet met zoveel achting en schatplichtigheid naar hen gekeken als bijvoorbeeld hier in Volendam. Er waren documenten en verhalen onontdekt. En dat was ons vertrekpunt. Voor ons stonden ze op dezelfde hoogte als The Beatles en The Stones. Voor veel mensen daar niet. Terwijl ze destijds qua populariteit The Beatles voorbij gingen. Die ingrediënten zorgden ervoor dat er veel te halen viel qua documentaire.”
Met hun zoektocht raakten Nick, Simon en Kees de kijker. Door middel van humor, de indringende gesprekken die ze hadden, soms heel klein, met grote gevolgen. Maar telkens ook de muziek, die iets in beweging bracht. Zo’n twintig jaar nadat ze zelf op het podium van het Don Bosco College die liedjes speelden.
,,Journalistiek gezien ging het in laatste grote interviews van instituten als The New York Times met betrekking tot Simon & Garfunkel steeds over de onmin tussen de twee, waarom er nog steeds geen contact is tussen de twee. Wij vroegen er terloops ook naar en dan merkte je dat sommige zich er wat ongemakkelijk onder voelden. Maar wij wilden ons ook heel graag verplaatsen in hoe het moet zijn geweest om op bepaalde plekken te spelen, zoals we, als twee broekies die opgroeiden met dat album, oprecht benieuwd waren hoe het was om op dat podium te staan in Central Park, door 500.000 mensen bezocht.”
Het korte tijd volgen van de voetstappen die hun idolen zetten, zorgde ook voor reflectie bij de Volendammers, die op nationaal niveau publiekelijk bezit werden. Nick en Simon hebben hun levensrugzak al behoorlijk gevuld, dus breken zoals hun voorbeelden deden, ligt niet voor de hand. Nick: ,,Er was sprake van een disbalans, Art Garfunkel schreef nagenoeg geen liedjes.” Simon: ,,Art had ook andere interesses, wilde zich meer op film richten, wilde studeren. Bovendien, ze hadden niet zoveel referentie, van hoe het aan te pakken in de muziekindustrie. Wij hebben hier vijftig jaar muziekhistorie waar je op terug kunt kijken. Zij bleken ook twee totaal verschillende persoonlijkheden te zijn, dus ergens is het gestrand.”
‘Onze nieuwe
plaat is volledig
geïnspireerd
op Simon &
Garfunkel’
Nick: ,,Dat geeft wel tragedie aan het verhaal en als documentairemaker maakt dat het verhaal zo interessant. We spraken ook iemand die zei ‘het voelde als onze ouders gescheiden waren’, dat zorgt voor een bepaalde gelaagdheid.”
Simon: ,,Ik had het toen Acda & De Munnik stopten, alsof een stukje jeugd verloren ging.” Nick: ,,Simon & Garfunkel hadden zoveel succes, dus waarom? En is er dan echt geen lijmpoging mogelijk? Het is voor veel mensen al mooi om over die vraag te filosoferen. En die psychologische aspecten waren voor ons mooi om uit te diepen.”
Het leidde tot een nieuwe dimensie van Nick & Simon én Kees uiteraard. Op hun nieuwe album NSG (Nick, Simon en Garfunkel) zitten hun helden in elk liedje ‘geborgen’. Simon: ,,Het album was al geschreven voordat we naar New York vertrokken. 2020 zou voor ons sowieso in het teken staan van Simon & Garfunkel en de plaat is volledig geïnspireerd op hen. Nog voordat we de docu maakten, begonnen we het schrijfproces en ondernamen we sessies met Jaap Kwakman, Gordon Groothedde, in Zweden met de muzikanten uit The Dream, maar ook Matt Simons, John Ewbank en Guus Meeuwis. Elk vertrekpunt was de muziek van Simon & Garfunkel en elke sessies begon met het luisteren van hun muziek.”
De opnames van de cd geschiedden in Los Angeles. Hetzij tekstueel, hetzij door middel van een instrument en muzikant die een halve eeuw geleden met Simon & Garfunkel speelden, hun idolen zitten in het nieuwe Nick & Simon-werk verweven. Simon: ,,Zoals zij een straat hadden, waarover ze zongen – ‘Bleeker Street’ – zo hebben wij een liedje gemaakt met daarin de Heideweg, waaraan het Don Bosco College staat.”
Nick: ,,We hebben alles in LA ook gedocumenteerd en dat komt ook stapsgewijs online.” Simon: ,,We werkten met een producer die twaalf Grammy’s won en zij had een band samengesteld die ook Grammy’s wonnen. ,,Dus hoe dan ook, dit moesten we vastleggen. Wij kunnen onszelf toch telkens profileren als muzikanten. Er zijn een hoop muzikanten die momenteel door corona aan het watertrappelen zijn, dus wij mogen onszelf heel gelukkig prijzen”, besluit Simon, waarna hij met een blanco vinylplaat onder de arm opstapt. ,,De eerste met de nieuwe liedjes. Die wil ik graag beluisteren.”
Nick aansluitend: ,,Wat begon met een eerbetoon, werd vervolgens gemiddeld door 1,6 miljoen kijkers gezien. Dat had ik nooit verwacht. Bizar dat het zo valt, dat is het mooie aan dit vak. Dat zal nooit absolute wetenschap worden.”
Even later belt Kees. ,,Hebben de jongens ook nog gezegd dat er gestemd kan worden…?”
Op Televizier.nl/Ring
