Vandaag geopend: 08.00 - 17:30

All posts by De redactie

EVC verliest van sterk Wartburgia

Vanaf het eerste fluitsignaal was EVC de bovenliggende partij en dat leidde gelijk tot een mooie kans voor Daniël Kemper, maar zijn schot ging helaas naast. EVC bleef hoog druk zetten en twee schoten van afstand van Ronald Schut en Brian Rossenaar hadden een beter lot verdiend.

 

Na een kwartier spelen kwam Wartburgia los en ontstond er een leuke wedstrijd met vooral goed voetbal. Doelman Sjors Out moest handelend optreden en even later had hij geluk dat de bal op de lat belandde. De Amsterdamse bezoekers kregen in de tweede helft een reeks corners.

Net toen het offensief wat leek weg te ebben, viel toch de 0-1 en even later was het zelfs 0-2. EVC rechtte de rug en bijna vanaf de aftrap scoorde Vincent Wissels met een gelukje de 1-2. EVC zette door en kreeg nog kansen, maar de verdiende gelijkmaker viel niet.

 

Fotogalerij

Gevlucht, gescheiden en gedupeerd, maar Stella blijft dromen vanuit Volendam n n

Van huisvrouw in Syrië tot kok in Amsterdam

,,Als er iemand trouwde in het dorp, werd ik soms gevraagd om te koken”, herinnert Stella Elias (43) zich aan de tijd voordat ze haar geboorteland Syrië ontvluchtte. Een baan als kok zat er destijds echter niet in. ,,Als vrouw werken is in die regio niet vanzelfsprekend. Mannen regeren en denken daar anders dan de mannen hier.” Een jaar nadat de burgeroorlog in Syrië uitbrak, vluchtte Stella met haar man en drie dochters naar Nederland. Inmiddels is ze gescheiden en runt ze als alleenstaande moeder niet alleen eigen keuken, maar ook die van een Turks restaurant in Amsterdam. ,,Het is druk, maar ik mag meerdere dagen per week mooie en heerlijke gerechten maken. Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt en dat is voor mij alles waard.”
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

Opgroeiend in een Syrisch dorp, kreeg Stella van huis uit mee om als vrouw thuis te blijven en voor de kinderen te zorgen. ,,In het gebied waar ik woonde mogen vrouwen niet zomaar werken”, begint Stella. ,,Het is een heel andere cultuur dan we hier in Nederland zien. Mannen dicteren er, als vrouw heb je daar weinig tegenin te brengen.” Als huisvrouw had Stella één grote passie: het koken van heerlijke gerechten. ,,In mijn dorp stond ik er bekend om lekker te kunnen koken. Als buren bijvoorbeeld een feest gaven, werd ik gevraagd om in de keuken te helpen. En dat deed ik natuurlijk met veel liefde. Niet alleen het koken van maaltijden, maar ook het maken decoratieve desserts werd een specialiteit van me. Bijvoorbeeld het snijden van fruit tot kleine kunstwerkjes is iets dat ik nog altijd heel graag doe.”
In 2012 vonden Stella en haar gezin de weg naar Nederland. Vanwege de vernietigende oorlog in Syrië besloten ze hun thuisland te ontvluchten, op zoek naar een veilige haven. ,,Aangekomen in Nederland hebben mijn man, mijn drie dochters en ik een half jaar in een asielzoekerscentrum gewoond. Na zes maanden kwam er een woning vrij in Volendam, daar wonen mijn dochters en ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Mijn man heeft ons twee jaar geleden verlaten, sindsdien ben ik een alleenstaande moeder.”

‘Eigenlijk kennen
we nog steeds bijna
niemand, met
uitzondering van
een aantal buren’

Stella erkent dat ze in Volendam moeilijke tijden heeft gekend, en dat ze het zo nu en dan nog steeds moeilijk heeft. ,,Vooral die eerste fase was zwaar voor ons. Niet alleen de taalbarrière speelde daarin een rol, maar ook het feit dat Volendam een ‘dichte’ gemeenschap is. We kenden niemand. Eigenlijk kennen we nog steeds bijna niemand, met uitzondering van een aantal buren.”
Na de inburgeringscursus te hebben afgerond, bleef Stella malen over wat ze kon doen om zich meer thuis te voelen. ,,Ik wilde graag werken, het liefst in een restaurant, maar iedere keer als ik op een vacature reageerde kreeg ik te horen dat ik een diploma nodig had. En vanwege mijn achtergrond had ik geen diploma’s.” Stella zou iemand moeten vinden die haar een kans zou gunnen gebaseerd op haar ervaring en passie. ,,In 2014 werd ik als hulp-kok aangenomen bij Cedars, een hoog aangeschreven Libanees restaurant in Amsterdam. Het grote voordeel voor mij was dat de Libanese keuken veel overeenkomsten kent met de Syrische keuken. We gebruiken vaak dezelfde kruiden en ingrediënten. Na anderhalf jaar in de keuken bij Cedars te hebben gewerkt, werd ik gevraagd om voor de Turkse restaurantketen Meram te komen werken. Ze zouden me intern opleiden tot zelfstandig kok. Ik besloot op het aanbod in te gaan en begon niet veel later in het Osdorp-filiaal van Meram.”
In het nieuwe restaurant stortte Stella zich de eerste periode op het maken van desserts. ,,Ik was veel bezig met decoratieve desserts. Fruit snijden in de vorm van bloemen, met chocolade schrijven en tekenen, dat soort werk.” Ook thuis zette Stella geregeld heuse eetbare kunstwerkjes op tafel. ,,Om het bij te houden, maak ik ook thuis vaak nog decoratieve desserts”, lacht ze. ,,Mijn oudste dochter studeert in België voor mondhygiëniste en mijn jongste zit op het Don Bosco College, maar mijn middelste dochter deelt mijn kookpassie. Het is geweldig om zoiets met je kind te kunnen delen.”

Zware periode
Om zoveel mogelijk te leren, mocht Stella gedurende haar eerste jaar voor het Turkse restaurant een periode in de keuken van ieder filiaal meedraaien. ,,Binnen die tijd had ik alles over het menu, de kruiden, specerijen, sauzen en bereidingswijzen onder de knie gekregen. Daarna groeide ik door tot kok en mocht ik zelfstandig de restaurantkeuken runnen.” Zonder diploma’s en zonder de voertaal goed te beheersen, wist Stella het binnen een korte periode tot zelfstandig kok te schoppen. Het tekent haar discipline en talent. Maar na een aantal jaren als kok te hebben gewerkt, kreeg Stella’s carrière opeens een onverwachte wending. ,,Na ongeveer een half jaar als kok voor de nieuwe eigenaar van Meram Bos en Lommer te hebben gewerkt, bleek dat ze de vergunningen voor het restaurant niet op orde hadden. In februari 2020 werd het restaurant gesloten. Ondanks dat er geen ontslagen vielen, kwam ik toch thuis te zitten. En dat was niet het enige probleem. Ook scheidden mijn man en ik in diezelfde maand van elkaar. Alles kwam tegelijk. Dat was een zware periode.”
Als gevolg van de sluiting van het restaurant in Bos en Lommer raakte Stella ruim negen maanden uit haar werk, wat op zijn beurt weer voor nieuwe complicaties zorgde. ,,Het restaurant waar ik voor werkte was in september 2019 overgenomen door een nieuwe eigenaar. Het personeel mocht blijven, mijn vaste contract bleef dus gehandhaafd. Alleen vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten vanwege de vergunningsproblemen, kreeg ik geen salaris meer betaald. De nieuwe eigenaar verwees me door naar het UWV, maar zij gaven op hun beurt weer aan dat ik over een vast contract beschikte. Mijn werkgever was dus verplicht om mijn salaris gewoon uit te keren. Dat gebeurde helaas niet. Het liep zo hoog op, dat ik een advocaat in de arm heb genomen.” In de rechtszaal zou Stella uiteindelijk haar gelijk krijgen – haar werkgever was haar nog ruim negen maanden salaris verschuldigd – maar tot op de dag van vandaag heeft ze het nog altijd niet ontvangen. ,,Hartstikke vervelend dat dit zo is gelopen. Ik heb toch drie kinderen waar ik voor moet zorgen.

‘Ik droom ervan
om een klein
restaurantje te openen’

Nadat de coronamaatregelen weer enigszins versoepeld werden, ging Stella op zoek naar een nieuwe werkgever. ,,Ik heb drie dagen bij Van der Valk gewerkt. Eigenlijk merkte ik gelijk dat het moeilijk voor mij zou worden om daar te slagen. Begrijp me niet verkeerd, mijn collega’s waren heel lief en behulpzaam, maar ik had helemaal geen ervaring in de Nederlandse en Franse keuken. Ik zou alles opnieuw moeten leren en daarbij had ik enorm veel last van mijn schouders. Ik ben hartstikke klein en de gemiddelde professionele Nederlandse keuken is voor mij veel te hoog, waardoor ik bijna op ooghoogte stond te snijden.” Na drie dagen werd Stella gebeld door een chef bij Meram. ,,’We willen graag dat je bij ons in het restaurant als kok komt werken’, zei hij. Ik ben gelijk akkoord gegaan. In juni dit jaar ben ik begonnen bij Meram West in Amsterdam.”
Tegen alle verwachtingen in werd de Syrische Stella zelfstandig kok in professionele restaurants. Ze wordt zelfs ingezet om nieuwe koks op te leiden. ,,Ik vind het echt heel leuk om te doen. Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt. Iedere dag sta ik in de keuken om met liefde heerlijke gerechten klaar te maken. Mijn specialiteiten zijn zalm, steak en natuurlijk de decoratieve desserts.” Stella heeft haar langgekoesterde droom gerealiseerd, maar stiekem sluimert er op de achtergrond een nóg grotere droom. Ze is van ver gekomen. Van een land waarin het onmogelijk is om als vrouw in een restaurant te werken, heeft Stella nu de droom om een eigen restaurant te openen. ,,Ik heb nog zeker geen concrete plannen, maar ik droom ervan om in de toekomst een klein restaurantje te openen. Om alles dat ik geleerd heb tot uiting te brengen in mijn eigen keuken, en dat aan mijn eigen gasten te laten proeven. Je moet natuurlijk mensen kennen en er komt een financieel plaatje bij kijken, dus of het ooit echt haalbaar wordt durf ik niet te zeggen. Maar wat ik wel zeker weet, is dat mensen het eten heerlijk zullen vinden.”

 

Fotogalerij

‘De vangst daarvan is lucratiever dan cocaïnehandel’ n

Rechtsdeskundige ageert tegen glasaalvisserij

Onlangs pleitten wetenschappers voor een palingvangst-verbod in heel Europa. Dit zou moeten gaan gelden voor zowel glasaal als volwassen paling. De Volendammer jurist Martin Schilder ziet dit soort uitspraken met lede ogen aan. Hij vindt een dergelijk verbod onrechtmatig. Men zou volgens hem beter kunnen kijken naar de wortel van het probleem. De palingstand in het IJsselmeer blijkt volgens de wetenschappers namelijk licht aan de beterende hand.
Door Laurens Tol

[ads id=66]

Fotogalerij

Making memories: een bundel van waardevolle herinneringen en belevenissen

,,We wilden een boek maken dat mooie herinneringen zou aanwakkeren. Herinneringen die met de tijd in de vergetelheid zijn geraakt, en die door het boek weer naar de voorgrond verschijnen.” Tijdens een vlogopname in Volendam raakten Kirsten Schilder en Jill Schirnhofer bevriend. ,,Nadat Jill mijn droom om een kinderboek te schrijven ontdekte, hebben we er letterlijk uren over zitten praten. Daar is het idee voor Making memories ontstaan”, vertelt Kirsten. ,,Samen hebben we een boek gemaakt dat gaandeweg steeds een stukje waardevoller wordt en uiteindelijk van onschatbare waarde zal zijn. Making memories is een uniek invulboek voor moeder en kind, waarin zowel mama’s jeugdherinneringen als de belevenissen van het kind worden gebundeld.”
Door Kevin Mooijer

Aan Kirstens keukentafel ontdekten de dames dat ze iets bijzonders met elkaar gemeen hadden. Jill had al achttien kinderboeken achter haar naam staan en Kirsten bleek er al tijden van te dromen om zelf een kinderboek te schrijven. ,,Voldoende stof om urenlang gezellig te kletsen dus”, lacht AVROTROS-ster Jill Schirnhofer. ,,Omdat we direct een klik hadden, volgde het idee om de samenwerking aan te gaan heel natuurlijk. Het enige dat ervoor nodig was, waren wat ideeën van beide kanten.”

[ads id=66]

Fotogalerij

Mühren: ‘Het leek wel Comedy Capers’

,,Ik keek na iets van negentien minuten naar het scorebord en toen stond er 3-2, dan denk je ‘dit gaat nergens over’. De manier waarop de goals vielen, het leek wel Comedy Capers”, zei Robert Mühren na het doelpunten- en foutenfestival tussen Jong Ajax en FC Volendam: 4-4.
Door Eddy Veerman

Uit één van de vele persoonlijke fouten – die van Ajax-doelman Jay Gorter – scoorde Mühren zijn enige treffer van de avond. ,,Ik deed bewust een stapje naar links, zodat hij dacht dat de lijn om in te spelen open lag. Vervolgens deed ik een stap naar rechts en onderschepte de bal. Maar ik had er nog wel een paar kunnen maken. Die goal na rust was volgens mij geen buitenspel. En bij die ene kans nam ik de bal niet goed mee, dat is normaal gesproken een goal.” Bij rust stond het 4-2. ,,Toen zeiden we ook tegen elkaar dat we er in de tweede helft nog gemakkelijk vier konden maken. Dat had ook gekund. Ajax had ook nog kunnen scoren. Dat het alsnog 4-4 wordt in de dying seconds, daar mogen we best trots op zijn.”
,,De linies lagen steeds uit elkaar en daardoor werd het veld heel groot. Het ging op en neer en met die ruimtes kunnen zowel Ajax als wij goed omgaan. Onze backs moeten doordekken, dat is de afspraak. Dan pakken wij vaker de tweede bal.” Bij de uitworpen gaat het al maanden veelvuldig fout. ,,En daar trainen we de laatste tijd vaak op.”
,,Ik had hier weer veel vaker ingespeeld kunnen worden, of dat nou wegsprintend is, of in de voeten”, merkte Mühren terecht op. ,,Hun keeper pakte enkele bizarre ballen, dat je dan toch nog een punt pakt, daardoor ga je tenminste met nog een beetje goed gevoel naar huis. Maandag moeten we de inhaalwedstrijd tegen Jong FC Utrecht winnen en dan zetten we de rest weer op achterstand.”
Wim Jonk zag dat zijn ploeg zo’n 65% balbezit had. ,,Dit moet je wel even laten bezinken, er is zoveel gebeurd. We begonnen goed aan de wedstrijd, maar daarna werd het slordig, chaotisch, we gaven veel ruimtes weg, de restverdediging stond vaak niet goed en dan zet je Ajax in zijn kracht. In de rust bespraken we dat we de eerste helft achter ons moesten laten, we moesten blijven voetballen. Dat hebben de jongens goed opgepakt. De 4-3 had al veel sneller kunnen en moeten vallen. Jay Gorter pakte enkele uitstekende ballen, maar wij hadden ook beter af moeten ronden. Uiteindelijk besluit je nog opportunistischer te gaan spelen, met het voorin zetten van Damon Mirani en Mike Eerdhuijzen. Dan wordt het God zegene de greep. Dat het dan nog gelijk wordt, is verdiend, gezien het balbezit en het aantal kansen en doelpogingen.”

Fotogalerij

Luc van den Hogen komt met duurzame oplossing voor brandblussers in Chinook helikopters n

Chinook helikopter-engineer bij de luchtmacht

Toen kapitein Luc van den Hogen in 2016 – na jaren van militaire training en de opleiding Militaire Systemen en Technologie (MS&T) – als Chinook helikopter-engineer voor de luchtmacht ging werken, was hij eigenlijk nog niet zo bezig met het milieu. Inmiddels is hem echter duidelijk dat de uitdagingen rondom klimaatverandering op dit moment overal en voor iedereen, dus óók binnen de luchtmacht, een grote rol spelen.
Door Leonie Veerman

[ads id=66]

In zijn dagelijks werk houdt Luc (30) zich bijvoorbeeld samen met zijn collega’s bezig met het innoveren van de ‘Bambi Buckets’: de grote waterzakken die de Chinook helikopters gebruiken om grote natuurbranden mee te blussen. ,,Vanwege de stijgende temperaturen komen grootschalige en verwoestende branden de afgelopen jaren helaas steeds vaker voor. Op onze afdeling merken we dat dit een steeds groter onderdeel wordt binnen ons werk.”
Maar Luc werkt niet alleen aan de bestrijding van de gevolgen van klimaatverandering. In zijn werk houdt hij zich ook veel bezig met verduurzaming en het verminderen van de footprint van de Chinook helikopters waar hij verantwoordelijk voor is. Onlangs kreeg Luc de opdracht om een nieuwe oplossing te vinden voor de brandblussers in de helikopters, die niet meer aan de nieuwe veiligheidsvoorschriften voldoen. Een lastige opdracht, omdat er in de toestellen nauwelijks ruimte is, en dit werd ook nog eens extra gecompliceerd gemaakt door een strenge nieuwe milieu-eis. Het was toen hij thuis rustig aan de koffie zat toen Luc opeens een ingeving kreeg, en vervolgens een innovatieve oplossing vond in de vorm van nieuwe brandblussers met meer bluscapaciteit en een milieuvriendelijker blusmiddel. Luc: ,,Een mooi bewijs dat efficiënte bedrijfsvoering en duurzaamheid hand in hand kunnen gaan. Met trots kan ik zeggen dat de eerste nieuwe brandblussers inmiddels geplaatst zijn en dat deze nieuwe oplossing nu ook met onze collega’s van andere afdelingen, en zelfs onze internationale partners gedeeld wordt.”

Vlieger
Luc is dol op zijn werk, al was het aanvankelijk altijd zijn droom geweest om vlieger te worden. ,,Vanaf mijn dertiende werd dat echt mijn missie. Op het Don Bosco College volgde ik daarom HAVO met de richting Natuur en Techniek en Natuur en Gezondheid. Samen met mijn moeder ging ik alle open dagen af van de luchtmacht.” Voor de opleiding tot vlieger gelden echter strenge toelatingseisen. ,,Ik moest een serie van testen doorlopen op het gebied van ruimtelijk inzicht, reactievermogen en zelfs een psychologische test. Ik kwam door alle rondes, maar bij een simulatortest viel ik helaas af.”
,,Dat was balen natuurlijk, maar nog diezelfde dag nog heb ik mezelf erbij neergelegd, en besloot ik om ook nog VWO te gaan doen”, vertelt Luc. ,,Toen ik dat diploma eenmaal op zak had heb ik de toelatingstest voor de opleiding tot vlieger nog een keer mogen doen. Dat is uniek, want normaal gesproken krijg je die kans maar één keer. Helaas zakte ik ook nu weer op het simulator onderdeel. Hoewel de teleurstelling groot was, wist Luc deze ook toen weer snel te verwerken. ,,Uiteindelijk dacht ik bij mezelf, ‘hey, die kisten moeten ook gemaakt worden’. Ik ben toen de technische kant opgegaan, zodat ik me vanaf de grond alsnog met de systemen van de luchtmacht bezig kon houden.”
Luc begon aan de Koninklijke Militaire Academie in Breda. ,,Daar wordt je mentaal en fysiek gevormd als militair. Na die basisopleiding vindt er een splitsing plaats. Infanteristen en mariniers vervolgen hun eigen training en de specialisten beginnen allemaal aan verschillende vakopleidingen. In mijn geval was dat de opleiding Militaire Systemen en Technologie (MS&T) in Den Helder. Een pittige technische opleiding die vergelijkbaar is met de opleiding Lucht en Ruimtevaarttechnologie van de TU Delft.” Met een specialisatie in de luchtvaartsystemen ‘Rotary Wing Aircraft’ werd Luc na het afronden van deze studie door defensie als luitenant bij de DMO (Defensie Materieel Organisatie) op de vakafdeling van de Chinook helikopters geplaatst. Inmiddels is hij daar gepromoveerd tot kapitein, en verantwoordelijk voor zwaardere projecten.
,,Chinook helikopters zijn grote transporthelikopters die wereldwijd bekend staan als multifunctionele militaire werkpaarden”, legt Luc uit. ,,Ze worden bijvoorbeeld ingezet om troepen te vervoeren bij geheime missies, maar ook voor vervoer van gewonden, brandbestrijding en humanitaire ondersteuning. Bijvoorbeeld door eten en drinken te brengen naar rampgebieden, zoals laatst bijvoorbeeld nog tijdens de overstromingen in delen van Nederland, België, Duitsland, Luxemburg, Frankrijk en Oostenrijk. Ook dat was een zorgelijke noodsituatie die tot stand kwam door de gevolgen van klimaatverandering.”

‘Eén kilogram Halon
heeft dezelfde impact
op het klimaat als
een rit van 15000
kilometer in een
gemiddelde personenauto
op benzine’

Sinds Luc werkzaam is als ingenieur voor de luchtmacht, houdt het klimaat hem steeds meer bezig. Het moment waarop hij zich echt in de klimaatproblematiek begon te verdiepen, was toen hij een tijdje terug de opdracht kreeg om de Chinook helikopters van nieuwe brandblussers te voorzien. ,,Hoofdreden voor de nieuwe brandblussers was een nieuwe veiligheidseis, die stelt dat de capaciteit van de blussers flink hoger dient te zijn. En dat terwijl er in het interieur van de chinook helikopters nauwelijks ruimte voor grotere brandblussers was. Tot slot had ik ook te maken met een strenge nieuwe milieu-eis die de draagbare Halon brandblussers in de Chinook helikopters per eind 2025 verbiedt. In eerste instantie vond ik deze extra belemmering nogal irritant. Maar toen ik me verder verdiepte in deze materie, begon ik me bewust te worden van de ernst van de situatie.”
Luc legt uit dat alle Chinook helikopters tot nu toe voorzien waren van draagbare Halon brandblussers. ,,Halon is een chemische substantie die enorm schadelijk is, zowel voor de ozonlaag, als voor het klimaat. Eén kilogram Halon heeft namelijk dezelfde impact op het klimaat als een rit van 15000 kilometer in een gemiddelde personenauto op benzine. Als je daarbij stilstaat snap je natuurlijk dat dit vandaag de dag echt niet meer kan.”
,,Het vinden van een vervangend blussysteem was echter nog niet zo eenvoudig”, vervolgt Luc. ,,In een gebouw werkt een schuim- of waterblusser natuurlijk prima, maar in de lucht zijn grote of zware blussystemen uiteraard niet wenselijk, zelfs als het zou passen, moet een persoon de blusser met één hand moeten kunnen bedienen, omdat de andere hand nodig is om stabiel te blijven in het toestel. Bovendien zijn de helikopters ook inzetbaar in Arctisch gebied, waar je niets aan een bevroren waterblusser hebt. Ik moest dus op zoek naar een andere oplossing.”

Speurwerk
Al snel besefte Luc dat hij voor een ongelofelijk lastige uitdaging stond. ,,Na het nodige denk- en speurwerk ben ik eens gaan kijken welke brandblussystemen de US Army gebruikt. Het nieuwe HFC 227 EA systeem dat ze daar hanteerden, voldeed aan de milieu-eis, maar omdat de Europese veiligheidseisen meer bluscapaciteit oplegden kunnen we dit systeem hier niet gebruiken.”
Het voelde voor Luc alsof hij zocht naar een speld in een hooiberg. ,,Maar ik probeerde de moed erin te houden en steeds verder te zoeken naar mogelijke oplossingen.”
En zo schoot hem opeens het idee te binnen om eens bij vliegtuigfabrikanten in Europa te gaan kijken. ,,Die hebben natuurlijk te maken met dezelfde veiligheidseisen”, zegt Luc. ,,En ik had mazzel, want de vliegtuigfabrikant Airbus bleek inmiddels te zijn overgestapt naar een nieuw revolutionair blusmiddel: Halotron BrX. Waar een normaal blusmiddel vaak koelt of de zuurstof bij een brand wegneemt, schakelt Halotron BrX de chemische reactie van het vuur op atoomniveau uit.” Luc benadrukt hoe uniek dit is. ,,De chemici die dit blusmiddel ontwikkelden, hebben daarvoor een compleet nieuw molecuul gebouwd. En het mooiste is misschien nog dat er met deze chemische reactie geen schadelijke stoffen voor de ozonlaag en het klimaat vrijkomen en je met een kleine hoeveelheid al een enorme bluscapaciteit hebt.”
Voor Luc was de puzzel daarmee echter nog niet opgelost. ,,Ik bestelde meteen een paar Halotron BrX brandblussers, om te kijken of ze wel in de Chinook helikopters zouden passen. In het interieur van deze helikopters lopen namelijk een aantal leidingen direct naast en boven de plek waar de brandblusser zich bevindt. En wat bleek, de Halotron brandblusser paste precies, sterker nog, hij paste zelfs op de bestaande beugels van de huidige brandblussers. Daar hebben we echt heel veel mazzel gehad.”

‘Opeens gingen
er allemaal deuren
voor mij open en
inmiddels lopen we
als Nederland voorop’

Toch liep Luc in eerste instantie nog tegen de nodige weerstand aan. ,,Het heeft me flink wat tijd en energie gekost om al mijn collega’s uit te leggen waarom we voor dit nieuwe blussysteem moesten gaan. Ze waren aanvankelijk kritisch, maar toen we na tal van gesprekken en presentaties een live blustest uitvoerden waren zij toch overtuigd. Opeens gingen er toen allemaal deuren voor mij open, en inmiddels hangen de nieuwe Halotron brandblussers al in een groot deel van de Chinook helikopters. En daarmee lopen we als Nederland opeens voorop, op het gebied van de Europese milieu-eisen.’
Waar Defensie normaal gesproken erg sterk is in het afschermen van informatie, geeft Luc aan dat, als het op duurzame innovaties aankomt, het de doelstelling is om alle kennis zo veel mogelijk te delen. ,,Wat betreft de nieuwe brandblussers ben ik nu ook een verkenning aan het maken van hoe ik deze informatie zoveel mogelijk kan delen. Niet alleen met andere afdelingen, maar ook met andere landen.”
Terwijl in Glasgow onderhandeld werd op de wereldwijde klimaattop, maakt Luc zich hard voor een rigoureuze aanpak om klimaatverandering tegen te gaan. ,,Het is inmiddels duidelijk dat we op deze manier niet verder kunnen gaan, en de tijd van praten is echt voorbij. Des te sneller we de transitie maken naar een echt duurzame wereld, des te sterker we uit deze crisis kunnen komen. Ik geloof echt dat de politiek nu moed en daadkracht moet tonen om adequate wetgeving te ontwikkelen en daar voldoende (financiële) middelen voor vrij te maken.”
Luc heeft er alle vertrouwen in dat de mensheid nog in staat is om een klimaatramp af te wenden. ,,Ik zie veel mensen om me heen die moedeloos zijn, maar met wanhoop kom je natuurlijk niet verder. Ik richt me liever op oplossingen, en geloof echt dat als we het samen doen, er meer mogelijk is dan we op dit moment denken. Als ik terugkijk naar mijn project rondom de vervanging van de brandblussers is dat de grootste les die ik geleerd heb: Al lijkt de situatie nog zo lastig, blijf doorgaan, blijf positief en zoek samenwerkingen op. Ik hoop oprecht dat die methode ook zal slagen als het om de wereldwijde klimaatproblematiek gaat.”

Fotogalerij

Liefde is...

Ron en Madelon, vurig onder de vuurtoren

Egmond aan Zee zal altijd een plekje hebben in het hart van Ron Wessels en zijn Madelon. De eigenaar van de wereldberoemde kapsalon Fred Vilten kuste zijn vrouw voor het eerst onder de vuurtoren. ,,En we gaan er nog minstens eens in de twee weken even naar toe.”
Door Jan Koning

[ads id=66]

,,Ze zat achterin de auto naast een maat van me en die zag ik in de achteruitkijkspiegel de hele tijd een beetje aan haar friemelen”, begint Ron. (lachend),,Ik dacht; blijf met je poten van haar af. Dat heeft misschien dan toch met mijn vak te maken, maar ik zou nooit met een vrouw gaan met helmgras op haar kop. Het moet wel een lekkere bos met krullen zijn en dat had ze zeker.”
Madelon heeft dan nog helemaal geen benul van de intenties van Ron. Ze is nog maar zeventien en nog hartstikke verlegen. ,,We gingen naar Paal31, de beroemde disco in Egmond aan Zee in die tijd. Op een gegeven moment kwam er een liedje van Shatakak, Watching You en toen vroeg hij me ten dans.” Ron: ,,Ik had nog wel wat aardige moves in huis en toen we klaar waren, zei ik: zullen we hier blijven zitten? De groep met vrienden stond aan de andere kant en ik wilde haar weghouden bij al die andere kapers op de kust.”
,,We hebben daar wel een paar uur gezeten”, gaat Madelon verder. ,,Hij gooide ook nog ‘per ongeluk’ een glas Pisang Ambon over mijn prachtige witte jurk. Toevallig had hij ook nog wel wat tissues in de auto liggen. Dus voor ik het wist, zaten we weer in de auto onder de vuurtoren.”

‘Die schunnige grappen bewaart
hij maar voor de kapsalon’

Ron: ,,Daar gaven we elkaar de eerste kus. Ik weet nog dat de autoramen behoorlijk beslagen waren. Het ging er vurig aan toe onder de vuurtoren, haha.” Madelon: ,,Hierdoor heeft Egmond altijd een plekje in ons hart en we komen er nog steeds geregeld. Pakken we de fiets – een elektrische, hoor – en rijden we van onze woonplaats Graft richting Akersloot. Met het pontje over en dan richting het strand en de duinen. Lekker een hapje eten. Genieten.”
De verliefdheid tussen de twee spat er nog steeds af en Ron weet nog goed wat er voor zorgde dat het meer is geworden dan alleen verliefdheid. ,,Voor mij gaat het om het totaalplaatje. Ik kijk niet per se naar billen of naar borsten alleen. Het moet helemaal kloppen. Dat geijkte wat iedereen zegt, sociaal, lief en aardig, het klinkt allemaal een beetje zoet, maar het is op Madelon wel van toepassing. Daarom ben ik als een blok voor haar gevallen. We hebben een ontzettend goede klik met elkaar.”
Madelon: ,,We konden uren met elkaar kletsen en ik kon ook zijn humor wel waarderen. Niet altijd overigens, want het moet niet te schunnig worden. Dat bewaart-ie maar voor de kapsalon, haha.” Ron: ,,Of wij ook nog wat schunnigs hebben meegemaakt? Ja genoeg, maar dat ga ik jou natuurlijk niet vertellen, haha. Alhoewel; ik heb nog wel een ‘schunnig’ verhaal. Dat was de eerste keer dat ik bij haar ouders kwam en toen zaten we met de hele familie aan zo’n ronde tafel. Iedereen wilde wel eens weten met wie Madelon nou thuis was gekomen. Haar vader had gekookt. Lekker rijst met suddervlees. Bij ons thuis – ik was een beetje verwend – schepte mijn moeder altijd op, dus ik was het helemaal niet gewend zelf op te scheppen. Dus toen ik de rijst pakte, kwam ik met mijn hand tegen de hete pan vlees aan. Van schrik sloeg ik mijn arm omhoog en de rijst vloog zo het decolleté van mijn schoonzus in. Waarop mijn schoonvader zei: ‘jij mag blijven. Met jou kunnen we tenminste lachen.’ Het ijs was direct gebroken.”

‘De rijst gleed zo
haar 
decolleté in’

Madelon: ,,Rons familie is heel erg van het dansen. Er stroomt wat Italiaans bloed door zijn aderen en toen ik daar voor het eerst kwam, gingen alle stoelen en tafels aan de kant en werd er gedanst. Er werd altijd heel veel gedanst. Heel grappig. Ze zijn ook meer van het knuffelen en zoenen. Daar moest ik wel even aan wennen, maar het voelde wel direct heel erg als thuis. Ik heb mezelf eigenlijk altijd wel thuis gevoeld bij Ron.”
Het stel – al 37 jaar samen waarvan 27 jaar getrouwd – is altijd heel doenerig geweest. Ron: ,,Ik weet nog dat we in onze verkeringstijd vaak de kaart van Nederland erbij pakten. Dan deed ik mijn ogen dicht en draaide Madelon de atlas en waar mijn vinger opkwam, daar gingen we heen. Zo zijn we in heel Nederland geweest. Van Groningen tot Veere en van Maastricht tot Domburg. We hebben de mooiste dingen gezien en trokken er eigenlijk elk weekend wel op uit.” Madelon: ,,Ook buiten Nederland zijn we op de mooiste plekken geweest. Florida, Suriname, Jersey en nog veel meer. Het mooiste plekje is toch wel de Dominicaanse Republiek en dan met name het eiland waar ook Pirates Of The Caribbean is opgenomen. Zaten we daar op een parelwit strand onder de palmbomen. Dan tilde ik zo’n zeester op en dacht ik bij mezelf: ‘hier wil ik nog wel een half jaartje blijven’.”
Een bucketlist heeft het stel eigenlijk nooit gehad. Ron: ,,We deden het gewoon altijd. Ik wilde kapper worden, een mooi en gezellig huis kopen en een gezin stichten. Mijn dromen zijn uitgekomen. Nieuwe dromen?” Madelon: ,,Ja, we willen misschien nog wel een keer met van die sledehonden rijden en het Noorderlicht zien. Eerst gaan we echter met nog twee stellen een weekje naar Schotland met de camper. Ron heeft al van die stickers besteld met ‘we zijn er bijna’ erop. Lekker oubollig, maar wel zo leuk. Dat mag ook wel weer eens na deze klotetijd.”

Fotogalerij

In de Nivo van vandaag, 17 november 2021

Wij wensen iedereen veel leesplezier met onder andere de volgende onderwerpen:

• Luc van den Hogen komt met duurzame oplossing voor brandblussers in Chinook helikopters
• Making memories: een bundel van waardevolle herinneringen en belevenissen
• Lezers die schijven: Fusie Lijst Kras en Volendam|80 (voorlopig) van de baan
• LijstKRAS wil zo snel mogelijk bouwen in de Lange Weeren
• Rechtsdeskundige ageert tegen glasaalvisserij
• Van huisvrouw in Syrië tot kok in Amsterdam
• Tot 30% nieuwbouwwoningen gaat naar regio
• Woonvisie krijgt volledige steun woningcoöperaties en huurdersverenigingen
• Jeugdschaatsers IJsclub Volendam: wel lampionnen, géén toeschouwers
• Liefde is… Ron en Madelon, vurig onder de vuurtoren
• Familie Mooijer ontsnapt aan ‘sluipmoordenaar’ koolmonoxide

Fotogalerij

Advies Hoogheemraadschap Lange Weeren: ’16 tot 20 procent waterbergende functie’

‘Bij extreme neerslag stroomt een gebied ten westen van Volendam onder water’

Het gebied de ‘Lange Weeren’ is een heet hangijzer binnen de plaatselijke politiek en bevolking. Met als prangende vragen: wanneer gaat er worden gebouwd, waar en door wie? Naar nu blijkt, vervult de Lange Weeren tevens een belangrijke waterbergingsfunctie. Daar kwam Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier achter na een onderzoek. Daaruit blijkt dat het grasland daar overstroomt bij extreme neerslag. Hierdoor houdt het laagst gelegen deel van Volendam – ‘De Volendammermeer’ – in zo’n situatie droge voeten. Bouwen én behouden van de waterbergingsfunctie zijn tegelijkertijd mogelijk. In dat geval zal wel grofweg eenvijfde van het plan een waterbergende taak moeten krijgen. Dat kan gevolgen hebben voor het te bouwen aantal woningen.
Door Laurens Tol

Wateroverlast kan verschillende oorzaken hebben. Dat kan een dijkdoorbraak zijn, maar gelukkig is de kans daarop gering. Er ontstaat eerder hinder door veel regenval in korte tijd. Het gaat dan om tientallen centimeters, waardoor er schade aan bijvoorbeeld huizen kan ontstaan. Maarten Poort van het HHNK houdt zich vooral met deze kant van waterbeheer bezig. Hij vertelt over dit onderwerp, samen met collega Miranda Jonker.

[ads id=66]

Fotogalerij

Avonturier en schrijver Tim Voors in de Bibliotheek Purmerend

Waarom verlaat een vader zijn gezin om zes maanden lang alleen 4286 kilometer dwars door Amerika te lopen?
Tim Voors vertelt over zijn voettocht door de Pacific Crest Trail van Mexico naar Canada. Tijdens zijn tocht over de bergen ondergaat Tim intense angst.

Hij ervaart dat pijn ook voldoening kan geven, leert echt genieten van alleen-zijn en wordt uiteindelijk eindelijk leeg in zijn hoofd.
Tim ontwikkelt een hartstochtelijke romance met de wildernis, maakt nieuwe vrienden en moet zich constant aanpassen aan de onvoorspelbaarheid van het weer en de natuur.
Hij neemt je mee door de fysieke, mentale en spirituele fases van de lange tocht door de wildernis.

Wil je erbij zijn en Tim bevlogen horen vertellen wanneer hij ons meeneemt in zijn rugzak? Luisteren en leren dat alleen-zijn je heel veel kan opleveren en een burn-out kan voorkomen.
Boek dan snel je plaats voor de lezing in Bibliotheek Purmerend.
17 november 19.30 uur
Kaarten kosten €5,00 voor leden, en €7,50 voor niet-leden.
Voor meer informatie: www.bibliotheekwaterland.nl

Fotogalerij

× Hoe kan ik je helpen?