‘Mijn muziek en geen drugs, dat was het succes’
Henry ‘Worst’ blikt terug op zijn iconische Winckeltje
,,Sinds ik ’t Winckeltje niet meer heb, springen bij het horen van bepaalde liedjes de tranen in mijn ogen. Ik heb het er nog steeds heel zwaar mee”, zegt Henry ‘Worst’ Runderkamp terneergeslagen. Eind vorig jaar trok de notoire kroegbaas na gezondheidsproblemen en de reeks aan lockdowns noodgedwongen de stekker uit het legendarische café. Inmiddels is bekend dat de kroeg vrijdag 1 april heropent onder een nieuw, enthousiast management. ,,Hoe bedroefd ik ben dat ik nooit meer achter de bar zal staan, zo blij ben ik dat ‘de Winckel’ blijft bestaan.”
Door Kevin Mooijer
[ads id=66]
Het horeca-afscheid van Henry ‘Worst’ (72) was overal in Volendam het gesprek van de dag. Van Het Praathuisje tot bij de voetbal en van het schoolplein tot tijdens de soos aan de bar, overal haalde men herinneringen op aan de legendarische barkeeper. En vreemd is dat niet als je nagaat dat de geboren barman ruim 44 jaar achter de tap spendeerde. ,,Mijn horecacarrière begon in De Smederij”, herinnert Henry. ,,Toen daar het doek viel kwam ik in ’t Gat van Nederland achter de bar te staan. ’t Winckeltje werd destijds gerund door André ‘Dekker’ en Klaas ‘Duks’.” Henry lacht: ,,Zij deden het zó goed dat het niet liep.”
Van zijn werkgever en tevens mede-eigenaar van ‘t Winckeltje kreeg ‘de Worst’ de vraag of hij interesse had het kleine café te gaan runnen. ,,’t Gat was naar mijn smaak veel te groot, bovendien was ik kleine cafés gewend. Ik hoefde over dat aanbod dus geen twee keer na te denken.”
Henry ‘Worst’ bouwde vanwege het weigeren van bepaalde genres muziekverzoekjes al gauw een beruchte reputatie op in Volendam. Toen hij er in de beginfase van zijn Winckeltje-tijdperk door zijn werkgever eens voorzichtig op aan werd gesproken, was hij duidelijk: ‘Dan moet je er zelf gaan staan’ Na zes jaar nam Henry zijn geliefde café definitief over, alleen het pand zou hij nog huren. Vanaf dat moment was er geen speld meer tussen te krijgen.
‘Mooie muziek,
gezellige muziek,
soms zelfs
Nederlandstalige
muziek, maar ik
had mijn grenzen’
In ’t Winckeltje werd definitief alleen nog Henry’s muziek gedraaid. En dat was een doordachte, strategische keuze van ‘de Worst’, zo blijkt tientallen jaren later. ,,Kijk, ik kwam uit De Smederij, daar draaiden we altijd al aparte muziek. Dat heb ik meegenomen naar ‘de Winckel’. Mooie muziek, ook gezellige muziek, soms zelfs Nederlandstalige muziek, maar ik had mijn grenzen. De Dolly Dots bijvoorbeeld, dat deed ik niet. Ik had een cd’tje van ze aan het schot gespijkerd. Als iemand hem dan aanvroeg, zei ik wijzend: ‘dér ai je ‘em.’ Zelfde gold voor Borsato en zo. Ik hou wel van Nederlandse muziek, maar dan bijvoorbeeld van The Scene.”
Het weigeren van verzoekjes werd voor sommige mensen reden om Henry in zijn natuurlijke habitat te bezoeken. ,,Ik zal nooit vergeten dat Jan Smit op een feestdag met een grote groep in ’t Winckeltje kwam zitten. Iemand had hem verteld dat Henry Worst geen verzoekjes draaide. ‘Wel hoor’, had Jan Smit gezegd. Nou ja, zo ging dat ‘welles, nietes’-verhaal nog even door. En dus besloot Jan de proef op de som te nemen. Na het geven van een paar rondjes kwam hij naar de bar lopen: ‘Ik heb een vraag’. Ik zei: ‘nou, zeg het maar.’ Zegt hij: ‘ik heb een verzoekplaat’. Ik zei: ‘Jan, het woord zegt het zelf al. Hij is ‘ver-zoek’. Ik kan hem niet vinden’.” Henry lacht: ,,Als ik niks had gezegd en ik had dat plaatje gedraaid, dan was het tegengevallen voor ze.” Ondanks zijn zorgvuldig opgebouwde reputatie erkent Henry dat er ook momenten zijn geweest waarop hij wel degelijk verzoeknummers draaide. ,,Ik deed het af en toe wel, maar dan moest ik hem zelf ook wel erg mooi vinden…”
Henry’s muziek en geen drugs, dat was het geheim van het succes van ’t Winckeltje, zo zegt hij. ,,Een gemoedelijke sfeer was troef in mijn kroeg. Vechtpartijen hadden we niet-niet noemenswaardig in ieder geval-en drugsgebruik tolereerde ik niet. Er kwam ooit een ploegje jongens binnen op een feestdag. Met z’n vijven tegelijk doken ze het wc’tje in. Ik zag dat gebeuren en ging erachteraan. Ik trok de deur open en vroeg ‘speelt hier een bandje of zo?’ Geschrokken vroeg één van die gasten wat ik bedoelde. ‘Dat jullie met z’n vijven in de wc zitten. Dan kom ik er even bij zitten.’ Ze vlogen de deur uit. Heb ze nooit meer gezien.”
‘Welke kroegbaas
kan er nou zeggen
dat Tompall Glaser
in zijn tent
heeft opgetreden?’
Henry blijkt zelfs de ogenschijnlijk negatieve ervaringen om te kunnen zetten in mooie herinneringen. ,,Ik heb alleen maar mooie herinneringen aan ’t Winckeltje. Welke kroegbaas kan er nou zeggen dat Tompall Glaser voor een fles whisky in zijn tent heeft opgetreden? Of dat Flaco Jiménez een vaste kruk had aan zijn bar? Of dat de gezelligste kaartploeg op aarde iedere zaterdagmiddag aanschuift aan hetzelfde tafeltje? Ik heb het gewoon erg getroffen met mijn café. De leukste, gezelligste klanten, een hondstrouwe kern met vaste gasten, het beste personeel en áltijd een geweldige sfeer.”
Vanwege zijn staat van dienst en de talloze vaten bier die hij de afgelopen 44 jaar weg-tapte, werd Henry een week voor de heropening van ’t Winckeltje door Heineken accountmanager Frank Buitendam verrast met gepersonaliseerd glaswerk en een heuse oorkonde. Bovendien heeft Astrid Schaefers-de nieuwe eigenaresse-beloofd dat ‘de Worst’ een vaste kruk aan zijn bar krijgt. Het bevestigt de status die Henry al dan niet onbewust heeft opgebouwd. Hoewel hij het besluit om zijn café stop te zetten met pijn in het hart bekoopt, kan hij niet wachten om er weer aan te schuiven. ,,Ik ben ontzettend blij dat ’t Winckeltje in goede handen terecht is gekomen. Ik heb er alle vertrouwen in dat Astrid er wat moois van gaat maken.”
Voor zowel Henry zelf als voor de vaste klanten zal het even wennen worden dat zijn vaste plek niet meer achter de bar is, maar juist tussen de bezoekers. Want zodra zijn lichaam het weer toelaat, schuift Henry weer aan. Voor degenen die nog een keer het glas wil heffen met ‘de Worst’, je vindt hem bij de gezelligste kaartploeg op aarde. ,,De zaterdagmiddagploeg met Specs, Moppie, Kees Nor, Bombay en z’n vrouw-hij heet in het echt Jaap Kras, maar dat weet geen mens-’t Visboertje, Ruud, Dick Bol, Margreet en Frans.” Een onnavolgbare sfeer, zo meent Henry.
Vrijdag 1 april heropenen de deuren van ’t Winckeltje. Na een intensieve verbouwingsperiode kan Astrid haar gasten eindelijk kennis laten maken met het café. ,,We hebben geprobeerd ’t Winckeltje zoveel mogelijk in ere te houden”, zegt de Amsterdamse. ,,Wel hebben we de bar verplaatst en is onder meer alle elektra vervangen, maar het knusse sfeertje dat er heerste hebben we weten te behouden.” ’t Winckeltje zal van dinsdag tot en met zondag geopend zijn. ,,Er staan een hoop leuke initiatieven op de planning, te beginnen met de Open Mic-avond op vrijdag 8 april. Voor het openingsweekend heb ik geen aanvullende programmeringen gepland. De verwachting is dat het druk gaat worden, dus dat is voor mij een mooie kans om aan te voelen wat ik kan verwachten op drukke dagen.” Astrids insteek is om een café te realiseren waar muziekliefhebbers zich thuis voelen, maar waar ook een gesprek kan worden gehouden. ,,’t Winckeltje heeft natuurlijk altijd bekendgestaan om de authentieke muziek die Henry draaide. Die traditie wil ik in ere houden, maar ik zeg er wel bij dat ik geen cassettebandjes ga gebruiken”, lacht ze. ,,Ik hoop tijdens het openingsweekend veel mensen te mogen verwelkomen.”
