All posts by De redactie

De redactie Algemeen | 17-4-2022 | 8 min. leestijd

‘Als je er op tijd bij bent, kan dat een uitzonderlijk verschil maken’ n

De missie om het stigma op dementie te doorbreken

,,Als het écht mis zou gaan, dacht ik altijd heel naïef dat mijn vader meteen naar een verzorgingstehuis kon verhuizen.’’ vertelt Dick de Boer (53). ,,Toen mijn moeder vervolgens dement werd zaten wij er dan ook bovenop.” Dick en zijn twee broers schreven hun moeder (80) na de diagnose in bij het Sint Nicolaashof. Na een heftige periode slijt zij haar dagen nu in het Volendamse verzorgingscentrum. ,,Vorig jaar rond deze tijd gaf ik haar niet lang meer, maar vorige week zag ik een filmpje waarin ze vrolijk staat te zingen bij het Zoodje Eten. Als je er op tijd bij bent kan dat een enorm verschil maken. Ik denk niet dat er in Nederland een betere plek voor haar is dan het Nicolaashof.”
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

,,Mijn vader was de laatste jaren van zijn leven ernstig ziek”, begint Dick zijn terugblik. ,,Vanaf zijn 65e heeft hij meerdere hersenbloedingen te verduren gekregen. Als gevolg ging hij lichamelijk snel achteruit, tot het punt waarop hij niets meer kon. Niet meer lopen, niet meer praten; hij was bijna volledig verlamd. Hij werd verzorgd door de thuiszorg en mijn moeder die als mantelzorger hielp.”
Haar leven stond in het teken van de verzorging van haar hulpbehoevende man. ,,Dat was zwaar voor haar. Vooral ook omdat zijn karakter na de hersenbloedingen een negatieve verandering doormaakte. Hij was gefrustreerd en werd zelfs onaardig. Hij had weinig levenskwaliteit meer, maar wilde ook niet dood. Voor onze moeder was het geen doen. Achteraf wisten we pas dat het op dat moment met haar ook al helemaal niet goed meer ging.’’
In september 2019 overleed Dick zijn vader in Novawhere. ,,Wij hoopten dat onze moeder zich eindelijk weer op haar eigen leven zou kunnen gaan richten. Maar ondanks zijn extreem slechte gezondheid bleek dat onze vader achter de schermen toch nog wel het één en ander regelde. Vanaf het moment dat ze alleen kwam te staan merkten we dat niet alles haar goed afging. Ze had geen benul van dingen als administratie, maar ook merkten we dat ze simpele, alledaagse dingen vergat. Ze werd onzeker. Als ze een boodschap nodig had, werd ik of één van mijn broers gebeld. Die telefoontjes kwamen steeds vaker. Soms belde ze wel tien keer per dag, vaak met dezelfde vraag. Als wij haar er dan op wezen dat ze dit al gevraagd had, wist ze van niks.”

‘Soms belde ze wel tien keer
per dag, vaak met dezelfde vraag.
Als wij haar er dan op wezen dat
ze dit al gevraagd had, wist ze van niks’

In de aanloop naar Sinterklaas merkte Dick dat ze verder achteruit ging. ,,Het begon met de vraag of we nog gingen Sinterklazen. Het Sinterklaasfeest was altijd heilig voor haar geweest, dus dat er nu twijfel over bestond viel ons direct op. Wij regelden de cadeautjes en moeder zou zeven chocoladeletters voor haar kleinzoons regelen. Al gauw bleek dat ze geen idee had hoe ze dat moest doen. ‘Hoe moet ik dat nou allemaal regelen? Ik kan dat niet meer, hoor’, zei ze. ,,Ze zag overal tegenop en ze kreeg het ook echt niet meer voor elkaar.”
Kort daarna speelde zich iets af dat nog alarmerender was voor Dick. ,,’s Avonds rond half tien belde ze me om te zeggen dat ze een blaasontsteking had. Ik vroeg hoe ze dat wist. Ze reageerde vrij stellig dat ze haar eigen lichaam wel kon. ‘Nou, kom je me even ophalen om langs de dokter te gaan?’, vroeg ze. Het besef dat zoiets niet gaat om half tien ’s avonds zonder afspraak had ze niet.”
Dick maakte een doktersafspraak voor zijn moeder en belde haar terug dat hij haar de volgende ochtend om half acht op zou halen. ,,Toen ik ’s ochtends aankwam zat ze klaar, maar toen ze instapte vroeg ze waar we naartoe gingen. Ik zei: ‘naar de huisarts, je hebt een blaasontsteking.’ Ze keek me aan alsof ze water zag branden. ‘Ik heb geen blaasontsteking hoor.’ Dat ze me de avond ervoor had gebeld wist ze niet meer.”
Dick zocht contact met overige familieleden om te polsen of zij ook dergelijke situaties met zijn moeder hadden meegemaakt. Na een aantal bevestigende verhalen, besloten Dick en zijn broers contact te zoeken met de casemanager van De Zorgcirkel. ,,Je komt in een traject terecht. Het is naïef om te denken dat je halsoverkop ergens in een verzorgingstehuis terecht kunt als je hulpbehoevend bent. Er gaan maanden voorbereiding aan vooraf. In dat tijdsbestek wordt onder meer de diagnose gesteld.” In maart 2021 werd Dicks moeder ook nog positief getest op corona. ,,Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ze belandde binnen enkele dagen in twee verschillende ziekenhuizen en raakte helemaal de weg kwijt.”
Eenmaal thuisgekomen was ze haar verblijf in het ziekenhuis direct weer vergeten. ,,Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en de eerste twee nachten bij haar te blijven slapen.” Zijn voorgevoel werd bevestigd. Hij zou geen oog dichtdoen.

‘Ze vroeg me opeens
of ik niet eens verkering
moest zoeken. Ik zei dat
ik al verkering had,
sterker nog, ik was zelfs
al getrouwd en had kinderen.
‘Nou, mooi dan. Waarom
weet ik daar dan niks van?’’

,,Ze was heel onrustig en spookte de hele nacht door haar appartement. Ik besefte dat ze 24 uur per dag onder toezicht zou moeten wonen, maar om die taak als mantelzorger op je te nemen is geen doen. Zo kwam ze voor de tweede keer op de corona-afdeling van het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend. Iedere dag die ze daar spendeerde vergat ze waar ze was. Dat ze uit haar vertrouwde omgeving werd gehaald en naar een ziekenhuisafdeling – met allemaal mensen in blauwe pakken – werd verhuisd, werkte niet in haar voordeel. Ze mocht slechts één keer per dag één vaste bezoeker ontvangen. Ze begreep er helemaal niets van en wilde alleen maar naar huis.”
Na zo’n twee weken op de corona-afdeling te hebben doorgebracht was ze eindelijk fit genoeg om weer terug naar huis te keren. ,,Eenmaal thuisgekomen herkende ze haar woonkamer niet meer. Ze vroeg me opeens of ik niet eens verkering moest zoeken. Ik zei dat ik al verkering had, sterker nog, ik was zelfs al getrouwd en had kinderen. ‘Nou, mooi dan. Waarom weet ik daar dan niks van? Niemand vertelt mij meer wat’, zei ze terwijl ik achter haar een familieportret zag hangen. Ik vroeg of ze zich eens om wilde draaien en naar de foto wilde kijken. Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond: ‘niet verder vertellen, hoor!’ Het kwam voor dat ze binnen een tijdsbestek van vijf minuten vroeg of ik nog niet eens verkering zou gaan zoeken én hoe het met m’n kinderen ging. Allebei die verhaallijnen bestaan in haar hoofd. En soms raken ze in elkaar verstrengeld.”
In mei 2021 kreeg ze last van pijn in haar rug. ,,Net toen het wat beter met haar leek te gaan, kreeg ze zoveel last dat ze niet meer kon zitten of staan van de pijn. Na een bezoek aan de dokter bleek dat ze haar bekken had gebroken. Ze is waarschijnlijk gevallen, maar kon zich er niets meer van herinneren.” Een kort verblijf in het ziekenhuis van Hoorn volgde, waarna ze over werd geplaatst naar verzorgingscentrum Novawhere. ,,Ze heeft er twee maanden lang moederziel alleen in een kamertje gezeten. Ze wist niet waar ze was en waarom ze daar was. Als we na ons bezoek weer naar huis ging was ze ontroostbaar. Huilend smeekte ze haar zoons om haar niet alleen achter te laten. Het kwam tot een punt waarop ze aangaf dat het op deze manier niet meer hoefde voor haar. Ik ging er enorm tegenop zien om ’s avonds naar Novawhere te rijden. Het is hartverscheurend om je moeder zo te zien.”
Terwijl Dicks moeder van ziekenhuis naar verzorgingscentrum en weer terug verhuisde, werd de diagnose dementie gesteld. ,,We hebben veel hulp gehad aan zowel de casemanager als Eva Tol van De Zorgcirkel. Zij hebben ons het complete traject bijgestaan. Van advies en begeleiding tot het regelen van een plekje in het Sint Nicolaashof.”
Inmiddels woont ze al negen maanden in het Volendamse verzorgingscentrum. ,,Hoewel ze in de beginfase even moest wennen heeft ze haar draai nu helemaal gevonden. Hoe ongelukkig ze in Novawhere was, zo gelukkig is ze inmiddels in het Nicolaashof. De rust, regelmaat en sociale activiteiten die het verzorgingstehuis biedt hebben bij haar een enorme verbetering teweeggebracht. Wij zijn vanzelfsprekend dus ook ontzettend blij met de huidige situatie, helemaal als je bedenkt dat ze – als we later aan de bel hadden getrokken – ook in een andere gemeente had kunnen worden geplaatst. Vergeleken met mijn vaders laatste jaren ging het bij mijn moeder om een korte, maar heftige periode. Met veel hulp van onder meer de lieve buren uit de Kielstraat, de thuiszorg en de casemanagers zijn we er uiteindelijk redelijk vroeg bij geweest. Het is voor ons ondenkbaar dat ze nu nog in haar eigen appartement zou wonen. Ze leeft nu veilig, krijgt de juiste zorg, heeft weer mensen om zich heen en wij kunnen haar iedere dag bezoeken. Een betere plek kunnen we niet wensen voor haar.”

In het kader van bewustwording omtrent dementie zullen de komende weken verhalen vanuit verschillende disciplines in de Nivo verschijnen.
Ga voor meer informatie naar www.alzheimer-nederland.nl.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 15-4-2022 | 2 min. leestijd

Feestorganisatie en gemeente in gesprek over schade-afhandeling

‘Ondergrond aan de Singelweg ongeschikt’

De gemeente en de organisatoren van Kermistent Edam zijn in ‘goed overleg’ over de afhandeling van de schade aan het parkeerterrein aan de Singelweg. Na afloop van het verlate kermisevenement afgelopen zomer werd de beschadiging van deze ondergrond vastgesteld. Enige tijd terug nam de lokale overheid een bedrag van 50.000 euro op in een nota als mogelijke schadepost. Die hoeft echter niet zo groot uit te vallen. De organisatoren hopen dat de herstelkosten namelijk niet te veel zullen bedragen.
Door Laurens Tol

[ads id=66]

Zij zijn tevens bezig met de organisatie van een nieuwe editie, dit keer op een andere locatie. Daarvoor heeft men een weiland ergens in Edam op het oog. Het evenement van vorig jaar maakte in ieder geval duidelijk dat de ondergrond aan de Singelweg daarvoor ongeschikt is. De gemeente ontving ook bezwaren van omwonenden, die aangaven geen evenemententerrein voor hun deur te willen. Dat deze functie niet in het bestemmingsplan werd opgenomen, sterkt hen daarin.
Het kermisevenement kwam er toch, omdat de gemeente door middel van een pilot wilde bekijken hoe een dergelijk feest buiten de Edamse stadsmuren zou bevallen. De lokale overheid geeft aan dat het de genoemde bezwaren ondergeschikt maakte, omdat ‘COVID-19 het voordien twee jaar onmogelijk heeft gemaakt om een dergelijk feest te organiseren en de bevolking was eraan toe’. Van deze uitzonderingssituatie is nu geen sprake meer, zo stelt men. ‘Die reden gaat nu, met de huidige stand van zaken, niet meer op.’

‘Schadebedrag zou
hoog kunnen uitvallen
als de drainage onder
het terrein kapot is’

Op het Singelweg-parkeerterrein zijn nog altijd wielsporen te zien na het evenement in 2021. Binnenkort zal dat verleden tijd zijn. De organisatoren spraken onlangs met de gemeente af om het gras in het gebied opnieuw in te zaaien. Zij denken er op een ‘goede manier’ uit te kunnen komen met de lokale overheid. Het schadebedrag zou hoog kunnen uitvallen als de drainage onder het terrein kapot is. Binnenkort bekijkt men of dit daadwerkelijk zo is. Het stelt de organisatie van het evenement gerust dat het gevallen water tijdens een fikse regenbui van onlangs goed wegstroomde. Daarmee zou de grootste mogelijke kostenpost van zo’n 25.000 euro wegvallen.
De organisatoren werd door de lokale overheid te kennen gegeven dat ze het bedrag van een halve ton ‘ter reservering’ opnam in de zogenoemde winternota. Dit in het geval dit noodzakelijk zou zijn. Toen dit in de openbaarheid kwam, schrokken de evenement-organisatoren daarvan. Zij waren niet in kennis gebracht van een dergelijke mogelijk hoge schadepost. Kort daarna vernamen zij dat van deze som alleen in bepaalde gevallen sprake is.
Ondanks de schade aan het terrein kijkt de feestorganisatie terug op een geslaagd evenement. Dat komt mede door de ontvangen positieve reacties van de bevolking en gemeente. De voorbereidingen voor een volgende editie zijn al gaande. Daarbij zou de gemeente meewerken aan het zoeken van een alternatieve locatie voor het evenement.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-4-2022 | 13 min. leestijd

Het meisje met de roze strik zou het niet anders hebben gedaan

Maribelle; moederziel alleen in de schijnwerpers

In één klap kende heel Nederland Marietje Kwakman, nadat ze in 1984 meedeed aan het Eurovisie Songfestival. Onder haar artiestennaam Maribelle zong ze het gevoelige ‘Ik hou van jou’. Moederziel alleen stond het timide meisje uit Volendam op het imponerende podium in Luxemburg. Vanaf haar huidige thuisadres op het zonnige Ibiza blikt de zangeres terug. ,,Mijn leven had er heel anders uit kunnen zien. Beslissingen als mijn deelname aan het Songfestival en de verkeken kans om deel uit te maken van het grote succes van BZN hebben mijn leven in een bepaalde koers gestuurd. Toch zou ik het allemaal weer precies hetzelfde doen…”
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

,,Als ik vroeger thuiskwam van de kleuterschool, had mijn moeder de singeltjes voor die middag al klaargelegd”, herinnert Maribelle (61) lachend. ,,Wilma, Vader Abraham, Corry en de Rekels, het maakte me eigenlijk niet uit van wie. Zolang ik maar op de stoel mocht staan en mee kon zingen. Muziek was alles in die tijd. Mijn ouders hielden van Frida Boccara, Vicky Leandros, Charles Aznavour. Mijn broers en zussen hadden weer alle platen van pop- en rockhelden als The Rolling Stones, The Beatles en Elvis Presley.”
,,Op achtjarige leeftijd ging ik samen met wat meisjes uit mijn klas op gitaarles. Lida ‘Luuk’ gaf les op haar slaapkamertje in de woning van haar ouders. Na een aantal sessies zei Lida dat ik beter zong dan dat ik gitaar speelde. Vanaf dat moment ben ik me meer op zang gaan richten.”
In Volendam werd destijds een groepje met jonge zangeresjes geformeerd om geld op te halen voor ‘de missie’. Maribelle werd gevraagd om zich bij de groep aan te sluiten. ,,Missionaris Jaapie ‘Des’ reed ons in zijn Volkswagen Kever naar allerlei verpleegtehuizen door het land. Daar traden we dan op. Moet je je voorstellen: een Volkswagen Kever uit die tijd met zeven meisjes, een paar gitaren én de missionaris. Het was een krappe, onveilige boel. Toch kijk ik vooral terug op een schitterende tijd. Samen met vriendinnetjes muziek maken. Op dat moment besef je het niet, maar later koester je die momenten.”

‘Dick de Boer
heeft nog geprobeerd
mijn ouders te
overtuigen, maar
zonder succes. Mijn
tijd zat erop.
Ik ben niet verder
gekomen dan de
demo van ‘Mon Amour’

De zangkunsten van leadzangeres Marietje trokken de aandacht van de gerenommeerde managers in Volendam. Op elfjarige leeftijd bracht ze onder leiding van Jan ‘Tuf’ Buijs haar eerste single uit. Onder de naam Marietje & Het Volendams Operakoor werd het liedje ‘Laat het altijd vrede zijn’ opgenomen. ,,Jan had Peter Koelewijn gevraagd een liedje voor me te maken. Omdat ik nog heel jong was, mocht ik vanwege bepaalde regelgeving niet als individueel artiest optreden. Dat werd omzeild door het voor te doen komen alsof ik bij het Volendams Operakoor zat.”
Marietje reeg de singeltjes aan elkaar en er volgde zelfs een kerstalbum. ,,Toen sloeg de puberteit keihard toe en had ik geen zin meer om die kinderachtige liedjes te zingen. Thuis luisterde ik naar artiesten als Fleetwood Mac, maar als ik zelf zong moest ik Nederlandstalige kinderliedjes zingen. Bovendien ben ik een alt en heb ik dus niet per se een hoge stem. Ik vond mijn -door de pubertijd veranderde- stem niet langer geschikt voor die muziek.”
Marietje nam afscheid van haar tot dan toe vertrouwde genre, maar van een definitief vaarwel van de muziek kwam het niet. ,,Met het doel om mezelf te kunnen begeleiden bij het zingen, ben ik mezelf meer gaan verdiepen in gitaarspelen. Zo kwam ik na verloop van tijd op bruiloften te spelen. Ik hervond mijn plezier in de muziek.” Terwijl Marietje meters maakte als muzikant, gooide elders in het dorp een rockgroep het roer om. In de zoektocht naar muzikaal succes vroeg BZN-drummer Jack Veerman ‘Dekker’ of Marietje zangeres van de groep wilde worden. ,,Daar had ik natuurlijk wel oren naar. Opeens kon ik in een van de meest populaire rock ’n roll-groepen van het land stappen. Mijn ouders waren er alleen wat minder blij mee…”
In 1976 stapte de dan vijftienjarige Marietje Kwakman in BZN. ,,Ik werd gelijk voor de leeuwen gegooid. Na een aantal keer repeteren stond ik al naast Jan Keizer op het podium. Het was een soort cultuurschok voor me. Ik ging van op een krukje met een akoestische gitaar solo zingen, naar harde rockmuziek spelen voor hossende menigten in gigantische zalen en tenten door het hele land.”
Op de bühne voerde de pure rock ’n roll nog de boventoon, maar in het repetitiehok werd al dan niet onbewust hard gewerkt aan de nieuwe muzikale koers. ,,Thomas Tol had net een nieuwe synthesizer gekocht. De sounds die daaruit kwamen waren baanbrekend, we werden echt omvergeblazen door dat ding. Thomas kwam met een melodietje dat als een geintje in de oefenruimte begon. Het was een welkome vernieuwing. We besloten het dus samen met één of twee liedjes uit het vertrouwde genre op een demo te zetten voor de producer.”
Op het moment dat Marietje in haar beste Frans de tekst van ‘Mon Amour’ zong, had ze nog geen flauw idee dat ze meewerkte aan één van de grootste hits uit de Nederlandse muziekgeschiedenis. ,,De definitieve tekst hadden we nog niet. We gingen er niet van uit dat het verder uitgewerkt zou moeten worden.” De verdere uitwerking van de grootste BZN-hit heeft Marietje nooit mee mogen maken. ,,Ik ben vroegtijdig uit de band gestapt. De beslissing om op te stappen werd eigenlijk door mijn ouders gemaakt. Ik moet wel toegeven dat ik altijd begrip heb gehad voor hun beredenering. Het was een heftig schema voor een vijftienjarig meisje. Ik kwam geregeld pas om zes uur ’s ochtends thuis na optredens. Jack ‘Dekker’ liep altijd netjes met me mee naar de voordeur, zodat ik zeker veilig thuiskwam, maar ze vonden me te jong. En dat was ik natuurlijk ook.” BZN-manager Dick ‘de Brit’ kreeg lucht van de situatie en bracht een bezoekje aan Marietjes ouders. ,,Hij heeft nog geprobeerd ze te overtuigen, maar zonder succes. Mijn tijd zat erop. Ik ben niet verder gekomen dan de demo van ‘Mon Amour’.”

Dankbaar
Jaren later heeft Marietje de demo nog eens terug gehoord op televisie. ,,In 2002 werd ik geïnterviewd voor het programma ‘Top 2000: Untold Stories’. Jan Keizer verraste me met het cassettebandje waar de demoversie van ‘Mon Amour’ op stond. Samen met hem en Jan Tuijp luisterde ik het terug. Terwijl ik naar de opname luisterde dacht ik na over hoe anders mijn leven had kunnen lopen. Toch -als ik het allemaal opnieuw zou kunnen doen- had ik niets veranderd. Als ik niet uit BZN was gestapt, had ik mijn ex-man nooit ontmoet en had ik mijn zoon dus nooit gehad. Alles was dan anders geweest, maar ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het moet dan toch zo lopen, hè?”
BZN ging verder met Anny Schilder en Marietje bewandelde haar eigen muzikale pad. ,,Ik zong nog regelmatig op bruiloften en werd uiteindelijk als zangeres voor de kerkdiensten gevraagd. Ondanks dat ik veel oefende, merkte ik dat ik tekortkwam op de gitaar.” Marietje trok haar stoute schoenen aan en ging naar het ouderlijk huis van een gitarist waar ze goede dingen over gehoord had. ,,Op de benedenverdieping van de woning zat de bruidswinkel van zijn moeder. Ik vroeg haar of haar zoon de gitarist thuis was. Ze riep hem van boven en daar kwam Jan ‘To’ Buijs de trap afdalen. Verlegen als ik was vroeg ik of hij misschien een keer samen wilde repeteren, en als dat leuk zou zijn, of hij me dan ook tijdens bruiloften zou willen begeleiden. Hij keek me aan en vroeg: ‘kan je wel zingen?’ Dat was het moment waarop ik voor het eerst met de zelfverzekerdheid van Jan te maken kreeg.”
Op zeventienjarige leeftijd richtte Marietje samen met Jan ‘To’ de band Spryng op. ,,Na drie repetities stonden we al op de bühne. Het ging ook direct goed. De chemie die we samen hadden resulteerde in een gevulde agenda. Gemiddeld speelden we drie keer per week en dat deden we door het hele land. Slechts een paar maanden na de oprichting waren we al beroepsmuzikant. Ik kwam dus eigenlijk in hetzelfde schuitje terecht als bij BZN, maar dit keer was ik een paar jaar ouder.”
Gaandeweg kregen Marietje en Jan meer oog voor elkaar. ,,Als we niet repeteerden ging ik op de fiets door Volendam, in de hoop dat ik Jan zou zien rijden. Achteraf ontdekte ik dat hij hetzelfde deed. Bellen kon niet zomaar want dan luisterden er thuis acht man mee. Als we elkaar dan vonden gingen we een ritje in zijn auto. Dat was een hele belevenis met die auto’s waar Jan in reed. Zijn vader had altijd van die gigantische Amerikaanse wagens, dat rijdt natuurlijk wel. Uiteindelijk zijn we in 1981 getrouwd.’
In de hoogtijdagen van Spryng kwam de band in aanraking met producers Peter van Asten en Richard de Bois. ,,Tijdens een gesprek lieten ze vallen dat ze opdracht hadden gekregen een liedje voor het Songfestival te maken. Peter vroeg of ik interesse had om als soloartiest invulling te geven aan die rol.”

‘Ze vonden het
maar niets in
Volendam, maar
zelf herinnerde
ik me juist steeds
het moment waarop
ik als klein meisje
ver na bedtijd
stiekem onder de
tafel lag mee te
gluren naar
het Songfestival’

Net nu Marietje met het plan liep om aan een solocarrière te gaan werken kreeg ze de kans om zich direct in heel Europa in de schijnwerpers te zetten. Het leek de kans op een droomstart. ,,Toch heb ik gevraagd of ik er even over na mocht denken. Iedereen in mijn omgeving zei dat ik mijn handen er niet aan moest branden. Het Songfestival vonden ze maar niets in Volendam, bijna niemand adviseerde me er wél voor te gaan. Maar zelf herinnerde ik me juist steeds het moment waarop ik als klein meisje ver na bedtijd stiekem onder de tafel lag mee te gluren naar het Songfestival. Nu kreeg ik de kans aangereikt om zélf op dat gedroomde podium te zingen. Ik besloot het te doen!”
Na haar bevestigende gesprek met de producers werd Marietje voor even in een muzikale droomwereld gestort. Voor de landelijke gekte begon, veranderde Marietje haar artiestennaam vanuit commercieel oogpunt in Maribelle. ,,Richard en Peter hadden het liedje ‘Ik hou van jou’ voor me geschreven. Een ingetogen, romantische ballade waarin de zang begeleid werd door een voltallig orkest. Ik mocht zelfs mee naar Londen om te ervaren hoe het London Philharmonic Orchestra de arrangementen in de studio inspeelde. Dat tripje was een van de mooiste ervaringen uit mijn leven. In slechts twee keer hadden ze het hele liedje erop staan. Die mensen in dat orkest horen bij de groten der aarde. Het voelde onwerkelijk dat ik het liedje mocht gaan zingen dat zij aan het opnemen waren.”
De weg naar het Eurovisie Songfestival toe was als een droom, maar eenmaal in Luxemburg aangekomen ging het al snel verkeerd. ,,Mijn man Jan merkte tijdens de repetities op dat de bassist van het Songfestival-orkest een valse noot speelde. De orkestleider sloeg er niet echt acht op en dus werd tijdens het optreden zelf dezelfde fout gemaakt. Zo jammer en onnodig.”
Maribelle zou met ‘Ik hou van jou’ uiteindelijk dertiende worden. Volgens critici had er meer ingezeten. In de dagen erna stonden de kranten vol over Maribelles optreden. Haar zangstem werd geloofd, maar haar kledingkeuze moest het ontgelden. ,,Ik droeg een roze met zwarte jurk en onderdeel van de jurk was een roze strik op mijn buik. Toen daar door sommige media zwaarder aan werd getild dan aan de muziek dacht ik bij mezelf: ‘in wat voor circus ben ik nu terecht gekomen?’ Ik had als jong meisje zojuist in mijn eentje voor miljoenen mensen staan zingen, maar in de kranten ging het vooral over de strik aan mijn jurk. Zelf vond ik het vooral jammer dat ik op de dertiende plaats kwam. Ik had op meer gehoopt.”

‘In wat voor
circus ben ik
nu terecht gekomen?’

Jong als ze was trok Maribelle zich weinig aan van de kritieken na haar Songfestival optreden. ,,Ik liet me niet beïnvloeden door al die meningen. Wat wél invloed had was mijn eigen onzekerheid over het optreden. Ik had het liedje wel duizend keer gezongen voordat ik het eindelijk op het Songfestival mocht doen, maar na afloop vroeg ik me af of ik het wel goed had gedaan. Die gedachte heb ik de daaropvolgende jaren nog bij me gedragen. Tot ik dacht: ‘Ik ga vanavond die beelden eens lekker in mijn eentje terugkijken’.”
Het Songfestival avontuur lag inmiddels drie jaar achter haar, lang genoeg om zenuwachtig te worden bij het idee van de opnames. ,,Daar stond ik dan, moederziel alleen op dat kolossale podium. Niet eens een achtergrondzangeres bij me op de bühne; letterlijk alle muzikanten zaten in de orkestbak onder het podium. Ik wist nog dat ik het moeilijk vond om daar zo alleen in de schijnwerpers te staan en zo’n sentimentele tekst helemaal in mijn eentje te moeten brengen. Maar toen ik mezelf eenmaal hoorde zingen vond ik het eigenlijk best mooi.”
De altijd bescheiden Maribelle was trots op de drie jaar jongere versie van zichzelf. ,,Terugkijkend is mijn bijdrage aan het Songfestival toch waar ik het meest trots op ben als het om mijn muzikale carrière gaat. De leukste tijd heb ik absoluut met Spryng beleefd, maar als ik er een hoogtepunt uit moet pakken dan is het Luxemburg 1984. Ik heb het wel even gedaan in mijn eentje als 24-jarig meisje. Dat neemt niemand me meer af.”
Inmiddels woont Maribelle al jaren met haar man Nicolaas op het zonnige Ibiza, het eiland van haar dromen. ,,Een paar jaar terug heb ik geprobeerd weer in Nederland te wonen, bij mijn zoon. Na een jaar zei hij: ‘moeder, ik denk niet dat jij hier nog gaat wennen.’ De levensstijl zoals ik die op Ibiza heb leren kennen is blijvend. Ik kan niet meer aarden in Nederland. Mijn zoon zit op zijn plek in Volendam en ik op Ibiza. Het is twee en een half uur vliegen, dus ook dat is goed te doen.”
Maribelle lacht: ,,Waar ik heel blij mee ben is dat mijn zoon ook de muziek van zijn ouders heeft overgenomen. Hij speelt gitaar en hoewel hij het nog niet uitbundig durft, begint hij zelfs te zingen. Maar dat gaat helemaal goed komen. Ik ben ongelooflijk trots op hem.”
Ook Maribelle heeft nog dromen als het om muziek gaat, al zijn de ambities voor haar doen klein van stuk. ,,Als de verbouwing van onze bed & breakfast straks klaar is lijkt het me heel leuk om hier op het eiland iets aan zangcoaching te gaan doen. Ik heb een hoop ervaring opgedaan, het zou zonde zijn om dat niet door te geven.”
Zelf nog op het podium verschijnen ziet de Volendamse niet meer zitten. ,,Ik vind niet dat oude artiesten maar in de schijnwerpers moeten blijven verschijnen. Begrijp me niet verkeerd, zingen is nog altijd mijn passie, maar er komt een moment dat de tijd rijp is om plek te maken voor een jongere generatie.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-4-2022 | 3 min. leestijd

‘Werken aan je complete lichaam terwijl je plezier maakt’ n

Uniek in Nederland: in- & outdoor Obstacle Gym

Op tien minuten rijden van Volendam is het sinds kort mogelijk om een vrijwel unieke sport te beoefenen. Sportcentrum Jump Skillz beschikt namelijk over een geweldige, uitdagende Obstacle Gym. Met ruim 1500 m2 aan parcours en gym kunnen sportievelingen van ieder niveau trainen naar hartenlust. De toevoeging van de Obstacle Gym is een schot in de roos gebleken. ,,Onze Obstacle Course is gebaseerd op het mateloos populaire programma American Ninja Warrior, waarin deelnemers verschillende obstakels moeten overwinnen om de finish te bereiken”, zegt Kenneth Kijl. ,,Door het obstakelparcours te volgen train je je werkelijk je hele lichaam. En uiteraard is de Ostacle Gym toegankelijk voor iedereen; kinderen, volwassenen, beginners en fanatieke obstacle-racers.”
Bedrijf in Beeld door Kevin Mooijer

[ads id=66]

,,Obstacle course racing (OCR) is er voor ieder niveau”, aldus Kenneth. ,,Hoewel het een uitdagende sport kan zijn, staat plezier altijd centraal. Leden van Obstacle Gym noemen het parcours soms een speeltuin voor volwassenen. Ik denk dat dat de kern goed samenvat. Het mooie is natuurlijk dat het speelse plezier hand in hand gaat met geweldige training. Wanneer je iets met plezier doet, motiveert dat je namelijk het beste uit jezelf te halen.” Bij Obstacle Gym train je het complete lichaam. ,,Je bent aan het springen, rennen, klimmen, hangen, leren vallen, noem het maar op en het zit erin verweven. Je bent dus niet alleen met krachttraining bezig, maar juist ook met fitness.”
Bij Obstacle Gym worden trainingen op verschillende niveaus aangeboden. ,,Het maakt niet uit of je een ervaren atleet bent of een beginnend sporter, onze gym is geschikt voor iedereen. Onze leden kunnen naar wens invullen hoe ze willen sporten. Bij zowel Jump Skillz als bij Obstacle Gym geldt dat het mogelijk is om individuele- en groepslessen en -trainingen te volgen, maar je bent natuurlijk ook vrij om op eigen initiatief alleen of met een groep te trainen. Vanwege veiligheid mogen kinderen alleen onder begeleiding van onze trainers tijdens de wekelijkse lessen het obstacle parcours betreden. Op de geliefde trampolines van Jump Skillz is vrij spelen voor de kids uiteraard wel toegestaan.” De trainers van Obstacle Gym lopen geregeld tegen blij verraste leerlingen op. ,,Mensen hebben vaak meer in hun mars dan ze in eerste instantie denken. Als beginners bij ons komen hoor je vaak dingen als ‘ik zie wel hoe ver ik kom’ en ‘dit is alleen iets voor goed getrainde mensen’. Maar na een paar sessies slaat dat om naar ‘wauw, ik wist niet dat ik dit kon’. Net als in het dagelijks leven kun je je onverslaanbaar voelen na het overwinnen van een aantal obstakels. Je wordt sterker en fitter door in de Obstacle Gym te trainen en dat voel je ook. Het kweekt zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. En omdat het zo leuk is smacht het naar meer. Ik kan het iedereen aanbevelen.”

Kinderen
Zo’n ‘speeltuin voor volwassenen’ is natuurlijk niet alleen aantrekkelijk voor de meerderjarigen, maar ook kinderen kunnen er hun ei kwijt. ,,Naast de mogelijkheden voor volwassenen en het inzetten van het parcours voor bedrijfsfeestjes, vrijgezellendagen, schoolklassen en bijvoorbeeld kinderfeestjes, bieden we ook trainingen speciaal voor kinderen. Onze gediplomeerde trainers hebben allemaal een Freerun- of OCR-achtergrond. Ze weten van jou een echte ninja te maken. En of je alleen of met een eigen groep komt maakt niet uit. De Obstacle Gym en onze trainers zijn iedere dag beschikbaar.” Persoonlijke aandacht en gemoedelijkheid zijn twee speerpunten van Obstacle Gym. ,,We geven iedere leerling dezelfde mate persoonlijke aandacht. Iedereen moet zich op zijn of haar gemak voelen en moet het naar de zin hebben bij Jump Skillz en Obstacle Gym, dat vinden we het allerbelangrijkste.”
Voor de fanatiekeling die niet genoeg heeft aan alleen de Obstacle Gym is het bij het sportcentrum ook mogelijk om de meer gebruikelijke routines af te leggen. ,,We beschikken over 1500 m2 aan sportfaciliteiten en hebben dus voor ieder wat wils. Alles wat je in de gemiddelde sportschool tegenkomt, vind je ook bij ons. Professionele machines, squat-rekken, bench pressen, deadliften, crossfit, een dumbbell-ruimte, kickboks faciliteiten en ga zo maar door. Vanzelfsprekend geven we ook trainingen binnen de verschillende disciplines. Zelf geef ik in het kader van kickboksen bijvoorbeeld zaktraining. Een andere populaire les is de ‘booty builder’ voor de dames. Tijdens die lessen worden de buik, benen en billen getraind. Maar volg je liever geen lessen en wil je lekker zelf trainen, dan kan dat natuurlijk ook. Bij Obstacle Gym kom je hoe dan ook naar het volgende niveau.”

Ga voor meer informatie over de mogelijkheden en abonnementsvormen naar www.obstaclegym.nl. Meld je op de website aan voor een gratis proefweek en maak kennis met Obstacle Gym, de fitnessruimte en de groepslessen.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-4-2022 | 30 sec. leestijd

In de Nivo van vandaag, 13 april 2022

Wij wensen iedereen veel leesplezier met onder andere de volgende onderwerpen:

• Tom van Dijken verzamelt computers voor slachtoffers Oekraïne
• Platvis en 24Wines winnen IBEV-Ondernemingsprijzen 2021
• De Pieperrace als herinnering aan de aardappeltochten tijdens de hongerwinter van 1944-1945
• De missie om het stigma op dementie te doorbreken
• Oorlog sterkt vissers in strijd voor behoud sector
• Uniek in Nederland: in- & outdoor Obstacle Gym
• Fanfare verzorgt geslaagde voorstellingen voor groepen 5 – 8
• Handballers bijten zich stuk op stoïcijns Aalsmeer

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 11-4-2022 | 1 min. leestijd

RKAV Zaal onderuit tegen BE ’79

Een gehavend RKAV Volendam heeft vrijdagavond met 3-4 verloren van Be ’79 uit Berkel-Enschot. De ploeg van coach Hjalmar Hoekema staat daardoor voorlopig achtste in de voorjaarspoule van de Eredivisie zaalvoetbal.

Volendam kon slechts over zes veldspelers beschikken en dat brak de poeg uiteindelijk. Na een 0-1 ruststand begonnnen de Volendammers sterk aan de tweede helft. Nick Schilder, die eerder de paal had geraakt, zorgde voor de verdiende gelijkmaker.

Volendam bleef strijden voor een beter resultaat maar door de aanvallende instelling wist BE ’79 binnen twee minuten de stand naar 1-3 te tillen. Via Tim Taylor deed Volendam nog iets terug en besloot Hoekema met een meevoetballende keeper te spelen. Uiteindelijk wierp dat zijn vruchten af en was het Nick Schilder die de eindstand 3-4 op het bord zette.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 11-4-2022 | 30 sec. leestijd

Tom van Dijken verzamelt computers voor slachtoffers Oekraïne

Heb je nog een laptop, desktop of tablet liggen die je niet meer gebruikt?

Het is mogelijk om deze via www.helpjeookmee.nl te doneren aan de slachtoffers van de oorlog in Oekraïne. Volendammer Tom van Dijken heeft het initiatief opgezet met hulp van zijn onderneming Smart Computerservice.

,,Heb je nog een oude laptop, desktop of tablet liggen? Doneer hem dan via onze website. Wij zorgen dat de computer opnieuw geïnstalleerd wordt, dat al jouw persoonlijke data verwijderd wordt en dat het apparaat bij een hulpbehoevende Oekraïense vluchteling terecht komt.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 11-4-2022 | 1 min. leestijd

EVC wint periodetitel na achtste zege op rij

EVC liet laagvlieger AH’78 geen moment in hun spel komen. Zo konden de Edammers in de eerste helft acht corners nemen en werden er diverse kansen onbenut gelaten, alvorens Dave Dijkhuizen de verdiende openingstreffer liet noteren.

Ook in de tweede helft was EVC veel te sterk voor de gasten uit Huizen en het was Huub van Maanen die de voorsprong verdubbelde. Op aangeven van Brian Rossenaar was het aanvoerder Ronald Schut die met een bekeken schuiver de (eind) stand op 3-0 bracht.

Door een ijzersterke serie werd daardoor de periodetitel gewonnen en dit werd op het veld uitbundig gevierd met een paar flessen Champagne. De spelers van EVC werden met gejuich en met vuurwerk onthaald en er volgden nog wat gezellige uurtjes in de kantine.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 11-4-2022 | 1 min. leestijd

Handbaldames verrassen weer

Na dikke nederlagen in de competitie blijken de wedstrijden in de nacompetitie toch bijzondere krachten los te maken bij de handbaldames. Zo was er de overwinning tegen Quintus en nu werd SEW, zij het nipt, verslagen.

In de eerste tien minuten ging de wedstrijd nog gelijk op, daarna nam Volendam het initiatief. Volendam liep uit en SEW mocht niet klagen dat het met de rust ‘nog maar’ 18-14 stond. Ook na de pauze dicteerde Volendam: de verdediging stond goed en de aanval bleef scoren.

Volendam liep zelfs uit naar een verschil van zeven, maar het werd daarna rommelig en SEW kwam terug tot één punt. Routinier Sabrina van der Mast zorgde met haar negende treffer voor de belangrijke overwinning: 30-29.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 9-4-2022 | 2 min. leestijd

Murkin: ‘Of volgend seizoen De Kuip of MVV-uit, dat besef, dat begint met inzet’

Terwijl spelers, reserves en geblesseerden in de middencirkel opgelucht de eerste overwinning sinds weken vierden, liep Derry John Murkin even uit de menigte en veegde met zij shirt wat tranen van het gezicht. Eindelijk voelde de geboren Engelsman en opleidingsspeler van de FC zich weer voetballer, nadat hij in juli zijn laatste (oefen)wedstrijd speelde en sindsdien vooral revalidant was. ,,Er was wel even een moment van emotie, ook toen ik daarna naar mijn ouders liep. Ik ben ook maar een mens en er viel zoveel last van mijn schouders.”
Door Eddy Veerman

Vorig seizoen was de door trainer Wim Jonk naar linksback omgeturnde linksbuiten één van de revelaties, maar een blessure verwees hem al vroeg in de voorbereidingscampagne naar een herstelperiode. Dat lukte echter niet, waardoor hem alsnog een operatie én lange revalidatie wachtte. ,,Soms waren er momenten van stress, dat ik dacht: wat als het niet meer geneest? En dan zag ik de jongens bezig op het veld en zat ik stil. Of bezig in de gym. Dan besef je pas dat alles doorgaat als jij niet speelt en waardeer je écht als je weer op het gras mag staan en met een bal aan de gang kan. Dat je daarna weer bij de groep mag aansluiten.”
Murkin manifesteerde zich vorig seizoen als dynamische opkomende back, met gif in zijn spel en tevens coachende kwaliteiten. Daar heeft Volendam er dit seizoen te weinig van. ,,De laatste weken sprak ik ook wel in de groep, ook voor deze wedstrijd. ‘Nog vijf finales’, zei ik. En als we deze zouden winnen, nog vier. Donderdag zat ik op tv Feyenoord te kijken en dacht ik: wij kunnen daar in De Kuip volgend jaar spelen. Of uit tegen MVV. Dat heb ik ook tegen de jongens gezegd. Dat besef, dat begint met inzet, dat was vandaag weer meer aanwezig, net als maandag tegen Jong PSV.”
Hij wil graag weer de voorbeeldrol pakken. ,,Dat heb ik altijd, als ik train ga ik ook vol gas. En kan ik irritatie krijgen als ik het iemand niet zie doen. Dat moet ook in je zitten.” Zijn rentree was bepaald niet gemakkelijk. ,,Als je kijkt naar mijn laatste wedstrijd, oefenen tegen PEC Zwolle in juli. Dan staan er nu acht andere spelers in. Dus dat is wennen en ik heb nog geen wedstrijdritme. Wist wel hoe De Graafschap graag speelt, met opkomende backs. Soms ging het gewoon te snel en mijn benen dachten op een gegeven moment ook ‘even pauze’. Dat is logisch na zo’n lange periode. Het is aanvoelen hoe het per dag gaat. Hard werken is deze avond voor mij beloond. Nu is het vasthouden en fitter worden.”
Hij had nog wat over na afloop om, toen de meeste spelers al binnen waren, sprintjes te trekken richting de uit zijn dak gaande HekSide. ,,Dat doe je op adrenaline”, besloot Murkin glimlachend.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!