Kevin Mooijer Algemeen | 12-12-2022 | 3 min. leestijd

Strijd auteursrechten Arnold Mühren na zeventien jaar ten einde

Na zeventien jaar procederen is de juridische strijd tussen Arnold Mühren en EMI Music Publishing vorige week tot een eind gekomen. De rechter heeft besloten dat de muziekuitgeverij na een eerdere betaling nog eens 84.000 euro aan de Cats-auteur moet betalen. “Een bedrag dat totaal niet in verhouding staat met wat ze door de jaren heen bij wijze van slinkse trucs buitgemaakt hebben”, zegt Mühren.

Door: Kevin Mooijer

In 2005 ontdekte de voormalig Cats-bassist dat hij via buitenlandse sub-uitgeverijen contractueel flink tekort werd gedaan. Het leidde tot een rechterlijke uitspraak in 2012. Mühren werd grotendeels in het gelijk gesteld en zou een substantieel bedrag ontvangen van EMI. Toch ging de tekortgedane auteur in hoger beroep. ,,Vanaf het allereerste begin ben ik auteursrechtelijk ernstig bestolen door de uitgeverij”, zegt Mühren. ,,Binnenlands ging het wel volgens de regels, maar met buitenlandse gelden hadden uitgeverijen de vrije hand om fraude te plegen. Muziekuitgeverijen sjoemelen met de verdeling die zij hun eigen sub-uitgeverijen in het buitenland toekennen. Zo ging vijftig procent van de opbrengst naar de zuster sub-uitgeverijen, waardoor van de overige vijftig procent nóg eens een derde naar de uitgever ging. De auteur werd afgedaan met slechtst 33,33% van de opbrengst, terwijl de auteur volgens het uitgavecontract vijftig procent had moeten krijgen.”

De zaak van Arnold Mühren is berucht en wordt zelfs als casus gebruikt bij rechtenstudies. ,,Mijn zaak is een uitzondering omdat ik niet ben akkoord gegaan met een schikking. Zelfs The Beatles – die nóg erger werden benadeeld dan wij – hebben uiteindelijk een schikking aangenomen.”

‘Als je alleen al naar ‘One way wind’ kijkt, dat lied is meer dan 260 keer gecoverd’

Het bedrag waar Mühren recht op heeft zou volgens zijn berekeningen in de tonnen lopen. ,,Als je alleen al naar ‘One way wind’ kijkt, dat lied is meer dan 260 keer gecoverd. Onder meer James Last heeft het succesvol opgenomen en wereldwijd uitgebracht. Al decennialang zijn auteurs slachtoffer van deze beroepsgraaiers.” Volgens Mühren is er vandaag de dag nog niet veel verbeterd als het gaat om malversatie in de muziekindustrie. ,,Als je ziet hoe het nog steeds gaat bij de artiestenroyalty’s die platenmaatschappijen betalen aan artiesten zoals The Cats. Nog altijd wordt er vastgehouden aan een achterhaalde bepaling waarbij twintig procent van de royalty’s wordt afgetrokken onder de noemer ‘fabricage en verpakkingskosten’. Dergelijke kosten zijn in een tijdperk van streaming en downloads verleden tijd. Het enige dat ze nog doen is het geluidsbestand over de schutting gooien bij de streamingsdiensten.”
Hoewel Mühren blij is dat zijn juridische strijd eindelijk tot een einde is gekomen, noemt hij het resultaat teleurstellend. ,,Het gaat niet alleen om financiële boetedoening voor de graaiende uitgevers, maar juist ook moreel gezien is het een flinke domper. Ik hoopte in het hoger beroep de verjaring van vijf naar twintig jaar te verlengen door met sluitend bewijs aan te tonen dat de uitgever een onrechtmatige daad was begaan. Ik presenteerde bewijs dat een andere, daar onder contract staande, auteur wél correct werd afgerekend waar ik werd bestolen. De rechters oordeelden dat het géén onrechtmatige daad was en handhaafde de vijf jaar durende verjaring. De juridische boodschap naar de uitgevers is daarmee: Je kunt je auteurs rustig 35 jaar benadelen, je hoeft immers maar vijf jaar terug te betalen. De uitgevers komen daarmee heel goed weg.” Toch bevatte de uitspraak niet uitsluitend slecht nieuws voor auteurs. ,,Ik wil andere auteurs op het hart drukken dat ze recht hebben hun contract te ontbinden zodra ze tekort worden gedaan, al gaat het maar om een dubbeltje. Dat stond gelukkig ook in de uitspraak.”