Thuiskomen in Torremolinos
Al decennialang is Torremolinos een verlengstuk van Volendam. De Spaanse badplaats heeft een ongekende aantrekkingskracht op hen die worstelen met de letter ‘h’. Er zijn zelfs dorpsgenoten die hun 50e jaargang naar het Volendam van Spanje naderen. Praat je over loyaliteit, standvastigheid, toewijding. Ik zeg: petje af. Mensen bezoeken Torremolinos voor de zon, het strand, (Nederlands) bier en – kennelijk – een weerzien met krapweg de helft van de Volendamse bevolking. Na de kermis besloten mijn vriendin en ik om ons eens aan deze traditie te wagen. Samen met mijn ouders, schoonouders en ons tweejarige zoontje stapten we na een geslaagde vierdaagse in het vliegtuig.
Bewust kozen we voor een hotel buiten de schijnbaar aanstekelijke greep van het beruchte La Carihuela. We hadden immers behoefte aan een break van ons dagelijks leven, niet aan een voortzetting ervan in een ander klimaat. Toch bleek ontsnappen aan de Volendamse cultuur nagenoeg onmogelijk. Met mijn vader en schoonvader ben ik op verkenning geweest naar de Heineken Corner, een begrip in Torremolinos en Volendam. Mijn schoonvader had lovende verhalen gehoord. Persoonlijk drink ik liever een biertje van San Miguel of Alhambra als ik toch in Spanje ben, maar goed, met een Heineken kom je er ook wel.
,,Nou, het zal mij benieuwen of we een Volendammer tegenkomen,” zei m’n schoonvader tijdens de taxirit. ,,Dat zou wel heel sterk zijn,” antwoordde mijn vader. De taxi was nog niet weggereden of de eerste begroetingen vlogen ons om de oren: ,,Moge Jaap! Hey Frans! Kevin, jij ook hier?” Binnen troffen we een vijfde kermisdag aan. Op de klanken van ‘Blikkendag’ baanden we ons een weg tussen de ‘Dekkers’ en ‘Drummen’. En op de televisies werd voetbal gekeken. FC Barcelona of Real Madrid zou je verwachten, hopen, in Spanje. Maar nee, hier keek men hartstochtelijk naar FC Volendam. We namen plaats aan de bar, waar ik even op me in liet werken dat veel mensen voor dit tafereel ruim 2.300 kilometer reizen. Het voelde vreemd en vertrouwd tegelijk.
De barkeeper zette drie biertjes neer, het moment waar ik na een lange dag achter mijn peuter aanjagen naar had uitgekeken. Maar toen ik een flinke slok nam, zag ik in de spiegel achter de bar hoe mijn gezicht vertrok, alsof ik net de deur van een festival-Dixi had geopend na vier dagen in de brandende zon. Dit was geen heerlijk helder Heineken, maar Amstel, het teleurstellende broertje. Blijkbaar krijg je in de Heineken Corner geen Heineken als je een biertje bestelt. Zo zie je maar weer: aannames kunnen dodelijk zijn.
Een paar dagen later fietsten we langs de kust, ook door La Carihuela, waar ik me in het gezelschap van Keith Richards waande. Helaas bleek het een doorrookte, met goud behangen dame te zijn. Wat definitief weggaf dat ik niet naar de onsterfelijke gitarist keek, was de Haagse tongval toen ze naar iemand riep dat hij een ‘pomper op zijn muil’ kon krijgen. Dat zou Keith nooit doen.
We hebben volop genoten van een heerlijke vakantie op een plek die veel te bieden had. De adembenemende zonsopkomsten boven de Middellandse Zee, de sfeervolle tapastentjes in Málaga, en het was een genot om te zien hoe ons zoontje, voor de 200e keer, met hetzelfde enthousiasme van de glijbaan gleed als de allereerste keer. Bovendien mochten we dit avontuur delen met alle vier onze ouders, een zeldzaam voorrecht dat ons voor altijd zal bijblijven. Hoewel de bestemming soms aanvoelde alsof we Volendam nooit echt hadden verlaten, zal deze reis voor ons altijd bijzonder blijven. En dat is misschien het geheim van Torremolinos: hoe ver je ook gaat, het zijn de mensen met wie je die momenten deelt die het speciaal maken.
Laden ...