De redactie Algemeen | 31-8-2023 | 8 min. leestijd

Volendammers ontvluchtten overstroomde camping

Vakantie in Slovenië verandert in nachtmerrie

De zomervakantie: menig persoon kijkt er een jaar lang naar uit. De tijd om even te ontspannen, nieuwe plekken te ontdekken en leuke dingen te doen. Dick Kwakman, zijn vrouw Petra en hun twee dochters besloten om voor de tweede keer camping Menina in Slovenië te bezoeken. Wat weer een geweldige vakantie moest worden, eindigde in een ramp. Door een overstroming moesten ze al hun spullen achterlaten en vluchten voor hun leven.

Door: Jos de Boer

Vorig jaar bezocht de familie Kwakman voor het eerst camping Menina in het Sloveense plaatsje Medina. Deze locatie is de laatste jaren zeer populair onder Nederlanders. Een toenemend aantal Volendammers komt er ook graag. Men is met name erg te spreken over campingbaas Jurre, een aanwezige en amicale man die vol passie zijn camping beheerd. ,,Na wat overtuiging van een aantal vrienden hebben wij een tweedehands vouwwagen aangeschaft”, vertellen Dick en Petra. Deze is hier en daar nog iets opgeknapt ter voorbereiding op de vakantie. De familie kwam op 31 juli aan in Slovenië. Twee andere Volendammer gezinnen en een hoop andere Nederlanders waren ook aanwezig op de camping. ,,Het weer was de eerste paar dagen vrij wisselvallig”, aldus Petra. ,,Dick is wat gaan hardlopen, en we zijn grotten gaan bezoeken. We hoorden dat er regen op komst was, maar we dachten dat het wel mee zou vallen.”

Catastrofe
In de nacht van donderdag 3 op vrijdag 4 augustus ging het mis. ,,Het regende zo hard dat we niet konden slapen. De druppels boorden letterlijk door het tentdoek heen”, herinnert Dick. Petra: ,,Op een gegeven moment zagen wij meerdere rode lichten verschijnen. Dit bleken achterlichten van auto’s te zijn. Kort daarna hoorden wij ook sirenes. Nieuwsgierig stapte ik naar buiten. Bijna alles stond toen al onder water, tientallen centimeters hoog.” Dick voegt hieraan toe: ,,Het moment dat je dan de tent uitstapt gaat er een knop om. Dan denk je alleen maar: dit gaat niet goed.”

Een buurman op de staanplaats riep dat men zich moest melden bij de receptie. Dick en Petra liepen naar hun auto toe, waar een brandweerman naast stond. ,,Die brandweerman zei alleen ‘Go! Go! Go!’. Toen kwam het besef dat we hier zo snel mogelijk weg moesten komen.” Er was geen tijd om nog de tent in te gaan om hun spullen te pakken. Het gezin stapte snel hun auto in. Om de staanplaats te verlaten moest er over een klein stenen bruggetje gereden worden. Deze brug was door het hoge water en gebrek aan licht echter bijna niet meer te zien. Dick schatte aan de hand van wat hij wel zag in waar de brug zou moeten zitten, en reed hier op af. Deze inschatting bleek te kloppen, en de auto reed veilig over het bruggetje heen. Dick: ,,Het water was toen al erg hoog, we kwamen er nog maar net doorheen. Waarschijnlijk zijn wij een van de laatsten op de camping geweest die nog weg konden komen met hun auto.” Eenmaal aangekomen bij de receptie reden zij achter andere vluchtende campingbezoekers aan. ,,Bij de uitgang wees de brandweer ons de weg. ‘Skula, Skula!’ werd er geschreeuwd. Het was de bedoeling dat wij naar de school in het nabijgelegen plekje gingen.”

Noodopvang
,,Tussen vijf en zes uur ’s nachts konden wij het schooltje in”, vervolgt Dick. ,,Deze bevond zich op hoger gelegen terrein, en was dus veilig. Als je daar aankomt denk je dat je over een uurtje weer terug kan naar de camping. Je ziet echter dat de situatie met de minuut erger wordt. Er kwamen steeds meer mensen binnen, je hoort al meer verhalen. Op een bepaald moment zei iemand: ‘jullie denken misschien dat er straks nog iets is om naar terug te komen, maar alles is compleet weggevaagd.’ Ik liep naar buiten toe, en zag daar helikopters met reddingswerkers. Toen besefte ik dat er ook dodelijke slachtoffers zouden kunnen vallen.” Petra: ,,Niet iedereen kon net als ons wegkomen met de auto. Er zaten mensen op het dak van het toiletgebouw en het restaurant. De campingbaas, een gezin én een brandweerman waren een boom in geklommen. Zij zijn pas om een uur ’s middags met een helikopter uit deze boom gered.”

‘Het moment dat je dan de tent uitstapt gaat er een knop om. Dan denk je alleen maar: dit gaat niet goed.’

Dick: ,,Voordat wij de auto in stapten had ik nog snel een rugtas gepakt. Ik dacht dat hier spullen zoals mijn nieuwe hardloopschoenen in zaten. Het bleek echter dat hier alleen een toilettas in zat. Achteraf was dit handig, want het was toch wel fijn om bijvoorbeeld je tanden te kunnen poetsen.” Gelukkig werden er door de inwoners van het dorp allerlei spullen uitgedeeld. ,,Op de nacht van de ramp had ik een nachtjapon aan met een vestje eroverheen”, zegt Petra. ,,Sloveense dorpelingen hadden wat kleding ingezameld en naar de school gebracht. Hierdoor kwam ik aan een trainingsbroek, waar ik toch wel erg blij mee was.” Naast hulp van de dorpelingen kreeg men ook hulp van het Sloveense leger. Dick licht toe: ,,Wat die jongens klaarstoomden was niet normaal. Binnen een half uur à drie kwartier was het schooltje gevuld met 600 bedden. Ook werden er militaire voedselpakketten uitgedeeld. Eerst dacht ik ‘Ach, zo’n pakketje is niet voor ons bestemd hoor’, maar al snel daarna besef je dan dat er verder bijna geen eten is.” Het overige eten werd door mensen uit het plekje geregeld. In de keuken van het schooltje werden kleine maaltijden bereid. Dick en Petra’s oudste dochter heeft zo’n vijf uur lang geholpen met het uitdelen van brood. ,,Een bijzonder emotioneel moment was de aankomst van de campingbaas Jurre in de school. Hij was gelukkig ongedeerd. Iedereen wist hoeveel zijn camping voor hem betekende. Zijn geliefde Medina bleek nu helemaal weggevaagd te zijn. Dat was voor iedereen wel even slikken”, zegt Dick.

Ravage
,,Op zaterdagmiddag kregen wij te horen dat we de school mochten verlaten. Samen met nog een ander Volendams stel besloten wij om terug te gaan naar de camping. Er werd geadviseerd om dit niet te doen, maar wij wilden per se zien of er nog iets te redden was”, blikt Dick terug. ,,De aankomst bij de camping was vrij luguber. Het eerste wat wij zagen was een auto die door een muur van de receptie gedrukt was. Toevallig was men bezig met een test van het luchtalarm. Dit geluid, samen met de ravage die wij aantroffen gaf ons een onheilspellend gevoel.” De overstroming had voor veel schade gezorgd. Omgevallen bomen, verplette tenten en gekantelde stacaravans. Petra: ,,Het was net alsof we door een oorlogsgebied liepen. Eenmaal aangekomen bij onze staanplaats bleek dat onze vouwwagen compleet verwoest was. Dit was bijna niet te bevatten. Alles was door de overstroming weggevaagd of vernietigd.” Dick en Petra bleven ontdaan en wanhopig zoeken naar spullen. ,,Op een gegeven moment vond ik twee dragers van onze dakbak. Hiermee liep ik een tijd lang in mijn handen. Henk Kwakman, een vriend die ook meehielp met zoeken, zei: ‘Dick, wat moet je daar nou eigenlijk nog mee?’ Een goed punt uiteraard. Ik heb de dragers achtergelaten. Het was zo’n onwerkelijke situatie, dat je maar bleef zoeken. Na anderhalf uur besloten we om de ravage achter ons te laten. Ook dit was een moeilijk en beladen besluit.”

Terug naar huis
Na de vergeefse zoektocht op de camping besloten Dick en Petra dat het tijd was om weg te gaan. Via een kaart van het leger konden zij naar een snelweg navigeren. Het gezin kon overnachten bij vrienden in Oostenrijk. Toen zij hier aankwamen was Dick zo vermoeid dat hij flauwviel. Door de ingrijpende gebeurtenissen hadden Dick en Petra veel last van slaaptekort. Na twee nachten bij deze vrienden is de familie weer naar Volendam teruggekeerd.

,,Wij waren enorm dankbaar dat wij weer heelhuids thuisgekomen waren. Het was wel even wennen dat wij een hoop alledaagse spullen zoals kussens, kleren en telefoonopladers kwijt waren. Het was mooi om te zien dat familie, vrienden, kennissen en zelfs onbekenden ons een hart onder de riem staken. Men heeft zelfs allerlei spullen aan ons gedoneerd. Dit heeft ons laten zien hoe gul, meelevend en zorgzaam Volendam is als gemeenschap. Namens ons hele gezin, bedankt hiervoor!”

Nasleep
Dick, Petra en de kinderen hebben inmiddels wat tijd gehad om de ramp te verwerken. ,,Dat wij onze spullen niet meer hebben is natuurlijk jammer, maar dat valt allemaal weer te vervangen. Daarnaast hebben wij een huis waar wij weer naar terug konden keren. Sommige Sloveense slachtoffers zijn écht alles kwijt, waaronder hun woning. Wij hebben het ontzettend te doen met deze mensen”, vertellen Dick en Petra. ,,Twee onvervangbare objecten, knuffels van onze dochters, zijn op wonderbaarlijke wijze teruggevonden. Deze knuffels zijn door een Nederlandse meegenomen, en komen onze kant op. Dat precies deze knuffels met grote emotionele waarde teruggevonden zijn, is ongelofelijk.” Dick en Petra hebben nog altijd contact met andere Nederlanders die de ramp meemaakten. ,,Wij houden contact via een Whatsapp-groep. Gelukkig ontvingen wij het nieuws dat iedereen, inclusief de hond van een van de bezoekers, de ramp heeft overleefd. Ook hier zijn wij ontzettend dankbaar voor.”

Dick en Petra laten zich niet uit het veld slaan door de heftige gebeurtenissen. ,,Volgend jaar gaan wij terug naar camping Medina, om onze geplande vakantie alsnog mee te maken. Ook willen wij campingbaas Jurre steunen. Wij gaan ook weer investeren in een nieuwe vouwwagen. De deurmat hebben wij alvast gekocht, dus het begin is er”, besluit Dick lachend.